Ὁ Θεὸς θέλει νὰ μιλάει μαζί μας

Πρέπει νὰ δημιουργήσουμε αὐτὴν τὴν ἐμπειρία, νὰ εἰσέλθουμε στὸν ἑαυτό μας, νὰ ἀνακαλύψουμε τὸν Θεὸ μέσα μας. Πῶς; Λοιπόν, πῶς νὰ σᾶς τὸ πῶ; Εἶναι δύσκολο στὴν Ἀμερική. Ἐπειδὴ ἐδῶ, ξέρετε, οἱ νέοι ἄνθρωποι θέλουν νὰ ζοῦν μέσα στὸν θόρυβο. Κάνουν πολὺ θόρυβο, ἐπειδὴ δὲν αἰσθάνονται καλὰ ἂν δὲν ὑπάρχει ἀρκετὸς θόρυβος γύρω τους. Εἶναι σὰν μία ἀπόδραση αὐτὴ ἡ λεγόμενη «μουσική» -δὲν ξέρω ἂν εἶναι μουσικὴ ἢ ὄχι, εἶναι κάτι σὰν θόρυβος.

Ἀλλὰ τοὺς ἀρέσει, ἐπειδὴ φοβοῦνται νὰ μείνουν μὲ τοὺς ἑαυτούς τους, νὰ εἶναι ἁπλὰ ἤρεμοι γιὰ μία ὥρα σὲ ἕνα μέρος καὶ νὰ μὴν λένε τίποτα.

Μείνετε ἐκεῖ, διότι ὁ Θεὸς θέλει νὰ σᾶς μιλήσει.

Φοβοῦνται να δημιουργήσουν αὐτὲς τὶς ἐμπειρίες και δραπετεύουν, καὶ λένε «ἂς κάνουμε θόρυβο».

Ὑπῆρχε ἕνα μικρὸ κορίτσι στὴν κατασκήνωση – ἔχουμε μία κατασκήνωση κατηχητικοῦ καὶ πάντα τὸ ἀναφέρω αὐτό – ὑπῆρχε ἕνα μικρὸ κορίτσι ἐκεῖ, ἔφηβη δηλαδή, ὄχι καὶ τόσο μικρή, καὶ εἶχε δύο τρανζίστορ, ἕνα ἐδῶ καὶ ἕνα ἐδῶ, ἐπειδὴ ἄκουγε δύο σταθμούς, δὲν ξέρω. Καὶ τὰ ἀκουστικὰ ἦταν στὸ τέρμα. Περπατοῦσε στὴν κατασκήνωση καὶ κάποιος τῆς εἶπε νὰ τὰ κλείσει. Καὶ εἶπε: «Πάτερ, ἂν τὰ κλείσω, θὰ τρελαθῶ».

Φανταστεῖτε, τί δραματικὴ κατάσταση. Νὰ μὴν μπορεῖτε νὰ εἶστε μόνοι σας μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἂν δὲν ἔχετε κάτι νὰ Τοῦ πεῖτε, ἔχει Ἐκεῖνος νὰ σᾶς πεῖ.

Καταρχὴν πρέπει νὰ εἴμαστε τουλάχιστον γιὰ μία ἢ δύο ὧρες μόνοι μας, ἐκεῖ. Ὄχι μόνο γιὰ νὰ ζητήσουμε κάτι στὴν προσευχή: «Δῶσε μου αὐτό, δῶσε μου ἐκεῖνο, Θεέ μου». Ὄχι, αὐτὸ δὲν εἶναι προσευχή.

Προσευχὴ εἶναι νὰ ἔχεις αὐτὸ τὸ συναίσθημα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μέσα σου. Αὐτὸς εἶναι ὁ ὁρισμὸς τῆς προσευχῆς.

Δὲν εἶναι προσευχὴ τὸ πόσο θὰ διαβάσεις ἢ πόσα τραγούδια θὰ πεῖς. Προσευχὴ εἶναι ὅταν αἰσθάνεσαι ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι μέσα σου.

Εἴμαστε ἕνα μυστήριο. Δὲν γνωρίζουμε ποιοί εἴμαστε. Εἶπε ὁ Δαυΐδ: τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ; ἢ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτῃ αὐτόν; ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ'  ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν.

Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, Θεέ μου, ποὺ τοῦ δίνεις τόση σημασία; Τὸν ἔκανες κάτι λιγότερο ἀπὸ ἕναν ἄγγελο, τὸν στεφάνωσες μὲ δόξα καὶ τιμή.

Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Δὲν ξέρουμε. Δὲν γνωρίζουμε γιατὶ ὁ Θεὸς χρειαζόταν νὰ δημιουργήσει ἐμένα κι ἐσένα, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι πληρότητα. Ἀλλὰ ἤθελε νὰ ἔχει κάποιον νὰ μιλήσει.

Δὲν καταλαβαίνουμε. Ὁ Θεὸς θέλει νὰ μιλάει μαζί μας ὅλη τὴν ὥρα, ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν Τοῦ δίνουμε καμμία σημασία.

π. Ρομὰν Μπράγκα