Τὸ ἀνώτατο ἀξίωμα

Κάποιος εὐχήθηκε στὸν π. Ἰωήλ:

—Πάτερ μου, εὔχομαι γρήγορα Δεσπότης. Θὰ ὠφελήσετε πολὺ περισσότερο τὴν Ἐκκλησία.

—Νὰ μοῦ εὐχηθεῖς καλύτερα νὰ γίνω κάτι ἀνώτερο.

—Τί; Ἀρχιεπίσκοπος; Μακάρι!

—Ὄχι. Ἀκόμη ἀνώτερο.

—Πατριάρχης;

—Ὄχι. Ἀκόμη ἀνώτερο.

—Μὰ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο ἀπὸ Πατριάρχης.

—Νὰ μοῦ εὐχηθεῖς νὰ γίνω αὑτοκράτορας.

—Αὐτοκράαααατορας!!!;;;

—Ναί, αὑτοκράτορας. Ὄχι ὅμως μὲ ψιλὴ ἀλλὰ μὲ δασεία.

—Δὲν σᾶς καταλαβαίνω.

—Αὐτοκράτορες μὲ ψιλὴ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξουσιάζουν τοὺς λαούς. Αὑτοκράτορες μὲ δασεία εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐξουσιάζουν τοὺς ἑαυτούς τους, ποὺ εἶναι κύριοι, ὄχι δοῦλοι τῶν παθῶν τους. Αὐτὸ ἂς εὐχηθοῦμε νὰ γίνουμε. Εἶναι τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἀξιώματα.

π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος