Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ μελαγχολοῦμε

Κάποιος μοναχὸς τῆς Μονῆς τοῦ Σαρὼφ κυριεύθηκε ἀπὸ μελαγχολία. Μιὰ φορὰ μάλιστα ποὺ ἔνιωσε νὰ φθάνει στὴν ἀπόγνωση, ζήτησε τὴν συμπαράσταση ἑνὸς ἀδελφοῦ. Βγῆκαν καὶ οἱ δύο ἔξω ἀπὸ τὴν Μονὴ μετὰ τὸν Ἑσπερινὸ καὶ ἄρχισαν νὰ περιπατοῦν στὸν κῆπο καὶ νὰ παρηγοροῦνται μὲ τὴν συζήτηση. Πλησίασαν στὸν σταῦλο τῆς Μονῆς. Ἐκεῖ κοντὰ ἄρχιζε τὸ δρομάκι ποὺ ὠδηγοῦσε στὴν πηγὴ τοῦ Ὁσίου Σεραφείμ.

Ὁ ἄρρωστος ἀδελφὸς θέλησε ν’ ἀλλάξει κατεύθυνση, γιὰ νὰ μὴν συναντηθεῖ μὲ τὸν Στάρετς σ’ αὐτὴν τὴν ψυχικὴ κατάσταση. Πρὶν ὅμως προφθάσουν ν’ ἀπομακρυνθοῦν, τὸν βλέπουν νὰ ἔρχεται πρὸς τὸ μέρος τους. Οἱ δύο Μοναχοὶ ἔπεσαν μὲ σεβασμὸ στὰ πόδια του. Ἐκεῖνος τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς μίλησε μὲ ἀσυνήθιστη καλωσύνη. Σὰν στοργικὸς πατέρας! Κατόπιν ἄρχισε νὰ ψάλλει ἕνα τροπάριο τῆς ἐνάτης ὠδῆς τοῦ μικροῦ Παρακλητικοῦ κανόνος τῆς Θεοτόκου, ποὺ ψάλλεται σὲ κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία:

«Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην ἑξαφανίσασα».

Γέμισε μὲ χαρὰ τὴν καρδιά μου, Παρθένε, Ἐσὺ ποὺ δέχθηκες μέσα Σου τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ χαρὰ σὲ τέλειο βαθμό, κι ἔτσι ἐξαφάνισες τὴ λύπη ποὺ προκαλοῦσε ἡ ἁμαρτία.

Ὕστερα χτύπησε τὸ πόδι του στὴν γῆ καὶ εἶπε:

-Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ μελαγχολοῦμε. Ὁ Χριστὸς νίκησε τὰ πάντα! Ἀνάστησε τὸν Ἀδάμ! Ἐλευθέρωσε τὴν Εὔα! Θανάτωσε τὸν θάνατο!

Ἡ ψυχικὴ κατάστασις τοῦ Στάρετς μεταδόθηκε στὴν ψυχὴ τῶν ἀδελφῶν. Ζωογονημένοι τώρα μὲ τὴν χαρά του, ἐπέστρεψαν στὴν Μονὴ εἰρηνικοί!