Περὶ τῆς Λειτουργικῆς γλώσσης

…Διὰ τοὺς λόγους τούτους εἴμεθα κατηγορηματικῶς πεπεισμένοι ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ χρῆσις τῆς παραδεδομένης Λειτουργικῆς γλώσσης ἐν ταῖς ἐκκλησιαστικαῖς ἀκολουθίαις. Οὐδόλως ὑπάρχει ἀνάγκη ἀντικαταστάσεως αὐτῆς ὑπό τῆς γλώσσης τῆς καθ’ ἡμέραν ζωῆς, πράγμα ὅπερ ἀναποφεύκτως θὰ καταβιβάση τὸ πνευματικὸν ἐπίπεδον καὶ θὰ προξενήση οὕτως ἀνυπολόγιστον ζημίαν.

Εἶναι ἄτοποι οἱ ἰσχυρισμοὶ περί τοῦ δῆθεν ἀκατανοήτου διὰ πολλούς συγχρόνους ἀνθρώπους τῆς παλαιᾶς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσης, μάλιστα δὲ δι’ ἀνθρώπους ἐγγραμμάτους καὶ πεπαιδευμένους εἰσέτι. Δι’ αὐτούς ἡ ἐκμάθησις ἐντελῶς μικροῦ ἀριθμοῦ λέξεων, αἵτινες δὲν εἶναι ἐν χρήσει εἰς τὴν καθ’ ἡμέραν ζωήν, εἶναι ὑπόθεσις ὀλίγων ὡρῶν.

Πάντες ἀνεξαιρέτως καταβάλλουν τεραστίας προσπαθείας διὰ τὴν ἀφομοίωσιν πολυπλόκων ὁρολογιῶν διαφόρων τομέων τῆς ἐπιστημονικῆς ἤ τῆς τεχνικῆς γνώσεως, τῆς πολιτικῆς, τῆς νομικῆς καὶ τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶν, γλώσσης φιλοσοφικῆς ἤ ποιητικῆς καὶ τὰ παρόμοια.

Διὰ τί λοιπόν ἀναγκάζομεν τὴν Ἐκκλησίαν νὰ ἀπολέση γλώσσαν ἀπαραίτητον διὰ τὴν ἔκφρασιν ὑψίστων μορφῶν τῆς θεολογίας καὶ τῶν πνευματικῶν βιωμάτων;

Ὅσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ