Ὅταν δὲν ὑπάρχη σεβασμὸς στὰ μικρὰ

Θυμᾶμαι, ὅταν πρωτοπῆγα στὸ Ἅγιον Ὅρος, σὲ μία συνοδία Γέροντας ἦταν ἕνα γεροντάκι ποὺ εἶχε πολλὴ εὐλάβεια. Κρατοῦσε «πάππον πρὸς πάππον» ἀπὸ εὐλάβεια ὄχι μόνον τὰ καλυμμαύχια ἀπὸ τοὺς «παπποῦδες»του, τοὺς προκατόχους του, ἀλλὰ καὶ τὰ καλούπια μὲ τὰ ὁποῖα φτιάχνουν τὰ καλυμμαύχια. Εἶχε καὶ βιβλία παλιὰ καὶ διάφορα χειρόγραφα καὶ τὰ φύλαγε τυλιγμένα ὄμορφα στὴν βιβλιοθήκη, ποὺ τὴν εἶχε κλεισμένη καλά, γιὰ νὰ μὴ σκονίζωνται. Ἐκεῖνα τὰ βιβλία δὲν τὰ χρησιμοποιοῦσε∙ τὰ κρατοῦσε κλεισμένα. «Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ διαβάσω τέτοια βιβλία, ἔλεγε. Θὰ διαβάσω αὐτὰ τὰ ἁπλά, τὸ Γεροντικό, τὴν Κλίμακα».

Ἦρθε μετὰ ἕνας νέος μοναχός –τελικὰ δὲν ἔμεινε στὸ Ὄρος – καὶ τοῦ λέει: «Τὶ μαζεύεις ἐδῶ σαβούρα;»Πῆρε τὰ καλούπια νὰ τὰ πετάξη, νὰ τὰ κάψη. Ἔκλαιγε τὸ καημένο τὸ γεροντάκι: «Αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὸν παππού μου, ἔλεγε τὶ σὲ πειράζει; Ἔχουμε τόσα δωμάτια∙ ἄσ’ τα σὲ μία ἀκρούλα». Ἀπὸ τὴν εὐλάβεια ποὺ εἶχε, κρατοῦσε ὄχι μόνον τὰ βιβλία, τὰ κειμήλια, τὰ καλυμμαύχια, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐκεῖνα τὰ καλούπια! Ὅταν ὑπάρχη σεβασμὸς στὰ μικρά, ὑπάρχει πολὺς σεβασμὸς καὶ στὰ μεγάλα. Ὅταν δὲν ὑπάρχη σεβασμὸς στὰ μικρά, οὔτε καὶ στὰ μεγάλα ὑπάρχει. Ἔτσι διατηροῦσαν τὴν παράδοση οἱ Πατέρες.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης