Ὅπως Σὺ θέλεις καὶ ὅπως γνωρίζεις

Πρῶτα-πρῶτα, παιδί μου, δὲν γνωρίζουμε τὸν τρόπο ποὺ οἰκονομεῖ ὁ Θεὸς τὴ ζωή μας καὶ ὀφείλουμε νὰ Τοῦ παραδίνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ τὸν κυβερνήσει —πρᾶγμα ποὺ ὀφείλουμε ἀκριβῶς νὰ κάνουμε καὶ σ᾽ αὐτὴν τὴν περίσταση.

Γιατὶ θὰ δυσκολευτεῖς, ἂν θελήσεις νὰ κρίνεις μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια ὅσα σοῦ συμβαίνουν ἀντὶ ν᾽ ἀφήσεις στὸν Θεὸ κάθε μέριμνά σου.

Πρέπει λοιπόν, ὅταν σὲ περικυκλώνουν θλιβεροὶ καὶ πιεστικοὶ λογισμοί, νὰ κραυγάζεις στὸν Θεό: «Κύριε, οἰκονόμησε αὐτὴν τὴν ὑπόθεση, ὅπως Σὺ θέλεις καὶ ὅπως γνωρίζεις».

Γιατὶ πολλὰ θέματα τὰ τακτοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ διαφορετικὰ ἀπ᾽ ὅ,τι νομίζουμε ἢ ἐλπίζουμε. Καὶ οἱ ἐλπίδες ποὺ τρέφαμε γιὰ μερικὰ πράγματα, ἀπὸ τὴν πεῖρα ἀποδείχτηκαν λαθεμένες.

Μὲ λίγα λόγια, πρέπει νὰ δείχνεις μακροθυμία τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καὶ νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ μὴν προσπαθεῖς ἢ νὰ νομίζεις ὅτι μὲ ἀνθρωπίνους λογισμούς, ὅπως εἶπα, θὰ ξεπεράσεις λογισμοὺς δαιμονικούς.

Ὁ ἀββᾶς Ποιμένας ἐπειδὴ τὰ γνώριζε αὐτά, ἔλεγε ὅτι ἡ ἐντολὴ «νὰ μὴ μεριμνήσεις γιὰ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα» ἀπευθυνόταν σ᾽ ὅσους βρίσκονται σὲ πειρασμό.

Ἂν λοιπόν, παιδί μου, πιστεύεις ὅτι αὐτὰ εἶναι ἀληθινά, ἄφησε κάθε δικό σου λογισμό —καὶ ἂν ἀκόμα εἶναι συνετὸς— καὶ κράτησε τὴν ἐλπίδα σου στὸν Θεό.

Σ᾽ Αὐτὸν ποὺ δίνει περισσότερα ἀπὸ ὅσα Τοῦ ζητᾶμε ἢ μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε. Θὰ μποροῦσα νὰ σοῦ ἀπαντήσω σ᾽ ὅλα ὅσα εἶπες, ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ ἔλθω σὲ ἀντίθεση οὔτε μὲ σένα οὔτε μὲ τὸν ἴδιο τόν ἑαυτό μου.

Τὸ μόνο ποὺ λέω εἶναι νὰ στερεωθεῖς στὴν ὁδὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ αὐτὴ ἡ ὁδὸς εἶναι ἡ πιὸ ἀσφαλὴς καὶ ἡ πιὸ ἀμέριμνη.

Ὁ Θεὸς μαζί σου.

Ἀββᾶς Δωρόθεος