Νὰ μὴ σὲ καταφρονέσουν

Κατὰ τὴ διαμονή μου σ’ ἕνα μοναστήρι τοῦ Ἄθωνα συνήθιζα νὰ πηγαίνω καὶ νὰ κάθομαι στὸν μικρὸ ναὸ τοῦ κοιμητηρίου, μέσα στοὺς μπαχτσέδες. Θὰ σᾶς διηγηθῶ κάτι ποὺ εἶδα ἐκεῖ ἕνα πρωί:

Ἀπὸ τὴ μικρὴ πόρτα τοῦ περιβόλου, ἀπ’ ὅπου βγάνουν ραμμένους στὸ ράσο τους τοὺς μοναχοὺς γιὰ νὰ τοὺς θάψουν, εἶδα νὰ ‘ρχεται ἕνας μισότυφλος ἡλικιωμένος καλόγερος. Προχώρησε ἴσαμε τὴν ἄκρη τοῦ κήπου, ὅπου ἦταν μία τριανταφυλλιὰ ξηρὴ σχεδόν, δίχως ἄνθη.

Φτάνοντας ἐκεῖ ἄφηκε ἀνάμεσα στ’ ἄνανθα κλαδιὰ καὶ φύλλα ἕνα ἄνθος ποὺ κράταγε καὶ εἶπε: «Πάρε νὰ ΄χεις κι ἐσύ, νὰ μὴ σὲ καταφρονέσουν».

Νῖκος Γαβριὴλ Πεντζίκης