Καὶ μὲ φῶς καὶ μὲ θάνατον -7

Τώρα ποὺ ὁ νοῦς ἀπαγορεύεται καὶ οἱ ὧρες δὲ γυρίζουν

Ἀπὸ κῆπο σὲ κῆπο ἡ σκέψη μου

Δειλὴ σὰν τριανταφυλλιὰ πρωτάρα

Ποὺ ἁρπάζεται ἀπ᾿ τὰ κάγκελα

Δοκιμάζει ἀπαρχῆς ν᾿ ἁρμόσει πάλι

Μὲ σταγόνων σφῆνες λαμπερῶν

Τὰ παμπάλαια πράσινα καὶ τὰ χρυσὰ κεῖνα ποὺ μέσα μας

Ἔχουν παντοτινὲς δεκαεφτὰ Ἰουλίου

Ν᾿ ἀκουστεῖ καὶ πάλι τῆς Ἁγίας Μαρίνας τὸ νερὸ στὶς πέτρες

Ὁ ὕπνος ποὺ μυρίζει ζευγάρι ἀγκαλιασμένο

Ἡ φωνὴ

               μιὰ φωνὴ σὰν τῆς Μητέρας

Καὶ ξανὰ ξυπόλητη νὰ βγεῖ νὰ περπατήξει

Πάνω στὶς πλάκες τοῦ Μεσολογγιοῦ ἡ Ἐλευθερία

Ἔτσι καθὼς τὴν ἐχαιρέτησε γιὰ λόγου μας 

–καλή του ἡ ὥρα-

Ὁ ποιητὴς καὶ κάναμε ἀπὸ τότε Ἀνάσταση.

Ὀδυσσέας Ἐλύτης