Ἄχ, Χριστέ μου!

Ὅταν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης ἦταν στρατιώτης, ὁ διοικητὴς τοῦ ἔδωσε ἄδεια γιὰ τὸ Πάσχα. Καὶ ἕνας συστρατιώτης του τοῦ εἶπε:

«Ἐσὺ παπα-Ἰάκωβε, θὰ περάσεις καλὰ μὲ τὰ ψαλτικά σου καὶ τὰ καλογερικά σου. Ρωτᾶς κι ἐμένα ποὺ θέλω νὰ πάω στὸ χωριό μου, νὰ δῶ τὴν ἀρραβωνιαστικιά μου;»...

Τελικὰ τὴν ἄδεια τὴν πῆρε ὁ Γιῶργος, κι ὁ Γέροντας ἔμεινε στὸ στρατόπεδο! Γιὰ τὸ πῶς πέρασε τὸ Πάσχα ἐκεῖνο, διηγόταν πολλὲς φορὲς ὁ ἅγιος:

«Ἤμουν στὴ σκοπιὰ καὶ ἔβλεπα ἀπὸ μακριὰ τοὺς κατοίκους τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ πήγαιναν στὶς ἐκκλησίες.

Ἔλεγα τὴν εὐχὴ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με” καὶ “Δόξα τῆ Ἁγία Ἀναστάσει Σου, Κύριε”. Ὅταν ἄκουσα τὶς καμπάνες, κατάλαβα ὅτι εἶπαν οἱ Ἱερεῖς τὸ “Δεῦτε λάβετε Φῶς”. Ἄχ, Χριστέ μου! εἶπα, οἱ χριστιανοί μας παίρνουν τὸ Ἅγιο Φῶς.

Καὶ τότε ἦρθε ἕνα φῶς ἀπὸ ψηλά!»...