Χριστιανὸς σημαίνει ταξιδιώτης

Ἕνας ἀπὸ τοὺς φημισμένους Πατέρες τῆς Ἐρήμου στὴν Αἴγυπτο τοῦ 4ου αἰώνα, ὁ ἅγιος Σεραπίων ὁ Σινδωνίτης, ταξίδευε μιὰ φορὰ γιὰ προσκύνημα στὴ Ρώμη. Ἐκεῖ τοῦ εἶπαν γιὰ μία περίφημη ἔγκλειστη, μία γυναίκα ποὺ ζοῦσε πάντα σ’ ἕνα μικρὸ δωμάτιο, χωρὶς ποτὲ νὰ βγαίνει ἔξω. Δυσπιστώντας γιὰ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς της –γιατὶ ὁ ἴδιος ἦταν ἕνας μεγάλος περιπλανώμενος- ὁ Σεραπίων τὴν ἐπισκέφθηκε καὶ τὴ ρώτησε:

«Γιατί κάθεσαι ἐδῶ;» κι ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε:

«Δὲν κάθομαι. Ταξιδεύω».

Δὲν κάθομαι. Ταξιδεύω. Ὁ κάθε Χριστιανὸς θὰ μποροῦσε νὰ χρησιμοποιήσει αὐτὰ τὰ λόγια γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τὸ νὰ εἶσαι Χριστιανὸς σημαίνει νὰ εἶσαι ταξιδιώτης. Ἡ κατάστασή μας, λένε οἱ Ἕλληνες Πατέρες, εἶναι σὰν κι’ αὐτὴ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ μέσα στὴν ἔρημο τοῦ Σινᾶ. Ζοῦμε σὲ σκηνές, ὄχι σὲ σπίτια γιατὶ πνευματικὰ εἴμαστε πάντα σὲ κίνηση.

Ταξιδεύουμε μέσω τοῦ ἐσωτερικοῦ χώρου τῆς καρδιᾶς, σ’ ἕνα ταξίδι ποὺ δὲν μετριέται μὲ τὶς ὧρες τοῦ ρολογιοῦ μας ἢ μὲ τὶς μέρες τοῦ ἡμερολογίου, γιατὶ εἶναι ἕνα ταξίδι ἔξω ἀπ’ τὸν χρόνο καὶ μέσα στὴν αἰωνιότητα.

Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρχαιότερα ὀνόματα γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ ἦταν ἁπλῶς «ἡ ὁδός». «Ἐγένετο δὲ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον», λέγεται στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, «τάραχος οὐκ ὀλίγος περὶ τῆς ὁδοῦ». Ὁ Φῆλιξ, ὁ Ρωμαῖος κυβερνήτης τῆς Καισάρειας, ἀναφέρεται «ἀκριβέστερον εἰδὼς τὰ περὶ τῆς ὁδοῦ». Εἶναι μία ὀνομασία ποὺ δίνει ἔμφαση στὸν πρακτικὸ χαρακτήρα τῆς Χριστιανικῆς πίστης.

Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ μία θεωρία γιὰ τὸ σύμπαν, κάτι περισσότερο ἀπὸ διδασκαλίες γραμμένες στὰ χαρτιά• εἶναι ἕνα μονοπάτι ποὺ παίρνουμε ταξιδεύοντας -μὲ τὴ βαθύτερη καὶ οὐσιαστικώτερη ἔννοια, ἡ ὁδὸς τῆς ζωῆς.

Ὑπάρχει μόνο ἕνα μέσο γιὰ ν’ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀληθινὴ φύση τοῦ Χριστιανισμοῦ. Πρέπει ν’ ἀνοίξουμε τὸ βῆμα σ’ αὐτὸ τὸ μονοπάτι, νὰ συντονιστοῦμε σ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς καὶ μετὰ θ’ ἀρχίσουμε ν’ ἀντιλαμβανόμαστε μόνοι μας. Ὅσο παραμένουμε ἔξω, δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε σωστά. Βέβαια εἶναι ἀνάγκη νὰ μᾶς δοθοῦν ὁδηγίες πρὶν ξεκινήσουμε, εἶναι ἀνάγκη, νὰ μᾶς ποῦν ποιοὺς δεῖκτες ν’ ἀναζητήσουμε, καὶ πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ συντρόφους.

Πράγματι, χωρὶς καθοδήγηση ἀπὸ ἄλλους εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο ν’ ἀρχίσουμε τὸ ταξίδι. Ἀλλὰ ὁδηγίες ποὺ ἔδωσαν ἄλλοι ποτὲ δὲν μποροῦν νὰ εἶναι ὑποκατάστατο γιὰ τὴν ἄμεση, τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία.

Ὁ καθένας καλεῖται νὰ ἐπαληθεύσει γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅ,τι ἔχει διδαχθεῖ, ὁ καθένας χρειάζεται νὰ ξαναζήσει τὴν Παράδοση ποὺ ἔχει λάβει.

«Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως», εἶπε ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος τῆς Μόσχας, «δὲν σοῦ ἀνήκει, ἂν δὲν τὸ ἔχεις ζήσει». Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ταξιδεύει μ’ ὅλη του τὴν ἄνεση σ’ αὐτὸ τὸ ταξίδι ποὺ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπ’ ὅλα. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Χριστιανὸς ἀπὸ δεύτερο χέρι. Ὁ Θεὸς ἔχει παιδιά, ἀλλὰ δὲν ἔχει ἐγγόνια.

Ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Ware