Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη

Εἶμαι τοῦ ἥλιου ἡ θυγατέρα Ἡ πιὸ ἀπ᾿ ὅλες χαϊδευτή.  Χρόνια ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ κρατεῖ.  Ὅσῳ νὰ πέσω νεκρωμένη Αὐτὸν τὸ μάτι μου ζητεῖ.       Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη. Δὲν εἶμ’ ὁλόξανθη, μοσχάτη Τριανταφυλλιὰ ἤ κιτριά· Θαμπώνω τῆς ψυχῆς τὸ μάτι, Γιὰ τἄλλα μάτια εἶμαι γρῃά. Δὲ’ μ’ ἔχει ἀηδόνι ἐρωμένη, Μ’ ἀγάπησε μιὰ θεά·     Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη. Ὅπου κι ἂν λάχω κατοικία Δὲ’ μ’ ἀπολείπουν οἱ καρποὶ Ὡς τὰ βαθειά μου γηρατεῖα Δὲ’ βρίσκω ’ς τὴ δουλειὰ ’ντροπή·  Μ᾿ ἔχει ὁ Θεὸς εὐλογημένη Κ’ εἶμαι γεμάτη προκοπή·       Εἶμαι ἡ ἐλῃά ἡ τιμημένη. Φρίκη, ἐρημιά, νερὰ καὶ σκότη Τὴ γῆ ἐθάψαν μιὰ φορά·  Πράσινη αὐγὴ μὲ φέρνει πρώτη ’Σ τὸ Νῶε ἡ περιστερά·  Ὅλης τῆς γῆς εἶχα γραμμένη Τὴν ἐμμορφιὰ καὶ τὴ χαρά·      Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.  Ἐδῶ ’ς τὸν ἴσκιο μ᾿ ἀποκάτου Ἦρθ᾿ ὁ Χριστὸς ν᾿ ἀναπαυθῇ,  Κι’ ἀκούστηκ’ ἡ γλυκειὰ λαλιά του ’Λίγο προτοῦ νὰ σταυρωθῇ.  Τὸ δάκρυ του, δροσιὰ ἁγιασμένη,  Ἔχει ’ς τὴ ρίζα μου χυθῆ.     Εἶμαι ἡ ἐλῃά ἡ τιμημένη. Καὶ φῶς πραότατο χαρίζω Ἐγὼ στὴν ἄγρια νυχτιά,  Τὸν πλοῦτο πιὰ δὲν τὸν φωτίζω,  Σὺ μ᾿ εὐλογεῖς φτωχολογιά.  Κι ἂν ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο διωγμένη,  Μὰ φέγγω ἐμπρὸς στὴν Παναγιά.      Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη. Κωστῆς Παλαμᾶς Τετράδιο 162 * Ὀκτώβριος 2013