Ὅποτε εὐκαιρήσω

Δὲν μποροῦμε νὰ λέμε «ἔχω νὰ μαγειρέψω, εἶμαι πτῶμα, ἔχω πυρετό, ἔχω τὸ διδακτορικό, ἔχω ἐξεταστική, ἔχω ταξίδι, ἔχω, ἔχω, ἔχω, ...κοιμήθηκα πολὺ ἀργὰ καὶ δὲν μπορῶ νὰ σηκωθῶ, εἴτε ἔχω ἐκεῖνο, εἴτε αὐτό» καὶ νὰ μὴν ἐκκλησιάζομαι.

Ἄν πάθαινε κάτι ὁ γονιός σου ἤ τὸ παιδί σου, θὰ ἔμενες ἄυπνος μέρες ὁλόκληρες γιὰ νὰ εἶσαι κοντά του στὸ νοσοκομεῖο, ναὶ ἤ ὄχι; Σίγουρα ναί. Θὰ τὰ ἄφηνες ὅλα γιατὶ θὰ ἦταν τὸ πρῶτο σου μέλημα ὁ ἄνθρωπός σου.

Τότε μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις καὶ γιὰ τὸν Θεό. Ἀλλὰ Τὸν βάζεις στὸ περιθώριο. Λές, ὅποτε εὐκαιρήσω, θὰ πάω στὸ ναό...

Εἶναι ὁ Θεὸς εὐκαιριακὴ ὑπόθεση στὴ ζωή μας; Ὁ Θεὸς εἶναι περιθωριακὴ ὑπόθεση στὴ ζωή μας; Ὁ Θεὸς πρέπει νὰ εἶναι τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας!

π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος