Στὶς ἀκρογιαλιὲς τοῦ Ὁμήρου

Στὶς ἀκρογιαλιὲς τοῦ Ὁμήρου ὑπῆρχε μιὰ μακαριότητα, ἕνα μεγαλεῖο, ποὺ ἔφτασαν ὥς τὶς μέρες μας ἄθιχτα. Ἡ πατούσα μας, ποὺ ἀνασκαλεύει τὴν ἴδιαν ἄμμο, τὸ νιώθει. Περπατᾶμε χιλιάδες χρόνια, ὁ ἄνεμος ὁλοένα λυγίζει τὶς καλαμιὲς κι ὁλοένα ἐμεῖς ὑψώνουμε τὸ πρόσωπο. Κατὰ ποῦ; Ὥς πότε; Ποιοὶ κυβερνᾶνε;

Μᾶς χρειάζεται μιὰ νομοθεσία ποὺ νὰ διαμορφώνεται ὅπως τὸ δέρμα ἐπάνω μας τὸν καιρὸ ποὺ μεγαλώνουμε. Κάτι νεανικὸ καὶ δυνατὸ συνάμα, σὰν τὸ ἐν δι᾿ ὕδατ᾿ ἀενάοντα ἤ τὸ θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντες. Ἔτσι ποὺ νὰ μπορεῖ κεῖνο ποὺ γεννᾶ ὁ ἄνθρωπος νὰ ξεπερνᾶ τὸν ἄνθρωπο δίχως νὰ τὸν καταπιέζει.

Ὀδυσσέας Ἐλύτης