Γιατὶ μᾶς παρασύρει γλυκὰ

– Γέροντα, γιατί τὸν διάβολο τὸν λένε «κοσμοκράτορα»; Εἶναι πράγματι;

– Ἀκόμη αὐτὸ ἔλειπε, νὰ κυβερνᾶ ὁ διάβολος τὸν κόσμο! Ὅταν εἶπε ὁ Χριστός γιὰ τὸν διάβολο «ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου», δὲν ἐννοοῦσε ὅτι εἶναι κοσμοκράτορας, ἀλλὰ ὅτι κυριαρχεῖ στὴν ματαιότητα, στὴν ψευτιά. Ἀλλοίμονο, θὰ ἄφηνε ὁ Θεὸς τὸν διάβολο κοσμοκράτορα! Ὅσοι ὅμως ἔχουν δοσμένη τὴν καρδιά τους στὰ μάταια, στὰ κοσμικά, αὐτοί ζοῦν ὑπό τὴν ἐξουσία «τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου». Ὁ διάβολος δηλαδή κυβερνάει τὴν ματαιότητα καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι κυριευμένοι ἀπὸ τὴν ματαιότητα, ἀπὸ τὸν «κόσμο». «Κόσμος» τί θὰ πῆ; Δὲν θὰ πῆ κόσμημα, μάταιο στολίδι; Ὅποιος λοιπὸν εἶναι κυριευμένος ἀπὸ τὴν ματαιότητα εἶναι ὑπὸ τὴν κατοχὴ τοῦ διαβόλου. Ἡ αἰχμαλωτισμένη καρδιὰ ἀπὸ τὸν μάταιο κόσμο διατηρεῖ καὶ τὴν ψυχὴ ἀτροφικὴ καὶ τὸν νοῦ σκοτισμένο. Τότε, ἐνῶ φαίνεται κανεὶς ὅτι εἶναι ἄνθρωπος, στὴν οὐσία εἶναι πνευματικὸ ἔκτρωμα.

Μοῦ λέει ὁ λογισμὸς ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς μας ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν διάβολο εἶναι τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, γιατὶ μᾶς παρασύρει γλυκὰ καὶ μᾶς πικραίνει τελικὰ αἰώνια. Ἐνῶ, ἄν βλέπαμε τὸν ἴδιο τὸν διάβολο, θὰ μᾶς ἔπιανε τρόμος, θὰ ἀναγκαζόμασταν νὰ καταφύγουμε στὸν Θεὸ καὶ θὰ ἐξασφαλίζαμε τότε τὸν Παράδεισο. Στὴν ἐποχή μας, πολὺς «κόσμος» –κοσμικὸ πνεῦμα – μπῆκε στὸν κόσμο καὶ αὐτὸς ὁ «κόσμος» θὰ τὸν καταστρέψη. Ἔβαλαν οἱ ἄνθρωποι μέσα τους τὸν «κόσμο» καὶ διώξανε ἀπὸ μέσα τους τὸν Χριστό.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης