Ἐμεῖς ὅμως ἔχομε Αὐτὸν ποὺ κατοικεῖ στὸν ναὸ

[...] Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ διατηροῦν τὴν ἴδια νοοτροπία οἱ Ἰουδαῖοι, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι δικός τους καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀνήκει στοὺς ἐθνικούς. Ἦταν τότε ποὺ ἔφτασαν νὰ καταδικάσουν τὸν Στέφανον, καὶ ποὺ σήμερα ἐπιθυμοῦν νὰ κτίσουν τὸν ναὸν των, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν ὅτι πάλι ὁ Θεὸς εἶναι μαζί τους, κατὰ μία σύγχρονη διακήρυξή τους, ποὺ σᾶς διάβασα τὴν περασμένη Δευτέρα. Ἐκεῖνο ποὺ ἐδημοσιεύθη στοὺς Τάιμς τῆς Ν. Ὑόρκης, καὶ ἐκεῖ λέγει, ὁ Θεὸς ἔφυγε ἀπὸ μᾶς.

Γιατί ἔφυγε ἀπὸ σᾶς; Γιατὶ δὲν ἔχομε ναό. Πρέπει λοιπὸν νὰ ξαναχτίσομε ναὸ γιὰ νὰ ἔρθει ὁ Θεός. Νὰ περιμένει τώρα 20 αἰῶνες ὁ Θεὸς πότε νὰ ξαναχτίσουν οἱ Ἑβραῖοι τὸν ναό τους, γιὰ νὰ πάει νὰ ἐγκαθιδρυθεῖ μέσα στὸν ναόν!

Αὐτὸ χτυπάει ὁ Στέφανος, καὶ δὲν τὰ ‘χει βεβαίως κατὰ τοῦ ναοῦ. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ γι΄ αὐτὸν ἐδῶ τὸν ναό, καὶ γιὰ ὁποιονδήποτε ναό, ἀγαπητοί μου. Αὔριο καταστρέφουν αὐτὸν τὸν ναό, τὸν μεταβάλλουν σὲ μουσεῖο, σὲ στάβλο, ἢ σὲ χειρότερη ἔκδοση ἂν θέλετε, χορευτικὸν κέντρον, αἴθουσα συναυλιῶν καὶ δὲν ξέρω, ὅ μὴ γένοιτο, ἀλλὰ αὐτὰ τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Μήπως ὁ ἴδιος ὁ ναὸς τοῦ Σολομῶντος δὲν μετετράπη σὲ ὅ,τι μετετράπη, ποὺ νὰ χαρακτηρίζεται βδέλυγμα ; Τὸ βδέλυγμα ἦτο τὸ ἄγαλμα τοῦ αὐτοκράτορα, κλπ, κλπ. Αὐτὸ ἦταν τὸ βδέλυγμα, ποὺ στήθηκε ἐν τόπω Ἁγίω….

Τί νομίζετε, ἐμεῖς τότε τί θὰ κάνομε; Βέβαια θὰ λυπούμεθα, βέβαια θὰ ὀδυρόμεθα, ὄχι ὅμως κατὰ τρόπον φοβερόν, ὅπως οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ τί; Ὅπως συνέβη στὴν Κωνσταντινούπολη κάποτε, ὅταν οἱ αἱρετικοὶ κατέλαβαν ὅλους τους ναούς, ἦταν Ἀρειανοί, καὶ δὲν εἶχε μείνει παρὰ ἕνας ναΐσκος , τῆς Ἄγ. Ἀναστασίας… Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ποὺ ἐξεφώνει ἐκείνους τοὺς περίφημους θεολογικοὺς λόγους περὶ θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶπε τὴν περίφημη ἐκείνη φράση, ἂς μείνουν οἱ οἶκοι στοὺς αἱρετικούς, καὶ ἂς ἔχουμε ἐμεῖς τὸν Οἰκοῦντα. Εἴδατε ; Εἶναι τὸ πνεῦμα τοῦ Στεφάνου, εἶναι τὸ πνεῦμα τοῦ Παύλου, εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καὶ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Πῆραν τὸν ναό, αὐτὰ ὅλα εἶναι σχήματα τοῦ παρόντος αἰῶνος, πῆραν τὸν ναὸ οἱ αἱρετικοί, ἐμεῖς ὅμως ἔχομε Αὐτὸν ποὺ κατοικεῖ στὸν ναό, καὶ κατοικεῖ σὲ μᾶς. Αὐτοὶ πήρανε…πήρανε… τὰ ντουβάρια. Τίποτε ἄλλο. Βλέπετε, λοιπόν; Ἄν, ἀγαπητοί μου, τότε οἱ Ἐβραῖοι ἐπείθοντο εἰς τὸν Στέφανον, μὲ ὅλην αὐτὴν τὴν θεολογικὴν κατοχύρωσιν ποὺ τοὺς κάνει, δὲν θὰ ἔφταναν οἱ καημένοι νὰ ὑποδεχθοῦν – ἀναμένοντες, ἐννοεῖται- τὸν ἀντίχριστον, ποὺ θὰ ἐκπληρώσει τὴν ἐπιθυμίαν τους γιὰ νὰ ξαναχτιστεῖ ὁ ναός.

Εἶναι ἐπίσης ἀξιοπρόσεκτον ὅτι τὸ φόντο ὅλων αὐτῶν τῶν γεγονότων εἶναι αἰῶνες ὁλόκληροι. Πότε ὁ ναὸς κατεστράφη; τὸ 70. Δέκα περίπου χρόνια μετὰ τὴν ὁλοκλήρωσή του. Ἔμεινε τόσο λίγο ὁ ναὸς αὐτός, ἐθεωρήθη μεγάλη συμφορά.

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες θεωρήσαμε μεγάλη συμφορὰ ὅταν χάσαμε τὴν Ἁγία Σοφία. Ἰδού. Ὧδε ἡ Ἁγία Σοφία. Δὲν ἔχομε βέβαια ἐκεῖνον τὸν ναόν. Ποιός δὲν θὰ ἤθελε νὰ τὸν ἔχει! Τί θὰ λέγαμε ὅμως, ὅτι θὰ στερηθοῦμε τὴν Θεία Λειτουργία ἐπειδὴ χάσαμε τὸν ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας στὴν Κωνσταντινούπολη; Ποιός δὲν θὰ ἤθελε νὰ τὸν ἐπανακτήσομε!

Κι ἂν δὲν εἶναι ὁ ναὸς αὐτός, μία παράγκα, κι ἂν δὲν εἶναι μία παράγκα, μία κατακόμβη, ἕνα δωμάτιο. Καὶ ἂν δὲν ὑπάρχει αὐτό, τὸ δάσος. Ἡ νύχτα, ποὺ θὰ σκεπάζει μὲ τὰ πέπλα της γιὰ νὰ μὴ φαίνονται ἐκεῖνοι ποὺ λατρεύουν τὸν Θεό. Δὲν μᾶς ἐμποδίζει τίποτα νὰ λατρεύομε τὸν Θεό. Ἐπιμένω πάρα πολὺ στὸ σημεῖο αὐτό. Δὲν ξέρω τί μέρες ἔρχονται. Ἐπιμένω πάρα πολύ. Μὴ νομίσετε ὅτι θὰ διακοπεῖ ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Μὴ νομίσετε ὅτι θὰ διακοπεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἢ θὰ διακοπεῖ – ὁ ἐμφανὴς θὰ διακοπεῖ, ἀναμφισβήτητα – ἀλλὰ ὁ κρυφὸς δὲν θὰ διακοπεῖ ποτέ. Μὴ νομίσετε πὼς θὰ διακοπεῖ ἡ θρησκευτικότητα τοῦ λαοῦ μας, μὴν τὸ νομίσετε ποτὲ αὐτό. Ποτέ, ποτέ. Γιατὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ριζωμένος μέσα στὶς ἀνθρώπινες καρδιές, κι ὅ,τι κι ἂν ἐπικρατεῖ, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πάντοτε καρποφορεῖ.

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος