Ἡ Ἀθήνα ὑπὸ τὸ σεληνόφως!

Ἡ πανσέληνος εἶχε ἀρχίσει πιὰ νὰ ἀνεβαίνει ψηλά. Προχωρήσαμε ἀπρόσεκτα καὶ χωρὶς δεύτερη σκέψη μέχρι τὶς αἰωρούμενες στὸ κενὸ ἐπάλξεις τῆς Ἀκρόπολης καὶ κοιτάξαμε κάτω – τί θέαμα! Τί ὑπέροχο θέαμα! Ἡ Ἀθήνα ὑπὸ τὸ σεληνόφως! Ὁ προφήτης ποὺ νόμισε ὅτι τοῦ ἀποκαλύφθηκε τὸ μεγαλεῖο της Ἱερουσαλὴμ εἶναι σίγουρο πὼς στὴν πραγματικότητα εἶδε τὴν Ἀθήνα! Ἁπλωνόταν σὲ μία ἐπίπεδη πεδιάδα κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας –σὰν ἕνας τεράστιος πίνακας– κι ἐμεῖς τὴν κοιτούσαμε σὰν νὰ βρισκόμαστε σὲ ἀερόστατο.

Δὲν εἴδαμε κάτι ποὺ νὰ θυμίζει δρόμο, ἀλλὰ κάθε σπίτι, κάθε παράθυρο, κάθε στριφογυριστὸ ἀμπέλι, κάθε προεξοχὴ διακρινόταν τόσο καθαρά, λὲς καὶ ἦταν καταμεσήμερο, ἐνῶ ταυτόχρονα δὲν ὑπῆρχε καμία ἀντανάκλαση, καμία λάμψη, τίποτα τραχὺ ἢ ἀπωθητικό – ἡ σιωπηλὴ πόλη κολυμποῦσε στὸ πιὸ γλυκὸ φῶς ποὺ ἔριξε ποτὲ ἡ σελήνη κι ἔμοιαζε μὲ ζωντανὸ πλάσμα ποὺ ἔχει βυθιστεῖ στὸν πιὸ γαλήνιο ὕπνο.

Στὴν πιὸ μακρινὴ ἄκρη τῆς πόλης ὑπῆρχε ἕνας μικρὸς ναός, τοῦ ὁποίου οἱ ντελικάτοι κίονες καὶ ἡ διακοσμημένη πρόσοψη αἰχμαλώτιζε τὸ μάτι σὰν νὰ τὸ μάγευε μὲ τὴ στιλπνότητά της, καὶ ἐκεῖ κοντὰ οἱ κρεμώδεις τοῖχοι τοῦ παλατιοῦ τοῦ βασιλιὰ συνόρευαν μὲ τὴ ζούγκλα ἑνὸς μεγαλοπρεποῦς κήπου ποὺ λαμπύριζε κάτω ἀπὸ μία βροχὴ ἀπὸ σκόρπια κεχριμπαρένια φῶτα – μία βροχὴ ἀπὸ χρυσὲς σπίθες ποὺ ἔχαναν τὴ φωτεινότητά τους μπροστὰ στὴ λάμψη τῆς σελήνης καὶ ἀστραποβολοῦσαν πάνω σὲ μία θάλασσα σκουρόχρωμου φυλλώματος, ὅπως τὰ χλωμὰ ἀστέρια πάνω στὸ γαλαξία.

Ἀπὸ πάνω μας οἱ ἐπιβλητικοὶ κίονες, μεγαλοπρεπεῖς ἀκόμα μέσα στὴ φθορά τους –κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας ἡ ὀνειρεμένη πόλη, στὸ βάθος ἡ ἀσημένια θάλασσα–, σὲ ὁλόκληρη τὴ γῆ δὲν ὑπάρχει πουθενὰ πιὸ ὄμορφη εἰκόνα! 

Σήμερα ἀποπλεύσαμε γιὰ Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ μερικοὶ ἀπὸ ἐμᾶς δὲν ἐνδιαφέρονταν καθόλου πιά. Εἴχαμε δεῖ ὅλα ὅσα ἦταν νὰ δοῦμε στὴν ἀρχαία πόλη ποὺ χτίστηκε πρὶν χιλιάδες χρόνια καὶ ἦταν ἤδη παλιὰ πρὶν κἄν χτιστοῦν τὰ θεμέλια τῆς Τροίας – καὶ εἴχαμε δεῖ τὴν πιὸ γοητευτικὴ εἰκόνα της. Ὅποτε, γιατί νὰ ἐνδιαφερόμαστε;

Μὰρκ Τουέιν  (1867)