Ἡ Αἰωνιότητα ὅμως!

Ζωὴ ἁγία, καθαρή, ἀγγελικὴ γιὰ τὸν Οὐρανὸ καὶ τὴν αἰωνιότητα. Νὰ τὸ σκεπτόταν αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος! Χίλια χρόνια κι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ χίλια χρόνια καὶ πάλι ἀπ’ τὴν ἀρχή. Μία ἀρρώστια, μία δοκιμασία, μία κακουχία κάποτε περνάει. Ἡ Αἰωνιότητα ὅμως!... Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει καὶ τὸν πλέον ἀδύνατον... Αἰωνιότης ἀτέρμονη. Νὰ μᾶς διακατέχει τὸ πνεῦμα τῆς αἰωνιότητος.

Νὰ δώσει ὁ Θεὸς νὰ βρεθοῦμε μέσα ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου. Ὄχι ἀπ’ ἔξω. Καὶ πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου θὰ ἀηδιάζουμε ὅποιο γήινο ἐλάττωμα καὶ ἀδυναμία μᾶς παρέσυρε. Θὰ λέμε πόσο ἀνόητος ἤμουνα.

Γέρων Εὐσέβιος Γιαννακάκης