Ἡ Γένεσις

Ἀλλὰ πρὶν ἀκούσω ἀγέρα ἢ μουσικὴ

ποὺ κινοῦσα σὲ ξάγναντο νὰ βγῶ

(μίαν ἀπέραντη κόκκινη ἄμμο ἀνέβαινα

μὲ τὴ φτέρνα μου σβήνοντας τὴν Ἱστορία)

πάλευα τὰ σεντόνια

Ἦταν αὐτὸ ποὺ γύρευα

καὶ ἀθῶο καὶ ριγηλὸ σὰν ἀμπελώνας

καὶ βαθὺ καὶ ἀχάραγο σὰν ἡ ἄλλη ὄψη τ᾿ οὐρανοῦ

Κάτι λίγο ψυχῆς μέσα στὴν ἄργιλλο

Τότε εἶπε καὶ γεννήθηκεν ἡ θάλασσα

Καὶ εἶδα καὶ θαύμασα

Καὶ στὴ μέση της ἔσπειρε κόσμους μικροὺς

κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή μου:

Ἵπποι πέτρινοι μὲ τὴ χαίτη ὀρθὴ

καὶ γαλήνιοι ἀμφορεῖς

καὶ λοξὲς δελφινιῶν ράχες

ἡ Ἴος ἡ Σίκινος ἡ Σέριφος ἡ Μῆλος

«Κάθε λέξη κι ἀπὸ ᾿να χελιδόνι

γιὰ νὰ σοῦ φέρνει τὴν ἄνοιξη μέσα στὸ θέρος»

εἶπε

Καὶ πολλὰ τὰ λιόδεντρα

ποὺ νὰ κρησάρουν στὰ χέρια τους τὸ φῶς

κι ἐλαφρὸ ν᾿ ἁπλώνεται στὸν ὕπνο σου

καὶ πολλὰ τὰ τζιτζίκια

ποὺ νὰ μὴν τὰ νιώθεις

ὅπως δὲ νιώθεις τὸ σφυγμὸ στὸ χέρι σου

ἀλλὰ λίγο τὸ νερὸ

γιὰ νὰ τὸ ᾿χεις Θεὸ καὶ νὰ κατέχεις τί σημαίνει ὁ λόγος του

καὶ τὸ δέντρο μονάχο του χωρὶς κοπάδι

γιὰ νὰ τὸ κάνεις φίλο σου

καὶ νὰ γνωρίζεις τ᾿ ἀκριβό του τ᾿ ὄνομα

φτενὸ στὰ πόδια σου τὸ χῶμα

γιὰ νὰ μὴν ἔχεις ποῦ ν᾿ ἁπλώσεις ρίζα

καὶ νὰ τραβᾶς τοῦ βάθους ὁλοένα

καὶ πλατὺς ἐπάνου ὁ οὐρανὸς

γιὰ νὰ διαβάζεις μόνος σου τὴν ἀπεραντοσύνη

ΑΥΤΟΣ

ὁ κόσμος ὁ μικρός, ὁ μέγας!

Ὀδυσσέας Ἐλύτης