Μᾶλλον κέρδισα

Ἀγαπημένε μας γιέ, καλημέρα. Ἐλπίζουμε ἡ ἐπιστολή μας αὐτὴ νὰ σὲ βρίσκει καλὰ στὴν ὑγεία σου καὶ οἱ σπουδές σου νὰ προχωροῦν βάσει προγράμματος. Μᾶς λείπεις, νὰ ξέρεις, ὅλο τὴν κουβέντα σου ἔχουμε. Ἐμεῖς ἐδῶ εἴμαστε ὅλοι καλά, ὅπως τὰ ξέρεις. Πρέπει νὰ σοῦ ποῦμε πὼς ὁ σκύλος χτυπάει τὸ κουδούνι ὅποτε θέλει νὰ μπεῖ μέσα. Πολλὰ χαιρετίσματα στὴ θεία Ἀσπασία καὶ στὸν θεῖο σου τὸν Τζίμη. Νὰ μὴν τοὺς στενοχωρεῖς. Θὰ τὰ ποῦμε τὰ Χριστούγεννα. Φιλιά. 9 Νοεμβρίου 1977. «Αὔριο τὸ πρωὶ στὶς 6.30, στὸ γκισὲ νούμερο τάδε τῆς Ὀλυμπιακῆς, θὰ βρεῖς τὸ εἰσιτήριό σου γιὰ τὴν πτήση τῶν 8 γιὰ Χίθροου. Θὰ σὲ περιμένω στὶς Ἀφίξεις».

Μὲ αὐτὸ τὸ σύντομο τηλεφώνημα τοῦ πατέρα μου ἀπὸ τὸ Λονδίνο ξεκίνησε ἡ περίοδος τοῦ ξενιτεμοῦ μου. Ἕξι χρόνια ἔλειψα καὶ τὸ ταχυδρομεῖο ἦταν ἡ μεγάλη μου προσμονή, μιὰ ἐπιστολὴ ἀπὸ τοὺς γονεῖς, μιὰ κάρτα ἀπὸ κάποιο ξαδέλφι, μιὰ φωτογραφία παλιῶν συμμαθητῶν ἀπὸ τὴ βόλτα στὴ Βάρκιζα μὲ ὀτοστόπ, μιὰ εἰδοποίηση πὼς τὸ συνάλλαγμά μου ἔχει κατατεθεῖ. Τὸ ταχυδρομεῖο μὲ κράταγε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν πατρίδα, τὴν οἰκογένεια καὶ τοὺς φίλους. Καὶ ὅταν πιὰ γύρισα, πάλι τὸ ταχυδρομεῖο περίμενα, μιὰ γλυκιὰ ταραχὴ στὸ στέρνο ὅποτε ἔβρισκα φάκελο γιὰ μένα στὸ σπίτι, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ πιά. Ἀπὸ τοὺς καινούργιους φίλους, τοὺς συμφοιτητές. Καὶ τὸ πτυχίο μου ταχυδρομικὰ τὸ παρέλαβα.

Ἡ σχέση αὐτὴ κράτησε μέχρι τὴν ἀγορὰ τοῦ πρώτου μου πι-σί. Ἐνθουσιάστηκα μὲ τὸ ἠλεκτρονικὸ ταχυδρομεῖο, ἄμεση ἀνταπόκριση, ἁπλὲς διαδικασίες. Τότε τὸ ταχυδρομεῖο ἄρχισε νὰ ἀραιώνει, μερικὲς χριστουγεννιάτικες κάρτες καὶ κυρίως λογαριασμοί. Τὸν ἴδιο ἐνθουσιασμὸ ἔνιωσα ὅταν ἀγαπητὸς συνάδελφος μοῦ περιέγραψε τὸν καινούργιο τρόπο ἐπικοινωνίας, καὶ μάλιστα μοῦ ἔφτιαξε δικό μου λογαριασμὸ στὸ facebook.

Μόλις τὸ ἄνοιξα, μιὰ φούσκα ἐμφανίστηκε στὴν ὀθόνη: «Ὁ Τάκης εἶμαι, εἶσαι μέσα;». Δὲν τὸ σκέφτηκα λεπτό. Βγῆκα ἀμέσως καὶ δὲν ξαναμπῆκα ποτέ. Γιὰ ἕνα διάστημα ἔπαιρνα μηνύματα τὰ ὁποῖα δὲν ἄνοιγα, μέχρι τὸ μήνυμα ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ facebook πὼς κλείνει τὸν λογαριασμό, γιατί τὸν θεωρεῖ ἀνενεργό. Φίου. Ἀνακούφιση.

Σκέφτομαι τί ἔχασα τὴ δεκαετία ποὺ ὁσονούπω τελειώνει, μὲ τὴν ἄρνησή μου νὰ ἐνταχθῶ στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Μᾶλλον κέρδισα. Χρόνο. Αὐτὸν τὸ χρόνο τὸν ὁποῖο οἱ συνάνθρωποί μου θυσιάζουν στὶς ὀθόνες τους. Καὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐγὼ προσπαθῶ νὰ κλέψω μιὰ στιγμή. Μιὰ ματιά.

Βαγγέλης Καρατζᾶς

Γαστρονόμος τ. 165