Παρὰ μόνο ἐπειδὴ συγχωροῦσα!

Ὅταν ἀναγνωρίστηκε ἅγιος ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, τὸ 1961, σὲ μία Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ὅρους δημιουργήθηκαν δύο παρατάξεις Μοναχῶν. Οἱ μὲν παραδέχονταν τὴν ἁγιότητά του, οἱ δὲ τὴν ἀμφισβητοῦσαν. Ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς, βλέποντας τὴν κατάσταση ποὺ δημιουργήθηκε στὸ Μοναστήρι, κάλεσε μία μέρα τοὺς Μοναχοὺς καὶ τοὺς εἶπε:

-Δὲν θὰ γίνει τὸ θέμα τῆς ἁγιοσύνης τοῦ Νεκταρίου αἰτία νὰ χάσουμε τὶς ψυχές μας, ἀντιμαχώντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία καὶ μὲ τὴν προσευχή μας νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἀποκαλύψει, ἂν ὁ Γέροντας Νεκτάριος εἶναι ἅγιος ἢ ὄχι.

Πράγματι αὐτὸ καὶ ἔκαναν. Τὴν τρίτη ἡμέρα καὶ ἐνῶ ἑτοιμαζόταν ὁ Ἡγούμενος νὰ κατέβει στὴν Ἐκκλησία, χτυπάει διακριτικὰ ἡ πόρτα τοῦ Κελιοῦ του καὶ μπαίνει μέσα ὁ Ἅγιος Νεκτάριος! Ὅταν μπῆκε μέσα, ὁ Ἡγούμενος ἀμέσως τὸν ἀναγνώρισε καὶ ἔπεσε νὰ τὸν προσκυνήσει.

Τοῦ λέει τότε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος:

-Ἀδελφὲ Ἀθανάσιε (ἔτσι ἔλεγαν τὸν Ἡγούμενο), πήγαινε καὶ πὲς στοὺς Πατέρες νὰ μὴν κουράζονται. Ὁ Κύριος μὲ ἁγίασε καὶ εἶμαι Ἅγιος, Θαυματουργὸς καὶ Μυροβλύτης. Γνώρισε δὲ ὅτι ὁ Κύριος δὲν μὲ ἁγίασε γιὰ κανένα ἄλλο λόγο, παρὰ μόνο ἐπειδὴ συγχωροῦσα!

Δημήτριος Παναγόπουλος