Σύγχρονη ζωὴ καὶ ἡσυχία

Στοὺς δρόμους τοῦ Παρισιοῦ, τοῦ Λονδίνου καὶ ἄλλων πόλεων εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ βρεθεῖ χῶρος γιὰ στάθμευση, εἶναι φοβερὰ ἐπικίνδυνο καὶ δύσκολο νὰ διασχίσει κάποιος τοὺς δρόμους ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν αὐτοκινήτων, τὴν τρελὴ ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία ὅλοι ἐπιθυμοῦν νὰ τρέχουν.

Σχηματίζεται εἰκόνα φοβερῆς ἀπομονώσεως ὅλων ἀπὸ ὅλους. Εἶναι ἀδύνατη ἡ ἥσυχη ἐπαφή, καὶ πουθενὰ σχεδὸν δὲν ὑπάρχει ἤρεμο μέρος. Ὁ γενικὸς ρυθμὸς τῆς ζωῆς εἶναι ἀφύσικα γρήγορος. Οἱ ἄνθρωποι χάνουν τὴν ἱκανότητα γιὰ ἤρεμη ἀνάπαυση, ἁπλὴ φιλία, ἀνιδιοτελῆ ἐπικοινωνία μεταξύ τους… Τόσο πολλοὶ πάσχουν ἀπὸ μοναξιά.

Καμία κοινωνικὴ ἐξασφάλιση ἢ ὑπηρεσία δὲν τοὺς σώζει ἀπὸ τὸ αἴσθημα τῆς φοβερῆς ἀπομόνωσης, καὶ πολλὲς χιλιάδες πέφτουν στὸ φρικτὸ κενό, ὁδηγοῦνται στὸ ἀδιέξοδο τῆς ἀπόγνωσης. Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ τοὺς βοηθήσει κανείς. Λόγια γιὰ ἔμπνευση, γιὰ τὴν κλήση μας νὰ ὑπερνικήσουμε τὸν κόσμο, νὰ τὸν περιλάβουμε στὴ συνείδησή μας ὡς προσωπική μας ζωή, σπάνια βρίσκουν ἀπήχηση σὲ νεκρὲς ψυχές. Σὲ αὐτὸ μποροῦμε νὰ προσθέσουμε τὸν ἐφιάλτη τῶν ἀκατάπαυστων ἀλληλοεξοντώσεων, τῶν πολέμων, τῶν ληστειῶν, τῶν ἐγκλημάτων καὶ τὰ παρόμοια.

Συμβαίνει κάποτε νὰ συναντοῦμε ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν πλέον δυνάμεις νὰ ὑποφέρουν τὸ θέαμα αὐτό. Μετὰ ἀπὸ τέτοιες σύντομες «ἐξορμήσεις» στὸν κόσμο ἀπὸ τὸ ἥσυχό μας μέρος τῆς προσευχῆς καὶ τῆς Λειτουργίας, μπορεῖς νὰ ἐκτιμήσεις τὸ δῶρο αὐτὸ τοῦ Θεοῦ ἀκόμη περισσότερο. Τώρα βεβαίως ἔχω ἀκόμη μεγαλύτερη ἀπομόνωση στὸ νέο μου «ἐρημητήριο». Νά, τώρα ὅλα γύρω εἶναι τόσο ἥσυχα.

Ἔφτασε ἡ νύκτα καὶ θυμᾶμαι ἐσένα καὶ ὅλους, ὅλους, εὐλογώντας ὅλο τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ ὡς τὴ Δύση, ἀπὸ τὸν Βορρᾶ ὡς τὸν Νότο. Καὶ μολονότι εἶμαι ἐντελῶς πεπεισμένος ὅτι καμιὰ προσευχή, δηλαδὴ ἡ ἐνέργειά της, δὲν ἐξαφανίζεται χωρὶς ἴχνη στὸν κόσμο, γνωρίζω ὡστόσο ἐπίσης ὅτι εἶναι ἀδύνατο κάποιος νὰ παρεμποδίσει ἔστω καὶ ἕνα κακὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν διατίθεμαι νὰ παρηγορηθῶ μὲ περιττὴ αἰσιοδοξία.

Γέρων Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ