Ἀληθινὴ ζωὴ ποὺ δὲν τελειώνει μὲ τὸν θάνατον

Ἡ ἀληθινὴ ζωὴ ἐπὶ τῆς γῆς ἀρχίζει ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, διότι εἶναι ζωὴ ποὺ δὲν τελειώνει μὲ τὸν θάνατον. Ἄνευ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνθρωπίνη ζωὴ δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ἕνα ἀργὸν ψυχομάχημα, ποὺ καταλήγει ἀναπόφευκτα εἰς τὸν θάνατον.

Ἀλλὰ ἀληθινὴ ζωὴ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία δὲν τελειώνει μὲ τὸν θάνατον. Καὶ μία τοιαύτη ζωὴ ἔγινε δυνατότης ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, μόνον διὰ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ ζωὴ εἶναι ἀληθινὴ ζωὴ μόνον ἐν τῷ Θεῷ. Διότι αὐτὴ εἶναι ἁγία ζωὴ καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀθάνατος ζωή.

Ὅπως μέσα εἰς τὴν ἁμαρτίαν εὑρίσκεται ὁ θάνατος, οὕτω καὶ εἰς τὴν ἁγιότητα ἡ ἀθανασία. Μόνον διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστὸν ὁ ἄνθρωπος ζῇ τὸ περισσότερον ἀποφασιστικὸν θαῦμα τῆς ὑπάρξεώς του: τὴν μετάβασιν ἀπὸ τὸν θάνατον εἰς τὴν ἀθανασίαν, ἀπὸ τὸ πεπερασμένον εἰς τὴν αἰωνιότητα, ἀπὸ τὸν ᾅδην εἰς τὸν παράδεισον.

Μόνον τότε εὑρίσκει ὁ ἄνθρωπος τὸν ἑαυτόν του, τὸν ἀληθινόν, τὸν αἰώνιον ἑαυτόν του: «ἀπολωλὼς ἦν, καὶ εὑρέθη», διότι - «νεκρὸς ἦν, καὶ ἀνέζησε».

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς