Ἁγιορείτικα

Ἕνα ἀπόγευμα καθόταν στὸ μπαλκόνι κοιτάζοντας πρὸς τὴν θάλασσα ὁ Γερο-Γελάσιος. Εἶχε ἐκπλαγεῖ ἀπὸ τὴν ὑπέροχη ὀμορφιὰ τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναφωνοῦσε: Τί ὡραῖα εἶναι τὰ πάντα μπροστά μου, ἡ θάλασσα, ὁ οὐρανός, τὰ δάση, τὰ πουλιά, τὰ λουλούδια! Γιατί, Χριστέ μου, ἔφτιαξες ἕνα τέτοιο θαυμαστὸ κόσμο;

Καὶ ἄκουσε φωνὴ νὰ τοῦ λέγει δυνατά:

-Γιὰ σένα τὰ ἔφτιαξα, Γέροντα.

Καὶ ἀμέσως ὁ παπποὺς τὸν ἐρώτησε:

-Καὶ ἐγὼ τί νὰ κάνω γιὰ Σένα, Χριστέ μου;

-Νὰ μὲ ἀγαπᾶς σὰν Πατέρα καὶ νὰ μὲ φοβᾶσαι σὰν Θεό".

***

Ὁ Γερο-Ἀντώνιος ἔφθασε στὰ 87 καὶ στενοχωριόταν διότι δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τὸν κανόνα τῆς προσευχῆς του. Ἕνα βράδυ ξαπλωμένος καὶ ἄρρωστος ἔκλαιγε μὲ τὸ πρόβλημά του.

Καὶ τότε ἄκουσε ἀπὸ τὴν ὀροφὴ μία δυνατὴ φωνή: Δὲν θέλω, Γέροντα, τώρα τὴν προσευχή σου, ἀλλὰ τὴν ὑπομονή σου.

***

Ἕνας νέος ὑποτακτικὸς ἔγινε παππὰς καὶ στὴν πρώτη Λειτουργία του ντρεπόταν νὰ εὐλογήσει τὸν Γέροντά του, ποὺ στεκόταν ἔξω στὸ στασίδι του μὲ τοὺς ἄλλους μοναχούς. Τότε ἄκουσε μία φωνὴ ποὺ τοῦ εἶπε δυνατά: Δὲν εὐλογεῖς ἐσύ. Ἐγὼ εὐλογῶ.

***

Ἄλλος παπποὺς ὑπέφερε ἀπὸ πόνους στὴν ὠμοπλάτη του. Παρακαλοῦσε τὸν Ἅγιο Λουκᾶ τῆς Κριμαίας. Ἐκεῖνος ἦλθε καὶ τοῦ εἶπε: Ἐγὼ θέλω νὰ σὲ θεραπεύσω, ἀλλὰ δὲν μὲ ἀφήνει ὁ Χριστός. Καὶ μοῦ εἶπε νὰ σοῦ εἰπῶ νὰ κάνεις ὑπομονή.