Δυστυχισμένοι ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ πᾶνε στὸν οὐρανὸ

Ἡ ζωή μου, οἱ λογισμοί μου, ἡ ὕπαρξή μου, ὁ τρόπος τῆς προσευχῆς μου ὀφείλουν νὰ μὴν εἶναι ἕνα σακάτεμα τοῦ ἑαυτοῦ μου, νὰ μὴν εἶναι μία δυσκολία, ἕνα σφίξιμο, ἕνα στρίμωγμα, ἀλλὰ νὰ εἶναι χαρὰ καὶ τέρψη καὶ πανηγύρι ἡ ζωή μου. Γιατί;

Διότι δυστυχισμένοι ἄνθρωποι δὲν μποροῦν νὰ πᾶνε στὸν οὐρανό. Ἀφοῦ ἀπὸ ἐδῶ εἶναι ἀποτυχημένοι, καταλαβαίνουμε ποιό θὰ εἶναι καὶ τὸ μέλλον τους.

Ὅταν λέγει κάποιος, δὲν μπορῶ, πονάω, εἶμαι ἄρρωστος, δὲν μὲ ἀγαποῦν, δὲν μὲ λυποῦνται, ὅπως νιώθει ἐδῶ στὴ γῆ, ἔτσι θὰ συνεχίσει νὰ νιώθει καὶ στὸν οὐρανό.

Ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία, δηλαδὴ ὁ Χριστός, δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ δώσει χαρὰ ἐδῶ, σὲ αὐτὴ τὴ ζωή –διότι δὲν θέλει τὴν χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ζητάει ἄλλες χαρές- ,οὔτε ἐκεῖ πάνω θὰ ἔχει χαρά. 

Γέρων Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης