Ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸ πιστεύουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ προσδοκοῦμε

Πολλοὶ ἀσκητὲς ἀγαποῦσαν τὶς ἀσθένειες, γιατὶ ἡ ἀσθένεια ἐλαφρύνει τὸν πόλεμο μὲ τὰ σαρκικὰ πάθη.

Καὶ ἐφόσον δὲν νικήσαμε ἀκόμη τὰ πάθη, δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε τὴ χαρὰ τῆς ἀναστάσεως στὸ πλήρωμά της.

Παρ’ ὅλα αὐτά, μερικῶς ὡστόσο τὴν ζοῦμε.

Πολλὲς φορές, λοιπόν, συνέβη νὰ συναντήσω τὸ φαινόμενο τὸ Πάσχα νὰ εἶναι γιὰ μερικοὺς καιρὸς δοκιμασίας, καὶ αὐτὸ ἔγινε αἰσθητὸ ὡς κάποιο κενὸ στὸ εἶναι.

«Ἀνέστη Χριστός, καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος», καὶ ἐγὼ αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτό μου ὑπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου.

Ὄχι μόνο ὅταν αἰσθάνεσθε τὴν κυριαρχία σας ἐπάνω στὰ πάθη ὡς γεγονός, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ἴδια τὴν πάλη νὰ θυμάστε ὅτι τίποτε τὸ τελικὸ δὲν ὑπάρχει, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ νὰ στηρίζεσθε σὲ Αὐτόν.

Μπορεῖ νὰ δημιουργηθεῖ ἡ αἴσθηση: «Ναί, ἦρθε τὸ Πάσχα, καὶ ὅμως μένω στὸν θάνατο τῶν παθῶν».

Δὲν πρέπει ὅμως νὰ ἐνδώσουμε σὲ αὐτὸ τὸν πειρασμό, ἀλλὰ νὰ πιστεύουμε ὅτι πραγματικὰ θὰ ἀναστηθοῦμε· καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸ πιστεύουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ προσδοκοῦμε, ὅπως θαυμάσια ὁμολογοῦν οἱ ἅγιοι Πατέρες στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Ὄχι μόνο πιστεύω ὅτι θὰ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί, ἀλλὰ περιμένω τὴν ἀνάσταση αὐτή.

Νὰ λέτε τὰ λόγια αὐτὰ μὲ περισσότερη συναίσθηση, νὰ ἐλέγχετε τὸν ἑαυτό σας καὶ νὰ γνωρίζετε τὸν χαρακτήρα τῶν φαινομένων αὐτῶν.

Ἂν λέμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» καὶ στὶς προσευχὲς γιὰ τοὺς κεκοιμημένους «ἐπ’ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου τὸν κεκοιμημένον δοῦλον Σου ἀνάπαυσον», τονίζουμε ὅτι πεθαίνοντας θὰ ἀναμένουμε τὴν ἀνάστασή μας, πρὸς τὸ παρὸν ὅμως «εἰς χεῖρας Σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμα μου».

Εὔχομαι πράγματι σὲ ὅλους σας νὰ ζήσετε τὸ Πάσχα μὲ τὴν ἀναμονὴ αὐτῆς τῆς κοινῆς μας ἀναστάσεως.

Ὅσιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ