Τὰ δικά σας θὰ ἔρχωνται καὶ θὰ περνοῦν

– Γέροντα, συχνὰ μιλοῦν γιὰ «ἀνανέωση στὴν Ἐκκλησία»∙ λὲς καὶ ἡ Ἐκκλησία γηράσκει καὶ χρειάζεται ἀνανέωση!

– Ναί, γέρασε!... Μὰ καὶ αὐτοὶ ἀκόμη ποὺ δὲν ἔχουν εὐλάβεια ἀλλὰ λίγο μυαλὸ δὲν ἀναπαύονται σ’ αὐτὰ τὰ νέα ποὺ φτιάχνουν τώρα καὶ ψάχνουν νὰ βροῦν ἐκεῖνα τὰ ἀρχαῖα. Δὲν τοὺς συγκινοῦν λ.χ. οἱ νέες εἰκόνες∙ καταλαβαίνουν τὴν ἀξία τῆς παλιᾶς εἰκόνας. Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν λίγο μυαλὸ δηλαδή∙ πόσο μᾶλλον αὐτοὶ ποὺ ἔχουν εὐλάβεια! Ἀπὸ ἐκεῖ νὰ καταλάβης πόσο λάθος εἶναι αὐτὰ ποὺ λένε γιὰ «ἀνανέωση»κ.λπ.!

Σήμερα, ἂν κανεὶς προσπαθῆ νὰ κρατήση λίγο τὴν παράδοση, νὰ τηρῆ τὶς νηστεῖες, νὰ μὴ δουλεύη τὶς γιορτές, νὰ εἶναι εὐλαβής, λένε μερικοί: «Ποῦ βρίσκεται αὐτός; Πᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα! Αὐτὰ ἦταν γιὰ τότε!».Καὶ ἂν τοὺς πῆς τίποτε, θὰ σοῦ ποῦν: «Σὲ ποιὰ ἐποχὴ ζῆς; Αὐτὰ δὲν γίνονται τώρα!».Σιγά‐σιγὰ τὰ παίρνουν γιὰ παραμύθια. Τὶ λέει ὅμως; «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας». Τουλάχιστον, ἂν δὲν μπορῆ κανεὶς νὰ τὰ τηρήση, ἂς πῆ: «Θεέ μου, ἥμαρτον!».Τότε ὁ Θεὸς θὰ τὸν ἐλεήση. Ἀλλὰ τώρα, ἐνῶ ἔχει τὴν ἀδυναμία του, πάει νὰ ἐπιβληθῆ στὸν ἄλλον, γιατὶ ἐλέγχεται. Πάρε ἕναν δαιμονισμένο καὶ βάλ’ τὸν σὲ μία πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα. Θὰ δῆς, θὰ γυρίζη ἀπὸ ’δῶ‐ἀπὸ ’κεῖ∙ δὲν θὰ μπορῆ νὰ σταθῆ, γιατὶ θὰ ζορίζεται. Τὸ ἴδιο καὶ αὐτοί∙ ἐλέγχονται, ζορίζονται καὶ πᾶνε νὰ καταπατήσουν τὴν συνείδησή τους, γι’ αὐτὸ τὰ λένε αὐτά. Καὶ τὶς ἀξίες τὶς λένε κατεστημένο τώρα καὶ πᾶνε νὰ ἀντικαταστήσουν τὶς ἀξίες μὲ ἀταξίες. Μεγάλη διαστροφὴ ὑπάρχει στὸν κόσμο! Τὴν ὀμορφιὰ τὴν πνευματικὴ τὴν θεωροῦν ἀσχήμια. Ἡ πνευματικὴ ὀμορφιὰ δηλαδὴ γιὰ τοὺς κοσμικοὺς εἶναι κοσμικὴ ἀσχήμια. Νά, ἂν πάρης ἕναν καλόγερο τώρα καὶ τοῦ κόψης τὰ μαλλιά του, πόσο ἄσχημος γίνεται! Αὐτὴν ὅμως τὴν ἀσχήμια οἱ κοσμικοὶ τὴν θεωροῦν ὀμορφιά.

Καὶ βλέπεις, τώρα μάχονται τὴν Ἐκκλησία, ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καταστροφή της. Καλά, νὰ ποῦμε, δὲν πιστεύουν, διδάσκουν τὴν ἀθεΐα. Ἀλλὰ νὰ μὴν ἀναγνωρίζουν τὸ καλὸ ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία καὶ νὰ τὰ βάζουν μὲ τὴν Ἐκκλησία; Αὐτὸ ἔχει πολλὴ κακότητα. Νὰ μὴν ἀναγνωρίζουν π.χ. ὅτι ἡ Ἐκκλησία προστατεύει τὰ παιδιά, τὰ βοηθάει νὰ μὴ γίνουν ἀλητάκια, νὰ γίνουν καλοὶ ἄνθρωποι; Αὐτοὶ προωθοῦν τὰ παιδιὰ στὸ κακό∙ ἐπιτρέπουν τὴν καταστροφὴ τῶν παιδιῶν ἐλεύθερα. Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τὶ διδάσκει; «Νὰ εἶναι ὁ νέος φρόνιμος, νὰ σέβεται τοὺς ἄλλους, νὰ διατηρηθῆ ἁγνός, γιὰ νὰ παρουσιασθῆ στὴν κοινωνία σωστὸς ἄνθρωπος». Ἀλλὰ τὰ πράγματα θὰ ἔρθουν πάλι στὴν θέση τους. Στὴν Ρωσία μία γιαγιὰ προσευχόταν γονατιστὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία δίπλα σὲ μία κολόνα. Πάει μία νεαρὴ γυναίκα, ποὺ ἦταν μεγάλη ἐπιστήμων, καὶ τῆς λέει: «Αὐτὰ εἶναι ξεπερασμένα πράγματα». Τῆς ἀπαντάει ἡ γιαγιά: «Σ’ αὐτὴν τὴν κολόνα ποὺ προσεύχομαι καὶ κλαίω τώρα ἐγώ, θὰ ’ρθης μετὰ νὰ κλαῖς ἐσύ. Τὰ δικά σας θὰ ἔρχωνται καὶ θὰ περνοῦν, θὰ ἔρχωνται καὶ θὰ περνοῦν, ἐνῶ ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ξεπερνιέται ποτέ».

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης