Μὲ τὰ ἄκρα δὲν λύνονται τὰ θέματα

– Γέροντα, ποιά εἶναι ἡ σωστὴ ἀντιμετώπιση, ὅταν προκύπτουν δύσκολα ἐκκλησιαστικὰ θέματα;

– Νὰ ἀποφεύγωνται τὰ ἄκρα∙ μὲ τὰ ἄκρα δὲν λύνονται τὰ θέματα. Βλέπαμε παλιά, ὁ μπακάλης ἔβαζε λίγο‐λίγο μὲ τὴν σέσουλα στὴν ζυγαριά, καὶ ἔτσι ἔβρισκε τὴν ἀκρίβεια καὶ ἰσορροποῦσε καὶ ἡ ζυγαριά. Δηλαδὴ δὲν ἔβαζε ἀπότομα πολὺ οὔτε ἀφαιροῦσε ἀπότομα πολύ. Τὰ δύο ἄκρα πάντα ταλαιπωροῦν τὴν Μητέρα Ἐκκλησία καὶ οἱ ἴδιοι ποὺ τὰ κρατοῦν ταλαιπωροῦνται, γιατὶ τὰ δύο ἄκρα συνήθως καρφώνουν… Εἶναι σάν νὰ κρατάη τὸ ἕνα ἄκρο δαιμονισμένος, ὅταν ἔχη ἀναίδεια πνευματική (περιφρόνηση γιὰ ὅλα), καὶ τὸ ἄλλο ἄκρο σὰν νὰ τὸ κρατάη τρελλός, ὅταν ἔχη μωρὸ ζῆλο μὲ στονοκεφαλιά. Ἕνας πνευματικὰ ἀναιδὴς δηλαδὴ μὲ ἕναν ζηλωτή, ποὺ ἔχει μωρό ζῆλο, ποτὲ δὲν συμφωνοῦν, ἀλλὰ τρώγονται καὶ χτυπιοῦνται, γιατὶ καὶ οἱ δύο στεροῦνται τὴν θεία Χάρη. Τότε –Θεὸς φυλάξοι! – μπορεῖ νὰ χτυπιοῦνται συνέχεια τὰ δύο ἄκρα καὶ «ἄκρη νὰ μὴν τοὺς βρίσκη» κανείς. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ λυγίσουν τὰ δύο αὐτὰ ἄκρα, γιὰ νὰ ἑνωθοῦν –νὰ ὁμονοήσουν‐, θὰ στεφανωθοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ μὲ δύο ἀμάραντα στεφάνια.

Νὰ προσέχουμε νὰ μὴ δημιουργοῦμε θέματα στὴν Ἐκκλησία οὔτε νὰ μεγαλοποιοῦμε τὶς μικρὲς ἀνθρώπινες ἀταξίες ποὺ γίνονται, γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦμε μεγαλύτερο κακὸ καὶ χαίρεται ὁ πονηρός. Ὅποιος γιὰ μικρὴ ἀταξία ταράσσεται πολὺ καὶ ὁρμάει ἀπότομα μὲ ὀργή, δῆθεν νὰ τὴν διορθώση, μοιάζει μὲ ἐλαφρόμυαλο νεωκόρο ποὺ βλέπει νὰ στάζη ἕνα κερὶ καὶ ὁρμάει ἀπότομα, μὲ φόρα, γιὰ νὰ τὸ διορθώση δῆθεν, ἀλλὰ παίρνει σβάρνα ἀνθρώπους καὶ μανουάλια, καὶ δημιουργεῖ μεγαλύτερη ἀταξία τὴν ὥρα τῆς λατρείας. Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας ἔχουμε πολλοὺς ποὺ ταράσσουν τὴν Μητέρα Ἐκκλησία. Ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι μορφωμένοι ἔπιασαν τὸ δόγμα μὲ τὸ μυαλὸ καὶ ὄχι μὲ τὸ πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὅσοι πάλι εἶναι ἀγράμματοι ἔπιασαν καὶ αὐτοί τὸ δόγμα μὲ τὰ δόντια, γι’ αὐτὸ καὶ τρίζουν τὰ δόντια, ὅταν συζητοῦν ἐκκλησιαστικὰ θέματα, καὶ ἔτσι δημιουργεῖται μεγαλύτερη ζημιὰ στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτούς, παρὰ ἀπὸ τοὺς πολέμιους τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Καλὰ εἶναι τὸ ποτάμι νὰ μὴν εἶναι πολὺ ὁρμητικό, γιατὶ παίρνει σβάρνα κούτσουρα, πέτρες, ἀνθρώπους, ἀλλὰ οὔτε βέβαια καὶ πολὺ ρηχό, γιατὶ θὰ κάθωνται κουνούπια…

Εἶναι μερικοὶ πάλι ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν κριτικὴ ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου καὶ ὄχι μὲ τὸ γενικώτερο καλό. Παρακολουθεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Κοιτάζει τί θὰ πῆ ἤ τί θὰ γράψη ὁ ἄλλος, γιὰ νὰ τὸν χτυπήση κατόπιν ἀλύπητα, ἐνῶ ὁ ἴδιος, ἐὰν ἔλεγε ἤ ἔγραφε τὸ ἴδιο πράγμα, θὰ τὸ ὑποστήριζε καὶ μὲ πολλές μαρτυρίες ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες. Τὸ κακὸ ποὺ κάνει εἶναι μεγάλο, γιατὶ ἀφ΄ ἑνὸς μέν ἀδικεῖ τὸν πλησίον του, ἀφ΄ ἑτέρου δὲ τὸν γκρεμίζει μπροστὰ στὰ μάτια τῶν πιστῶν. Πολλὲς φορὲς μάλιστα σπέρνει καὶ τὴν ἀπιστία στὶς ψυχὲς τῶν ἀδυνάτων, γιατὶ τοὺς σκανδαλίζει. Ὅσοι δικαιολογοῦν τὴν κακία τους μὲ τὸν δῆθεν ἔλεγχο τῶν ἄλλων καὶ ὄχι τοῦ ἑαυτοῦ τους ἤ μὲ τὸ νὰ δημοσιεύουν στὸν κόσμο ἐκκλησιαστικὲς καταστάσεις –ἀκόμη καὶ πράγματα ποὺ δὲν λέγονται – προφασιζόμενοι τὸ «εἰπὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ», ἄς κάνουν πρῶτα ἀρχὴ ἀπὸ τὴν μικρή τους ἐκκλησία, τὴν οἰκογένειά τους ἤ τὴν Ἀδελφότητά τους καὶ, ἐὰν τοὺς φανῆ καλό, τότε ἄς ρεζιλέψουν καὶ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία. Τὰ καλὰ παιδιά, νομίζω, ποτὲ δὲν κατηγοροῦν τὴν μάνα τους.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης