Ἤξιζε διὰ δέκα ἐφημερίδας...

Ἐν Ἀθήναις τῇ 6 Φεβρουαρίου 1874.

Σεβαστέ μοι πάτερ,

Μὲ τὸ τελευταῖον ἀτμόπλοιον δὲν σᾶς ἔστειλα γράμμα, διότι δὲν εὗρον ἐπιβάτην τινὰ εἰς ὃν νὰ τὸ δώσω. Τὰ δὲ ταχυδρομεῖα τῆς ξηρᾶς ἦσαν πρὸ πολλοῦ διακεκομμένα, ἕνεκα τοῦ σφοδροῦ χειμῶνος, ὅστις ἐμάστισεν ἐφέτος τὴν Στερεάν· ὡς καὶ εἰς τὰς Ἀθήνας εἴχομεν δὶς ἢ τρὶς ἄφθονον χιόνα καὶ ψῦχος ὑπερβολικόν. Δὲν ἔλαβον δὲ καὶ ἐγὼ ἐπιστολήν σας διὰ τοῦ ἀτμοπλοίου. Ἀλλ᾿ εὐτυχῶς ἦλθεν ὁ θεῖος Μωραΐτης, ὅστις ἄξιζε διὰ δέκα ἐπιστολάς, καὶ τὸν ἀπηλαύσαμεν ἐπὶ μίαν ἑβδομάδα. Ἦλθε δὲ καὶ ἡ θειὰ Ἀλεξανδρὼ τοῦ Ἀλογάκη, ἥτις ἤξιζε διὰ δέκα ἐφημερίδας, διότι μᾶς εἶπε τὰ νέα ὅλα τῆς Σκιάθου, ἐπίσημα καὶ ἀνέκδοτα.

Ὁ θεῖός μου Μωραΐτης ὡμίλησεν εἰς τὸν Ἅγ(ιον) Χαλκίδος, καὶ πιστεύω ὅτι θὰ τελειώσῃ ἤδη καὶ αὐτὴ ἡ ὑπόθεσις. Πιστεύω δὲ λέγω ὄχι διότι ὑπεσχέθη νὰ ὑπογράψῃ τὸ ἔγγραφον, ἂν καὶ τὸ ὑπεσχέθη, ἀλλὰ διότι ἤλλαξεν ἡ πολιτική, καὶ διὰ τοῦτο θὰ φυλάξῃ τὴν ὑπόσχεσίν του αὐτὴν την φοράν.

Παρέλειψα δὲ νὰ σᾶς γράψω ὅτι ἔλαβα μὲ τὸν Δημ. Ἀποστόλου τὴν ἐπιστολήν σας καὶ μίαν φανέλλαν, καθὼς καὶ δύο ἄλλας ἐπιστολὰς (τὴν μίαν τοῦ ἀδελφοῦ Γεωργάκη), διὰ μέσου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χαλκίδος.

Σᾶς ἀσπάζομαι τὴν χεῖρα. Μῆτέρ μου, σοῦ φιλῶ τὴν δεξιάν.

Ὁ υἱός Σας

Ἀλέξ. Παπᾶ Ἀδαμαντίου

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης