Ὁ πρωτογιός μου

Τὸν συναντοῦσα στὴν Πάτμο, ὅπου αὐτὸς μόναζε, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀθήνα, –μάλιστα, μία φορὰ ποὺ εἶχε ἔρθει στὴν Πρωτεύουσα, εἶχα καὶ τὴν ἰδιαίτερη «εὐλογία» νὰ τὸν φιλοξενήσω σπίτι μου. Ἦταν γαλήνιος, ἤπιος· χαιρόσουν καὶ μόνο νὰ τὸν βλέπεις!...

Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ τὸν συνάντησα, μόλις μὲ εἶδε ἀπὸ μακριά, χωρὶς κἄν νὰ μὲ γνωρίζει, ἄνοιξε διάπλατα τὰ χέρια του καὶ φώναξε ἐγκάρδια: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος!».

Μ’ ἀγκάλιασε κι’ ὕστερα μὲ φίλησε. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν Γερόντων: σ’ ἀγκαλιάζουν καὶ ζεσταίνουν, πραγματικά, τὴν ψυχή σου!...

Μετά, γύρισε καὶ μοῦ ’πε:

–Ἔλα νὰ καθίσουμε ἔξω, στὸν «πρωτογιό» μου!...

–Ποιόν «πρωτογιό» σας, Γέροντα;!...

–Αὐτὸ ποὺ βλέπεις ἐδῶ πέρα, εἶναι ὁ «πρωτογιός» μου!...

–Ποιό, παππούλη;!...

–Νά, αὐτὸ τὸ πεῦκο!...

Ἦταν ἕνα πεῦκο, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶχε βάλει ἕνα μακρόστενο τραπέζι, ὅπου ἔτρωγε μὲ διάφορους ἀνθρώπους, ποὺ πήγαιναν νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν.

Καὶ συνέχισε:

–Βλέπεις; Πάνω στὸν κορμό του ἔχω καρφώσει αὐτὸν τὸν σιδερένιο σταυρό. Τὸ πεῦκο, λοιπόν, εἶναι ὁ «πρωτογιός» μου· καὶ τὸν ἔχω κάνει καὶ...«μεγαλόσχημο»!

Ἔλα νὰ κάνουμε τὸ ἑξῆς: Νὰ μὴν μιλήσεις καθόλου καὶ ν’ ἀκούσεις «πῶς» ὁ «πρωτογιός» μου κάθεται καὶ «μιλᾶ» μὲ τὴν θάλασσα!...

Πραγματικά! Ὁ ἀγέρας φυσοῦσε μέσ’ ἀπὸ τὰ κλαδιὰ τοῦ πεύκου· παντοῦ, γύρω, ἀκουγόταν τὸ θρόϊσμα τῶν πευκοβελόνων· κι’ ἀπὸ κάτω πέρα, ἀκουγόταν τὸ κύμα τῆς θάλασσας. Ἦταν μία σκηνὴ ἀπερίγραπτης εὐδαιμονίας! Νὰ κάθομαι κοντὰ σ’ ἕναν τέτοιον ἅγιο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος δὲν μιλοῦσε ἀλλὰ προσευχόταν κι’ ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὸν Θεό!...

Κάποια στιγμή, γύρισε καὶ μοῦ ’πε:

–Αυτὴ ἡ πλαγιὰ ποὺ βλέπεις νὰ ’ναι τώρα γεμάτη πεῦκα, κάποτε ἦταν ἐντελῶς ξερή. Ὅποιος, λοιπόν, ἐρχόταν κοντά μου γιὰ ἐξομολόγηση, τοῦ ’βαζα μετὰ «κανόνα» νὰ φυτέψει δέντρα!…

Ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος ὑπέφερε ἀπὸ σάκχαρο· ἦταν διαβητικός. Ἐκείνη τὴν φορὰ ποὺ ἦρθε στὴν Ἀθήνα κι’ ἔμεινε στὸ σπίτι μας, ἡ γυναίκα μου ἀντιμετώπισε κάποια δυσκολία, ὅσον ἀφορᾶ τὸ διαιτολόγιό του. Κι’ ἐκεῖνος τῆς εἶπε: «Κόρη μου, καμμιὰ στεναχώρια! Ὅ,τι ἔχεις ἑτοιμάσει! Ὁ Ἀμφιλόχιος εἶναι ἁπλός!».

Καὶ πράγματι!...

Ἦταν τόσο ἁπλός, «ὁ (Γέροντας) Ἀμφιλόχιος», ποὺ σ’ ἔβγαζε ἀμέσως ἀπὸ τὴν δύσκολη θέση· κι’ ἔμπαινε –ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμή– μέσα στὴν καρδιά σου!...

Γιῶργος Παπαζάχος

Καθηγητὴς Ἰατρικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν