Ἡ μητέρα

Πῶς νὰ πειράξω τὴ μητέρα

νὰ κάμω ἐγὼ νὰ λυπηθεῖ,

πού ὅλη νύχτα κι ὅλη μέρα

γιὰ τὸ καλό μου προσπαθεῖ;

 

Πῶς ν’ ἀρνηθῶ ἢ ν ‘ ἀναβάλω

ὅ,τι ὁρίζει κι ἀπαιτεῖ,

ἀφοῦ στὴ γῆ δὲν ἔχω ἄλλο

κανένα φίλο σὰν αὐτή;

 

Αὐτὴ στὰ στήθη τὰ γλυκά της

μὲ εἶχε βρέφος ἁπαλό,

μὲ κάθιζε στὰ γόνατά της

καὶ μ’ ἔμαθε νὰ ὁμιλῶ.

 

Αὐτὴ μὲ τρέφει καὶ μὲ ντύνει

ὅλο τὸ χρόνο ποὺ γυρνᾶ,

καὶ δίπλα στὴ μικρή μου κλίνη,

σὰν ἀρρωστήσω ξαγρυπνά.

 

Αὐτὴ σὰν πέσω καὶ χτυπήσω

φιλᾶ νὰ γειάνει τὴν πληγή.

Αὐτή, τί πρέπει νὰ ἀφήσω

καὶ τί νὰ κάμω μ’ ὁδηγεῖ.

 

Πῶς τὸ λοιπὸν τέτοια μητέρα

νὰ κάμω ἐγὼ νὰ λυπηθεῖ,

ποῦ ὅλη νύχτα κι ὅλη μέρα

γιὰ τὸ καλό μου προσπαθεῖ;

Γεώργιος Βιζυηνὸς