Νὰ μὴν ἀνοίγουμε πολλὰ μέτωπα

Οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ἐπειδὴ δὲν ζοῦν ἁπλά, ἔχουν πολὺ περισπασμό. Ἀνοίγουν πολλὰ μέτωπα καὶ χάνονται μὲ τὴν πολλὴ μέριμνα. Ἐγὼ ἕνα‐δύο πράγματα τὰ τακτοποιῶ καὶ μετὰ σκέφτομαι ἄλλα. Ποτὲ δὲν ἔχω νὰ κάνω πολλὰ πράγματα μαζί. Τώρα σκέφτομαι νὰ κάνω αὐτό, τὸ τελειώνω καὶ μετὰ σκέφτομαι νὰ κάνω κάτι ἄλλο. Γιατί, ἄν δὲν τελειώσω τὸ ἕνα καὶ ἀρχίσω τὸ ἄλλο, δὲν ἔχω ἀνάπαυση. Ὅταν ἔχη κανεὶς πολλὰ μαζί νὰ κάνη, παλαβώνει. Καὶ μόνο νὰ τὰ σκέφτεται, παθαίνει σχιζοφρένεια.

Εἶχε ἔρθει στὸ Καλύβι ἕνας νέος ποὺ εἶχε ψυχολογικὰ προβλήματα. Μοῦ ἔλεγε ὅτι ταλαιπωρεῖται, γιατὶ ἔχει μία κληρονομικὴ εὐαισθησία ἀπὸ τοὺς γονεῖς κ.λπ. «Τί κληρονομικὰ μοῦ λές; τοῦ εἶπα. Πρῶτα, χρειάζεσαι ξεκούραση. Μετὰ νὰ πάρης τὸ πτυχίο σου, μετὰ νὰ πᾶς στὸν στρατό, μετὰ νὰ κοιτάξης γιὰ διορισμό». Μὲ ἄκουσε ὁ καημένος καὶ βρῆκε τὸν δρόμο του. Ἔτσι βρίσκουν καὶ τὸν ἑαυτό τους οἱ ἄνθρωποι.

– Γέροντα, κι ἐγὼ κουράζομαι εὔκολα, ὅταν δουλεύω. Δὲν καταλαβαίνω τί φταίει.

– Αὐτὸ ποὺ σοῦ λείπει ἐσένα εἶναι ἡ ὑπομονή. Καὶ αἰτία ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ κάνης ὑπομονὴ εἶναι ποὺ καταπιάνεσαι μὲ πολλά. Σκορπᾶς σὲ πολλὲς μεριὲς καὶ κουράζεσαι. Αὐτὸ καὶ νευρικότητα σοῦ δημιουργεῖ, γιατὶ ἔχεις καὶ φιλότιμο καὶ ἀγωνιᾶς.

Ὅταν ἤμουν στὸ Κοινόβιο, εἶχα ἕναν διακονητὴ στὸ μαραγκούδικο, τὸν Γέρο‐Ἰσίδωρο. Ὁ καημένος δὲν εἶχε καθόλου ὑπομονή. Ἄρχιζε ἕνα παράθυρο, στενοχωριόταν, ἔπιανε νὰ κάνη πόρτες, στενοχωριόταν καὶ τὰ ἄφηνε, ἔπιανε νὰ κάνη μετὰ στέγες. Ὅλα στὴ μέση τὰ ἄφηνε, χωρὶς νὰ τελειώνη τίποτε. Ἄλλα ξύλα χάνονταν, ἄλλα κόβονταν λάθος. Ἔτσι σκοτώνεται κανείς, χωρὶς νὰ κάνη τίποτε.

Εἶναι μερικοί πού, ἐνῶ ἔχουν περιορισμένες δυνάμεις καὶ μποροῦν νὰ κάνουν μόνον ἕνα‐δύο πράγματα, καταπιάνονται καὶ μπερδεύονται μὲ πολλὰ καὶ μετὰ δὲν κάνουν τίποτε σωστὸ καὶ σέρνουν καὶ τοὺς ἄλλους. Ὅσο μπορεῖ κανείς, νὰ κάνη ἕνα‐δυὸ πράγματα μόνο, νὰ τὰ τελειώνη σωστὰ καὶ νὰ ἔχη τὸ μυαλό του καθαρὸ καὶ ξεκούραστο καὶ μετὰ νὰ ἀρχίζη κάτι ἄλλο. Γιατί, ἅμα ὁ νοῦς του σκορπίση, τί πνευματικὰ θὰ κάνη μετά; Πῶς νὰ θυμηθῆ τὸν Χριστό;

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης