Ἡ χρῆσις τῆς παραδεδομένης Λειτουργικῆς γλώσσης

…Διὰ τοὺς λόγους τούτους εἴμεθα κατηγορηματικῶς πεπεισμένοι ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ χρῆσις τῆς παραδεδομένης Λειτουργικῆς γλώσσης ἐν ταῖς ἐκκλησιαστικαῖς ἀκολουθίαις. Οὐδόλως ὑπάρχει ἀνάγκη ἀντικαταστάσεως αὐτῆς ὑπὸ τῆς γλώσσης τῆς καθ’ ἡμέραν ζωῆς, πράγμα ὅπερ ἀναποφεύκτως θὰ καταβιβάση τὸ πνευματικὸν ἐπίπεδον καὶ θὰ προξενήση οὕτως ἀνυπολόγιστον ζημίαν.

Εἶναι ἄτοποι οἱ ἰσχυρισμοὶ περὶ τοῦ δῆθεν ἀκατανοήτου διὰ πολλοὺς συγχρόνους ἀνθρώπους τῆς παλαιᾶς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσης, μάλιστα δὲ δι’ ἀνθρώπους ἐγγραμμάτους καὶ πεπαιδευμένους εἰσέτι. Δι’ αὐτοὺς ἡ ἐκμάθησις ἐντελῶς μικροῦ ἀριθμοῦ λέξεων, αἵτινες δὲν εἶναι ἐν χρήσει εἰς τὴν καθ’ ἡμέραν ζωήν, εἶναι ὑπόθεσις ὀλίγων ὡρῶν.

Πάντες ἀνεξαιρέτως καταβάλλουν τεραστίας προσπαθείας διὰ τὴν ἀφομοίωσιν πολυπλόκων ὁρολογιῶν διαφόρων τομέων τῆς ἐπιστημονικῆς ἢ τῆς τεχνικῆς γνώσεως, τῆς πολιτικῆς, τῆς νομικῆς καὶ τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶν, γλώσσης φιλοσοφικῆς ἢ ποιητικῆς καὶ τὰ παρόμοια.

Διὰ τί λοιπὸν ἀναγκάζομεν τὴν Ἐκκλησίαν νὰ ἀπωλέση γλώσσαν ἀπαραίτητον διὰ τὴν ἔκφρασιν ὑψίστων μορφῶν τῆς θεολογίας καὶ τῶν πνευματικῶν βιωμάτων;…

Ὅσιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ

 

Ὁ ἐλεήμων Θεὸς αἰτίαν γυρεύει καὶ ἀφορμὴν

* Ἡ ἀπόγνωσις εἶναι θανάσιμος ἁμαρτία, καὶ χαίρει ἐν αὐτῇ ὑπὲρ ἅπαντα ὁ διάβολος. Διαλύεται δὲ εὐθὺς μὲ τὴν ἐξαγόρευσιν.

* Τὸ ἁμάρτημα τὸ μικρὸν ἢ τὸ μέγα διὰ τῆς ἀληθοῦς μετανοίας ἐξαφανίζεται.

* Μόνον τὴν μετάνοιαν τοῦ ἀνθρώπου, ἐὰν λάβῃ εἰς χεῖράς Του ὁ Φιλάνθρωπος, ὅλα τὰ ἄλλα γνωρίζει Αὐτὸς νὰ οἰκονομῇ πανσόφως εἰς σωτηρίαν... Ὁ ἐλεήμων Θεὸς αἰτίαν γυρεύει καὶ ἀφορμὴν διὰ νὰ σώσῃ ψυχήν.

* Ἐπειδὴ ἐμολύναμε τὸν νοῦν μας, τὴν καρδίαν μας καὶ τὸ σῶμα μας, μὲ λόγον, μὲ ἔργον, κατὰ διάνοιαν, τώρα δὲν ἔχομεν παρρησίαν. Δὲν ἔχομεν ἔνδυμα γάμου. Δι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ καθαρισθῶμεν μὲ ἐξομολόγησιν, μὲ δάκρυα, μὲ πόνον ψυχῆς· καὶ τὸ πάντων ἀνώτερον, μὲ προσευχήν, ὅπου καθαρίζει καὶ τελειοποιεῖ τὸν ἄνθρωπον.

* Καί, ὅσον ἐσὺ καθαρίζεις ἀπὸ τὰ πάθη, τόσον εἰρηνεύεις καὶ σωφρονεῖς καὶ ἐννοεῖς τὸν Θεόν.

* Ἡμεῖς νὰ ζητῶμεν τὸ ἔλεος τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ νὰ ἐπιμεληθῶμεν τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς, καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ ἔρχονται μόνα τους χωρὶς τὴν ζήτησιν ἡμῶν.

* Φροντίζετε τὴν ψυχήν σας μόνον· αὐτὴν μεριμνᾶτε νὰ σώσετε ὁποὺ εἶναι τιμία, ἀθάνατος.

Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς

 

Θὰ βρίσκει τρόπους ὁ Θεός

Ὅταν κάνουμε προσευχή, θὰ μᾶς φωτίζει ὁ Θεὸς τὶ νὰ κάνουμε κάθε φορὰ καὶ στὶς πιὸ δύσκολες καταστάσεις.

Θὰ τὸ λέει ὁ Θεὸς μέσα μας. Θὰ βρίσκει τρόπους ὁ Θεός.

Ὅσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

 

Δὲν σκέφτονται τὸν Θεὸ σήμερα οἱ ἄνθρωποι

Μὲ μία ματιά στὸν Οὐρανό θὰ ἄλλαζαν τὰ πράγματα. Ἀλλά βλέπεις, δὲν σκέφτονται τὸν Θεό σήμερα οἱ ἄνθρωποι. Γιʹ αὐτό δὲν βρίσκεις ἀνταπόκριση, δὲν μπορεῖς νὰ συνεννοηθῆς.

Συνέχεια παρακαλῶ τόν Θεό νὰ παρουσιάση σωστούς ἀνθρώπους, χριστιανούς, γιὰ νὰ βοηθοῦν τὸν κόσμο, καὶ τοὺς σωστούς νὰ τοὺς κρατήση χρόνια. Νὰ κάνουμε προσευχή νὰ φωτίση ὁ Θεός νὰ βγοῦν ἄλλοι, νέοι ἄνθρωποι, ἁγνοί, νὰ βγοῦν Μακκαβαῖοι, γιατί οἱ τωρινοί καταστρέφουν τὸν κόσμο

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

 

Ἄν ἔχεις μία θλίψη

Ἡ θλίψη εἶναι τό ἀποτέλεσμα μίας συμπιέσεως, μίας συγκρούσεως. Θλίβω σημαίνει πιέζω. Τί πιέζεται; τό ἐγώ μέ κάτι ἄλλο. Συγκρούονται δύο πράγματα καί τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συγκρούσεως εἶναι ἡ θλίψη μου, τό ὤχ! πού θά πεῖ ἡ ψυχή μου... Εἶναι ὁ παλαιός ἄνθρωπος μέσα μου, τά ὁρμέμφυτά μου, τό εἶναι μου, πού θέλει νά ἐπιβιώσει, καί τό ὁποῖο κάποιος ἤ κάτι ἄλλο τό βασανίζει.

Ἄν ἔχεις μία θλίψη, πρέπει νά τήν πεῖς στόν Γέροντά σου. Γιατί; Διότι, πρῶτα ἀπ' ὅλα, τήν θλίψη τήν συναντᾶμε διαρκῶς στήν ζωή μας. Ὅπου καί ἄν πάει κανείς, βρίσκει θλιβομένους ἀνθρώπους, καταπιεσμένους, πονεμένους, ἀνθρώπους πού ὑποφέρουν.

Ἡ θλίψη εἶναι ἁμαρτία, διότι, ὡς ἀπουσία εἰρήνης καί χαρᾶς, μαρτυρεῖ τήν παρουσία τοῦ πονηροῦ δαίμονος. Οἱ πνευματικοί ἐξετάζουν πάντοτε τίς θλίψεις, τούς πόνους, τίς ἀποτυχίες ἑνός ἀνθρώπου, διότι αὐτές ἔχουν μεγαλύτερη σημασία καί ἀπό τίς ἁμαρτίες. Ἐνεργοῦν πιό πολύ ἀπό ὅσο θά μποροῦσε νά ἐνεργήσει μία ἁμαρτία στήν ζωή μας.

Ἡ θλίψη ἔχει μεγάλη σημασία ἐπειδή εἶναι ἡ μεγαλύτερη παρουσία τοῦ ἐγώ καί ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα διαβρωτικά στοιχεῖα τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τούς ἀνθρώπους. Ὅταν προχωρήσει, μᾶς χωρίζει ἀπό κάθε ἄνθρωπο καί τελικῶς καί ἀπό τόν Θεό.

Γέροντας Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 

Ἡ Κιβωτός εἶναι ἡ Ἐκκλησία

Ἡ ἐποχή μας εἶναι παρόμοια μέ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε. Ὁ Κύριος ἐπί ἕξι αἰῶνες προειδοποιοῦσε πώς θά γίνει Κατακλυσμός, ἀλλά δέν Τόν πίστεψαν καί δέν μετανόησαν! Μέσα στό ἀμέτρητο πλῆθος τῶν ἀνθρώπων βρέθηκε μόνο ἕνας Δίκαιος καί ἡ οἰκογένειά του, ὁ Νῶε, πού πίστεψε πώς θά ἔρθει ὁ Κατακλυσμός καί τό ἔλεγε σέ ὅλους, ἀλλά αὐτοί δέν τόν ἄκουγαν!

Ἀκόμη κι οἱ ἐργάτες πού προσέλαβε γιά νά κατασκευάσουν τήν Κιβωτό δέν πίστεψαν καί γι' αὐτό πῆραν μόνο τόν μισθό τῆς δουλειᾶς τους, ἀλλά δέν σώθηκαν, χάθηκαν κι αὐτοί στόν Κατακλυσμό.

Ἐκείνη ἡ ἐποχή, εἶναι προμήνυμα τῆς δικῆς μας. Ἡ Κιβωτός εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Μόνο ὅσοι εἶναι μέσα, θά σωθοῦν!

Ὅσιος Νεκτάριος τῆς Ὄπτινα

 

Ὅταν δὲν ὑπάρχη σεβασμὸς στὰ μικρὰ

Θυμᾶμαι, ὅταν πρωτοπῆγα στὸ Ἅγιον Ὅρος, σὲ μία συνοδία Γέροντας ἦταν ἕνα γεροντάκι ποὺ εἶχε πολλὴ εὐλάβεια. Κρατοῦσε «πάππον πρὸς πάππον» ἀπὸ εὐλάβεια ὄχι μόνον τὰ καλυμμαύχια ἀπὸ τοὺς «παπποῦδες»του, τοὺς προκατόχους του, ἀλλὰ καὶ τὰ καλούπια μὲ τὰ ὁποῖα φτιάχνουν τὰ καλυμμαύχια. Εἶχε καὶ βιβλία παλιὰ καὶ διάφορα χειρόγραφα καὶ τὰ φύλαγε τυλιγμένα ὄμορφα στὴν βιβλιοθήκη, ποὺ τὴν εἶχε κλεισμένη καλά, γιὰ νὰ μὴ σκονίζωνται. Ἐκεῖνα τὰ βιβλία δὲν τὰ χρησιμοποιοῦσε∙ τὰ κρατοῦσε κλεισμένα. «Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ διαβάσω τέτοια βιβλία, ἔλεγε. Θὰ διαβάσω αὐτὰ τὰ ἁπλά, τὸ Γεροντικό, τὴν Κλίμακα».

Ἦρθε μετὰ ἕνας νέος μοναχός –τελικὰ δὲν ἔμεινε στὸ Ὄρος – καὶ τοῦ λέει: «Τὶ μαζεύεις ἐδῶ σαβούρα;»Πῆρε τὰ καλούπια νὰ τὰ πετάξη, νὰ τὰ κάψη. Ἔκλαιγε τὸ καημένο τὸ γεροντάκι: «Αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὸν παππού μου, ἔλεγε τὶ σὲ πειράζει; Ἔχουμε τόσα δωμάτια∙ ἄσ’ τα σὲ μία ἀκρούλα». Ἀπὸ τὴν εὐλάβεια ποὺ εἶχε, κρατοῦσε ὄχι μόνον τὰ βιβλία, τὰ κειμήλια, τὰ καλυμμαύχια, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐκεῖνα τὰ καλούπια! Ὅταν ὑπάρχη σεβασμὸς στὰ μικρά, ὑπάρχει πολὺς σεβασμὸς καὶ στὰ μεγάλα. Ὅταν δὲν ὑπάρχη σεβασμὸς στὰ μικρά, οὔτε καὶ στὰ μεγάλα ὑπάρχει. Ἔτσι διατηροῦσαν τὴν παράδοση οἱ Πατέρες.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

 

Τὰ δικά σας θὰ ἔρχωνται καὶ θὰ περνοῦν

– Γέροντα, συχνὰ μιλοῦν γιὰ «ἀνανέωση στὴν Ἐκκλησία»∙ λὲς καὶ ἡ Ἐκκλησία γηράσκει καὶ χρειάζεται ἀνανέωση!

– Ναί, γέρασε!... Μὰ καὶ αὐτοὶ ἀκόμη ποὺ δὲν ἔχουν εὐλάβεια ἀλλὰ λίγο μυαλὸ δὲν ἀναπαύονται σ’ αὐτὰ τὰ νέα ποὺ φτιάχνουν τώρα καὶ ψάχνουν νὰ βροῦν ἐκεῖνα τὰ ἀρχαῖα. Δὲν τοὺς συγκινοῦν λ.χ. οἱ νέες εἰκόνες∙ καταλαβαίνουν τὴν ἀξία τῆς παλιᾶς εἰκόνας. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν λίγο μυαλὸ δηλαδή∙ πόσο μᾶλλον αὐτοὶ ποὺ ἔχουν εὐλάβεια! Ἀπὸ ἐκεῖ νὰ καταλάβης πόσο λάθος εἶναι αὐτὰ ποὺ λένε γιὰ «ἀνανέωση»κ.λπ.!

Σήμερα, ἂν κανεὶς προσπαθῆ νὰ κρατήση λίγο τὴν παράδοση, νὰ τηρῆ τὶς νηστεῖες, νὰ μὴ δουλεύη τὶς γιορτές, νὰ εἶναι εὐλαβής, λένε μερικοί: «Ποῦ βρίσκεται αὐτός; Πᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα! Αὐτὰ ἦταν γιὰ τότε!».Καὶ ἂν τοὺς πῆς τίποτε, θὰ σοῦ ποῦν: «Σὲ ποιὰ ἐποχὴ ζῆς; Αὐτὰ δὲν γίνονται τώρα!».Σιγά‐σιγὰ τὰ παίρνουν γιὰ παραμύθια. Τὶ λέει ὅμως; «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας». Τουλάχιστον, ἂν δὲν μπορῆ κανεὶς νὰ τὰ τηρήση, ἂς πῆ: «Θεέ μου, ἥμαρτον!».Τότε ὁ Θεὸς θὰ τὸν ἐλεήση. Ἀλλὰ τώρα, ἐνῶ ἔχει τὴν ἀδυναμία του, πάει νὰ ἐπιβληθῆ στὸν ἄλλον, γιατὶ ἐλέγχεται. Πάρε ἕναν δαιμονισμένο καὶ βάλ’ τὸν σὲ μία πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα. Θὰ δῆς, θὰ γυρίζη ἀπὸ ’δῶ‐ἀπὸ ’κεῖ∙ δὲν θὰ μπορῆ νὰ σταθῆ, γιατὶ θὰ ζορίζεται. Τὸ ἴδιο καὶ αὐτοί∙ ἐλέγχονται, ζορίζονται καὶ πᾶνε νὰ καταπατήσουν τὴν συνείδησή τους, γι’ αὐτὸ τὰ λένε αὐτά. Καὶ τὶς ἀξίες τὶς λένε κατεστημένο τώρα καὶ πᾶνε νὰ ἀντικαταστήσουν τὶς ἀξίες μὲ ἀταξίες. Μεγάλη διαστροφὴ ὑπάρχει στὸν κόσμο! Τὴν ὀμορφιὰ τὴν πνευματικὴ τὴν θεωροῦν ἀσχήμια. Ἡ πνευματικὴ ὀμορφιὰ δηλαδὴ γιὰ τοὺς κοσμικοὺς εἶναι κοσμικὴ ἀσχήμια. Νά, ἂν πάρης ἕναν καλόγερο τώρα καὶ τοῦ κόψης τὰ μαλλιά του, πόσο ἄσχημος γίνεται! Αὐτὴν ὅμως τὴν ἀσχήμια οἱ κοσμικοὶ τὴν θεωροῦν ὀμορφιά.

Καὶ βλέπεις, τώρα μάχονται τὴν Ἐκκλησία, ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καταστροφή της. Καλά, νὰ ποῦμε, δὲν πιστεύουν, διδάσκουν τὴν ἀθεΐα. Ἀλλὰ νὰ μὴν ἀναγνωρίζουν τὸ καλὸ ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία καὶ νὰ τὰ βάζουν μὲ τὴν Ἐκκλησία; Αὐτὸ ἔχει πολλὴ κακότητα. Νὰ μὴν ἀναγνωρίζουν π.χ. ὅτι ἡ Ἐκκλησία προστατεύει τὰ παιδιά, τὰ βοηθάει νὰ μὴ γίνουν ἀλητάκια, νὰ γίνουν καλοὶ ἄνθρωποι; Αὐτοὶ προωθοῦν τὰ παιδιὰ στὸ κακό∙ ἐπιτρέπουν τὴν καταστροφὴ τῶν παιδιῶν ἐλεύθερα. Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὶ διδάσκει; «Νὰ εἶναι ὁ νέος φρόνιμος, νὰ σέβεται τοὺς ἄλλους, νὰ διατηρηθῆ ἁγνός, γιὰ νὰ παρουσιασθῆ στὴν κοινωνία σωστὸς ἄνθρωπος». Ἀλλὰ τὰ πράγματα θὰ ἔρθουν πάλι στὴν θέση τους. Στὴν Ρωσία μία γιαγιὰ προσευχόταν γονατιστὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία δίπλα σὲ μία κολόνα. Πάει μία νεαρὴ γυναίκα, ποὺ ἦταν μεγάλη ἐπιστήμων, καὶ τῆς λέει: «Αὐτὰ εἶναι ξεπερασμένα πράγματα». Τῆς ἀπαντάει ἡ γιαγιά: «Σ’ αὐτὴν τὴν κολόνα ποὺ προσεύχομαι καὶ κλαίω τώρα ἐγώ, θὰ ’ρθης μετὰ νὰ κλαῖς ἐσύ. Τὰ δικά σας θὰ ἔρχωνται καὶ θὰ περνοῦν, θὰ ἔρχωνται καὶ θὰ περνοῦν, ἐνῶ ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ξεπερνιέται ποτέ».

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

 

Νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε ἀνθρωπίνως

Ὅσο μπορεῖ κανεὶς νὰ γίνη σωστός Χριστιανός. Τότε θὰ ἔχη πνευματικό αἰσθητήριο. Λίγο‐πολύ θὰ πονάη καὶ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Πατρίδα του καὶ θὰ αἰσθάνεται καὶ τὴν ὑποχρέωση ποὺ ἔχει ὡς Ἕλληνας. Ὁπότε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, ἄν μάθη κάτι, ἐνδιαφέρεται, ἀνησυχεῖ, προσεύχεται. Ἀλλά ἄν πρέπη νὰ τοῦ λένε: «Τώρα νὰ ἐνδιαφερθῆς γι’ αὐτό, ὕστερα νὰ ἐνδιαφερθῆς γιὰ ἐκεῖνο», θὰ εἶναι σάν μία τετράγωνη ρόδα ποὺ θέλει συνέχεια σπρώξιμο, γιὰ νὰ προχωρήση. Σκοπός εἶναι νὰ σπρώχνεται ἀπὸ μέσα ὁ ἄνθρωπος. Τότε θὰ κυλάη ὄμορφα σάν στρόγγυλη ρόδα. Καὶ ἄν γίνη σωστός Χριστιανός κανείς, σπρώχνεται ἀπὸ μέσα καὶ μετά τὸν πληροφορεῖ ὁ Θεὸς πιὸ πολύ καὶ ἀπὸ αὐτόν ποὺ διαβάζει, καὶ γιὰ περισσότερα πράγματα. Γνωρίζει ὄχι μόνον αὐτὰ ποὺ γράφουν, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ποὺ σκέφτονται νὰ γράψουν. Καταλάβατε; Ἔρχεται ὁ θεῖος φωτισμός καὶ ὅλες οἱ ἐνέργειές του εἶναι φωτισμένες.

Τέτοια κληρονομιά ποὺ μᾶς ἔχει ἀφήσει ὁ Χριστός δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε στὶς μέρες μας. Θὰ δώσουμε λόγο στὸν Θεό. Ἐμεῖς, τὸ μικρό αὐτὸ ἔθνος, πιστέψαμε στὸν Μεσσία, μᾶς δόθηκε ἡ εὐλογία νὰ διαφωτίσουμε ὅλον τὸν κόσμο. Ἡ Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στὴν ἑλληνική γλώσσα ἑκατό χρόνια πρίν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί τί τράβηξαν! κινδύνευε συνέχεια ἡ ζωή τους. Τώρα τί ἀδιαφορία ὑπάρχει!... Ἐνῶ ἀνώδυνα σήμερα, χωρίς νὰ κινδυνεύη ἡ ζωή μας, μποροῦμε νὰ διαφωτίσουμε τὰ ἔθνη, νὰ γινώμαστε πιὸ ἀδιάφοροι; Ἄν σήμερα ἔχουμε λιγάκι εἰρήνη, ξέρεις τί ἔχουν τραβήξει οἱ παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δὲν θὰ εἴχαμε, ἄν δὲν θυσιάζονταν ἐκεῖνοι. Καὶ κάνω μία σύγκριση∙ πῶς τότε, ἐνῶ κινδύνευε ἡ ζωή τους, κρατοῦσαν τὴν πίστη τους, καὶ πῶς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, ὅλα τὰ ἰσοπεδώνουν! Ὅσοι δὲν ἔχουν χάσει τὴν ἐθνική τους ἐλευθερία, δὲν καταλαβαίνουν. Τούς λέω: «Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξη νὰ μήν ἔρθουν οἱ βάρβαροι καὶ μᾶς ἀτιμάσουν!».καὶ μοῦ λένε: «Καὶ τί θὰ πάθουμε;» Ἀκοῦς κουβέντα; Ἄντε νὰ λείψετε, χαμένοι ἄνθρωποι! Τέτοιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι σήμερα. Δώσ’ τους χρήματα, αὐτοκίνητα, καὶ δὲν νοιάζονται οὔτε γιὰ τὴν πίστη οὔτε γιὰ τὴν τιμή οὔτε γιὰ τὴν ἐλευθερία.

Τὴν Ὀρθοδοξία μας σάν Ἕλληνες τὴν ὀφείλουμε στὸν Χριστό καὶ τούς ἁγίους Μάρτυρες καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας∙ καὶ τὴν ἐλευθερία μας τὴν ὀφείλουμε στούς ἥρωες τῆς Πατρίδας μας, ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ μᾶς. Αὐτήν τὴν ἁγία κληρονομιά ὀφείλουμε νὰ τὴν τιμήσουμε καὶ νὰ τὴν διατηρήσουμε καὶ ὄχι νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε στὶς μέρες μας. Εἶναι κρίμα νὰ χαθῆ ἕνα τέτοιο ἔθνος! Καὶ βλέπουμε τώρα, ὅπως πρίν ἀρχίση ἕνας πόλεμος στέλνουν ἀτομικές προσκλήσεις, ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς μὲ ἀτομικές προσκλήσεις μαζεύει ἀνθρώπους, γιὰ νὰ κρατηθῆ κάτι καὶ νὰ σωθῆ τὸ πλάσμα Του. Δὲν θὰ ἀφήση ὁ Θεός, ἀλλὰ πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ κάνουμε ὅ,τι μποροῦμε ἀνθρωπίνως καὶ γιὰ ὅ,τι δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀνθρωπίνως, νὰ κάνουμε προσευχή νὰ βοηθήση ὁ Θεός.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης

 

Καλὰ μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας!

Οὔτε ἀπὸ τὴν πολλὴ μελέτη, οὔτε ἀπ’ τὰ πολλὰ ψαλσίματα ποτὲ ὁ ἄνθρωπος ἔφθασε στὴν ἀπάθεια. Ἡ ἀπάθεια ἔρχεται μόνον διὰ τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Θὰ μισήση μόνος του καὶ τὴν ἀργολογίαν καὶ τὴν παρρησίαν, θὰ προσπαθῆ νὰ ξεμοναχιάζεται ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴ χάση αὐτὸ τὸ πράγμα. Αὐτὸ εὔχομαι νὰ σᾶς δώση ὁ Θεός, τὴν αἴσθησι τῆς προσευχῆς αὐτῆς.

Καὶ ὅταν τὴν γνωρίσετε στὴν πράξι, τότε θὰ δῆτε καὶ θὰ ἐννοήσετε καλά – καλὰ τὰ πράγματα ποὺ σᾶς λέω. Τώρα πολύ – πολὺ μπορεῖ νὰ μὴ μὲ ἐννοῆτε, ἀλλὰ μετὰ ποὺ θὰ ’ρθῆ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, τότε θὰ καταλάβετε καὶ θὰ πῆτε: Ἄ, καλά μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας.

Καὶ τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ πηγαίνετε στὶς ἐργασίες σας θὰ βλέπετε νὰ λέτε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ» στὴν εἰσπνοή, «ἐλέησόν με» στὴν ἐκπνοή. Θὰ εἶναι προσευχὴ χωρὶς κομποσχοίνι. Θὰ λέγεται μόνη της καὶ θὰ δημιουργῆται ἡ θέρμη, καὶ ἡ θέρμη θὰ φέρη μετὰ ὅλα τὰ καλά.

Γέρων Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτης

 

Ψάλλε, ψάλλε!

Μεγάλο Σάββατο βράδυ. Ὁ Γέροντας Εὐμένιος, λαμπροφορεμένος, ὑποδεχόταν τὸν κόσμο καὶ ἔπαιρνε τὶς λειτουργιές. Εἶχε ἑτοιμάσει τὰ καντήλια ἀπὸ νωρίς. Ἕτοιμα ὅλα, σβηστά. Ἄρχισε τὸ «Εὐλογητός», πῆρε καιρὸ μέσα στὰ μαῦρα του τὰ ράσα, μὲ τοὺς βοστρύχους τῶν μαλλιῶν καὶ τῶν γενειῶν του νὰ λάμπουν.

Σοβαρός-σοβαρός. Ἀνοιγόκλεινε τὴν πόρτα, παραπατοῦσε, ἀλλὰ ἔτρεχε κιόλας, προσκυνοῦσε τὶς Δεσποτικὲς εἰκόνες, τὸν θρόνο, ἔμπαινε στὸ Ἱερό, ἔπαιρνε τὶς λειτουργιές, ψέλναμε τὸν Κανόνα «Κύματι θαλάσσης». Δὲν εἶχε ὁ Γέροντας χρόνο κοσμικό, εἶχε χρόνο λειτουργικό. Μαζευόταν ὁ κόσμος, πολὺς κόσμος. Χριστιανοί, ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι ἀπὸ τὴν γειτονιὰ δρασκέλιζαν τὴν μάντρα, σκύβοντας ἀπὸ τὸ μικρὸ πορτάκι, ἄρρωστοι, νοσοκόμες, γιατροί. Καθυστεροῦσε ὁ Γέροντας. Σβηστὰ τὰ φῶτα. Ψέλναμε, ξαναψέλναμε, δὲν ἔβγαινε νὰ πεῖ τὸ «Δεῦτε, λάβετε φῶς». Ἔφευγα ἀπὸ τὸ ψαλτήρι, νὰ πάω στὸ Ἱερό, μοῦ ἔλεγε:

«Ξέρω, ξέρω».

Ἀδημονία. Οἱ ἄλλες ἐκκλησίες σήμαναν ἤδη Ἀνάσταση, βαρελότα πέφτανε κι αὐτὸς δὲν ἔβγαινε.»

«Ξέρω, ξέρω», μοῦ λέει. «Ὅποιος θέλει νὰ φύγη. Δὲν μπορεῖ. Ἂς τοὺς βάλουμε στὴν ἐκκλησία, τὰ προβατάκια τοῦ Χριστοῦ μας, Βαγγέλη. Μέσα στὴν κιβωτὸ εἶναι μιὰ φορὰ τὸν χρόνο. Ἂς καθυστερήσουν. Ψάλλε ἐσύ, ψάλλε». «Τὰ εἶπα, Γέροντα, πάλι καὶ πάλι».

Τέλος πάντων, βγῆκε. Ἄλλο πανηγύρι. Ἐκουνοῦσε τὴν λαμπάδα γελώντας, βλέποντας τὸ φῶς. Ἔπεφταν οἱ Χριστιανοὶ κι ἐκεῖνος ἐκουνοῦσε τὴν λαμπάδα του. Πῆραν τὸ φῶς, διαδόθηκε παντοῦ, ἔξω στὶς αὐλές. Ψέλναμε: «Τὴν Ἀνάστασίν Σου, Χριστὲ Σωτήρ». Βγήκαμε, καθυστεροῦσε, χαιρετοῦσε, εὐλογοῦσε, σταύρωνε. Ἀνέβηκε σ’ ἕνα πεζούλι, ἀπέναντι ἀπὸ τὸν ναό, καὶ πήγαινε πέρα-δώθε. Γελοῦσε, ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του, σωστὸ παιδί. Ὁ κόσμος περίμενε τὸ Εὐαγγέλιο.

Ἀφοῦ «ἔπαιξε» κάμποσο, πηγαίνοντας πέρα-δῶθε, ἐστάθη. Ἄνοιξε τὸ Εὐαγγέλιο, δόξασε τὴν Ἁγία Τριάδα, διάβασε τὸ κείμενο, τὸ ἑωθινό, ὄχι τὸ σύνηθες, ἀλλὰ τὸ ἄλλο, τὸ μεγαλύτερο. Δόξα σοι, εἶπε τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», χτύπησαν οἱ καμπάνες. Δὲν εἶχαν πολλὰ βαρελότα. Ψέλναμε ὅλοι, ὅλος ὁ λαός. Νέα χαρὰ τώρα. «Χριστὸς Ἀνέστη», φώναζε. Περιδιάβαινε στὸ πεζούλι, μετὰ χάθηκε στὸν κόσμο. Εἶχε πάει ἡ ὥρα 1:30. Μπήκαμε στὴν ἐκκλησία. «Ψάλτε, ψάλτε», ἔλεγε. Λιβάνιζε σὲ κάθε ὠδή. Ψέλναμε τὶς Καταβασίες. Ἐὰν μᾶς ξέφευγε κανένα τροπάριο καὶ τὸ λέγαμε μόνο μία φορά, αὐτὸς μᾶς ἔλεγε: «Πὲς το πάλι». Μνημόνευε στὴν πρόθεση χιλιάδες ὀνόματα. Εἶχε πάει 2:30 τὸ πρωί. Ὁ κόσμος εἶχε ἐγκλωβιστεῖ. Μόνον οἱ Ἕλληνες ξέρουν τί σημαίνει, νὰ πᾶς κάπου νὰ ἀναστήσεις καὶ μετὰ νὰ πᾶς νὰ φᾶς. Ἀκόμα καὶ οἱ Χριστιανοὶ θέλουν νὰ εἶναι 2.00 ἡ ὥρα στὸ τραπέζι κι ἐμεῖς μόλις ποὺ εἴχαμε ἀρχίσει.

Εἶπα τὸ «Ὅσοι εἰς Χριστόν», τὸν Ἀπόστολο, διαβάστηκε καὶ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἦρθε ἡ ὥρα τῶν κατηχουμένων. Τρεῖς τὴν νύχτα ἄρχισε νὰ μνημονεύη τοὺς ζωντανούς, χιλιάδες ὀνόματα. Πολλοὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Πῆγε ἡ ὥρα 4:00 κι ἀκόμα νὰ βγοῦν τὰ Ἅγια. Τέλος πάντων, εὐδόκησε νὰ πάψη τὰ μνημόνια. Βγῆκαν τὰ Ἅγια κι ἄρχισε πάλι νὰ μνημονεύη. Μπῆκα στὸ Ἱερὸ καὶ μοῦ λέει: «Χαίρονται, Βαγγέλη μου, χαίρονται οἱ πεθαμένοι». Κι ἐγὼ τοῦ ἀπαντῶ: «Δὲν ξέρω ἂν χαίρωνται οἱ πεθαμένοι. Οἱ ζωντανοὶ ὅμως;». Μοῦ λέει: «Χαίρονται κι αὐτοί, Βαγγέλη μου, ψάλλε, ψάλλε». Καὶ τί νὰ ψάλλω; Περίμενα νὰ τελειώση.

Τελείωσε, μᾶς κοινώνησε ὅλους, μᾶς ἔδωσε ὅλα του τὰ κρασιὰ καὶ τὰ πρόσφορα καὶ τ’ αὐγά, καὶ φύγαμε κατὰ τὶς 5:00. Σκέφθηκα: «Δὲν ξανάρχομαι τοῦ χρόνου, ἀπάπαπα!!!». Τὸν ἑπόμενο χρόνο δὲν λειτούργησε. Ἦταν ἡ τελευταία πασχαλιάτικη Λειτουργία, ποὺ ἔκανε μόνος του, μὲ τὸ ποίμνιό του, ὁ ποιμένας ὁ καλός, ὁ εὐλογημένος.

 

Ἡ ἡμέρα τῆς Λαμπρῆς

Χριστὸς ἀνέστη! Νέοι, γέροι, καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροί, μεγάλοι, ἑτοιμαστῆτε·
μέσα στὲς ἐκκλησιὲς τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτῆτε·
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ στοὺς ἁγίους, καὶ φιληθῆτε·
φιληθῆτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε· Χριστὸς ἀνέστη, ἐχθροὶ καὶ φίλοι.

Διονύσιος Σολωμὸς

 

Πρωτομαγιὰ

Τοῦ Μαϊοῦ ροδοφαίνεται ἡ μέρα
ποὺ ὡραιότερη φύση ξυπνάει
καὶ τὴν κάνουν λαμπρὰ καὶ γελάει
πρασινάδες, ἀχτίδες, νερά.
Ἄνθη κι ἄνθη βαστοῦνε στὸ χέρι
παιδιὰ κι ἄντρες, γυναῖκες καὶ γέροι
ἀσπροεντύματα, γέλια καὶ κρότοι,
ὅλοι οἱ δρόμοι γιομάτοι χαρά.
Ναί, χαρεῖτε τοῦ χρόνου τὴ νιότη,
ἄνδρες, γέροι, γυναῖκες παιδιά.

Διονύσιος Σολωμὸς