Ὁ Θεὸς δὲν λειτουργεῖ σὰν γραμμικὴ ἐξίσωση

Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς ἁγίας βουλήσεώς Του. Ὁ Θεὸς «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

Θέλημά Του εἶναι ἡ σωτηρία μας καὶ ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειάς Του. Οἱ ἐντολὲς καὶ ἡ τήρησή τους (ἢ τουλάχιστον ἡ ἐπιθυμία μας νὰ ζήσουμε τὸ πνεῦμα τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ) προσδιορίζουν τὸ ἅγιο θέλημά Του καὶ χαρίζουν τὸν ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας Του φωτισμό.

Εἶναι βέβαια ἀλήθεια ὅτι ἡ ζωή μας ξεδιπλώνεται μέσα ἀπὸ διλήμματα, εὐκαιρίες καὶ δυνατότητες, οἱ ὁποῖες προκαλοῦν ἰδιαίτερα τὴν ἐλευθερία μας, κι ἀκόμα μέσα ἀπὸ ἐπιλογὲς ποὺ συχνὰ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ παλινδρομοῦμε μεταξὺ τῆς ἔκφρασης τοῦ δικοῦ μας θελήματος καὶ τῆς ἀναγνώρισης τοῦ δικοῦ Του.

Ὁ Θεὸς ὅμως δὲν λειτουργεῖ σὰν γραμμικὴ ἐξίσωση μὲ μία λύση, διότι τότε θὰ ἔφτιαχνε ἀνθρώπους χωρὶς ἐλευθερία.

Ὁ Θεὸς γιὰ κάθε ἄνθρωπο, γιὰ κάθε περίσταση, γιὰ κάθε στιγμὴ προσφέρει ὡς θέλημά Του ἄπειρες δυνατότητες, ποὺ ὅλες ὅμως ἐκφράζουν τὴν βούλησή Του.

Γι‘ αὐτὸ καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν μοιάζει μὲ τὸ ἐγωιστικὸ δικό μας. Δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ δεσμεύει τὴν ἐλευθερία μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἐνεργοποιεῖ καὶ νὰ τὴν ζωντανεύει. Τὸ ἕνα θέλημά μας καταργεῖ τὴν ἐλευθερία μας καὶ τὴν ὑποδουλώνει στὸν ἐγωισμό μας. Τὰ ἄπειρα θελήματα τοῦ Θεοῦ μᾶς βοηθοῦν νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἐλευθερία ὡς ὕψιστο δῶρο.

Ἡ ὑποταγὴ καὶ ἡ ταύτιση τῆς βούλησής μας στὴ βούληση τοῦ Θεοῦ, φωτίζει τὸ νοῦ, γεννᾶ τὴν ἀπόφαση καὶ ἀναδεικνύει τὸ πρόσωπο.

Ὑπάρχει μία θαυμάσια μονολόγιστη προσευχὴ ποὺ ἐκφράζει αὐτὸ τὸ φρόνημα:

«Κύριε, ποίησόν με οἶον θέλεις, ὡς θέλεις, κἄν θέλω, κἄν μὴ θέλω.»

Ἂν ἡ καρδιὰ ἑνὸς ἀνθρώπου μπορεῖ νὰ προσεύχεται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, εἶναι δυνατὸν νὰ διερωτᾶται ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Ὁ Θεὸς ἔχει ἄπειρα θελήματα ποὺ τὰ προσφέρει στὸν καθένα μας ὡς εὐκαιρίες καὶ δυνατότητες.

Ὅταν ἐμεῖς ταυτιστοῦμε μὲ τὴν βούλησή Του, τότε διακρίνουμε τὸ ἕνα ποὺ μποροῦμε νὰ ἐπιλέξουμε καὶ ξεκάθαρα νὰ ἀποφασίσουμε.

Ἡ κοσμικὴ ἠθική, ἡ ἠθικὴ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων, στηριζόταν στὴν ὑποταγὴ τῆς φύσεως στὴν βούληση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀντίθετα, ἡ πνευματικὴ ἠθικὴ βασίζεται στὴν ὑποταγὴ τῆς ἀνθρώπινης βούλησης στὴν βούληση τοῦ Θεοῦ.

Τὸ πρῶτο γεννᾶ ἐγωισμὸ ἐνῶ τὸ δεύτερο ταπείνωση ποὺ προσελκύει τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὑποτάσσεται ὅλος ὁ ἄνθρωπος- ψυχὴ καὶ σῶμα, φύση καὶ πνεῦμα- στὴ χάρι Του.Ἔτσι γίνεται «θείας κοινωνὸς φύσεως» καὶ «γνωσθεὶς ὑπὸ Θεοῦ».

Μητρ. Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικόλαος