Θαυμαστὴ παρρησία

Κάποιος Μητροπολίτης συνήθιζε κάθε χρόνο νὰ καλῆ σὲ γεῦμα τοὺς Ἐφημέριους μαζὶ μὲ τὰ μέλη τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συμβουλίων τῆς ἕδρας τῆς Μητροπόλεως. Κατὰ τὰ γεύματα αὐτὰ γινόταν ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο «Ἔκθεση τῶν Πεπραγμένων» ἀπὸ αὐτὸν «ἐν τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει» καὶ ἀκολουθοῦσε ἄφθονο «λιβάνισμα» ἀπὸ τοὺς παρισταμένους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους κάποιοι, σημειωτέον, ἀποχωρώντας ἐλεεινολογοῦσαν τοὺς ἑαυτούς των —γιὰ τὰ ἐγκώμια— καὶ τὸν Ἐπίσκοπο — γιὰ τὶς ἀφόρητες περιαυτολογίες. Τὸ σωτήριο λοιπὸν ἔτος ..., ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος βρέθηκε στὴν ἕδρα τῆς Μητροπόλεως ἐκείνης καὶ κλήθηκε ἐγγράφως ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο, μὲ τὸν ὁποῖο γνωριζόταν ἀπὸ χρόνια, στὸ ἐν λόγῳ γεῦμα. Ὁ π. Ἰωήλ, ἀφοῦ πληροφορήθηκε ἀπὸ κάποιον Ἱερέα τί ἀκριβῶς συνέβαινε κάθε χρόνο σ' αὐτὰ τὰ γεύματα, ἀπάντησε ἐγγράφως: «Σεβασμιότατε· εὐχαριστῶ θερμὰ γιὰ τὴν πρόσκλησή Σας νὰ παραστῶ στὸ γεῦμα Σας καὶ νὰ ἀκούσω τὴν «Ἔκθεση τῶν Πεπραγμένων» Σας. Ἐπιτρέψτε μου ὅμως νὰ μὴν ἔλθω, διότι σὲ γεύματα τέτοιας φύσεως πλήττω»!!! (Καὶ «ὁ ἀκηκοὼς μεμαρτύρηκε καὶ ἀληθινὴ ἐστὶν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ...»). Δικαιολογώντας δὲ σὲ κάποιο φίλο του αὐτὴ τὴν ἀπάντηση, ἔλεγε: «Νὰ ἐπρόκειτο, κατὰ τὸ γεῦμα, νὰ ποῦμε δύο ὠφέλιμες σκέψεις ἀπὸ τὴ Γραφὴ ἢ τοὺς Πατέρες, νὰ πάω μὲ ὅλη μου τὴν ψυχή. Ἀλλὰ νὰ πάω γιὰ νὰ ἀκούω ἐπὶ δύο ἢ τρεῖς ὧρες ἐπαίνους καὶ κολακεῖες, ἔ, ὄχι!»

Ἀρχιμ. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Ἀνέκδοτα π. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου