Θαυμαστὸν καὶ ὁμολογουμένως παράδοξον

Πῶς μπορεῖ λοιπὸν νὰ χαρακτηριστεῖ ἢ νὰ παρασταθεῖ ἡ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν μέσα στὸν κόσμο;

Ὁ ἄγνωστος συγγραφέας τῆς Πρὸς Διόγνητον πραγματείας, ποὺ συντάχθηκε κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν, χαρακτηρίζει τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Χριστιανῶν ὡς «θαυμαστὸν καὶ ὁμολογουμένως παράδοξον». Καὶ ἀναφέροντας τὰ βασικότερα στοιχεῖα τοῦ θαυμαστοῦ καὶ παράδοξου τρόπου ζωῆς τῶν Χριστιανῶν σημειώνει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς: «Πατρίδας οἰκοῦσιν ἰδίας, ἀλλ’ ὡς πάροικοι· μετέχουσι πάντων ὡς πολίται, καὶ πάνθ’ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι· πᾶσα ξένη πατρὶς ἐστιν αὐτῶν, καὶ πᾶσα πατρὶς ξένη….Ἐν σαρκὶ τυγχάνουσιν, ἀλλ’ οὐ κατὰ σάρκα ζῶσιν. Ἐπὶ γῆς διατρίβουσιν, ἀλλ’ ἐν οὐρανῷ πολιτεύονται…Ἀγαπῶσι πάντας, καὶ ὑπὸ πάντων διώκονται…Πτωχεύουσι, καὶ πλουτίζουσι πολλούς· πάντων ὑστεροῦνται, καὶ ἐν πάσι περισσεύουσιν. Ἀτιμοῦνται, καὶ ἐν ταῖς ἀτιμίαις δοξάζονται…».

Ἡ συναίσθηση τῆς παροδικότητας τοῦ κόσμου καὶ ἡ βίωση τῆς ἐσχατολογικῆς ἀλήθειας, ἡ ἀποδέσμευση ἀπὸ τὴν κοσμικὴ συμβατικότητα καὶ ἡ προσήλωση στὸ οὐράνιο πολίτευμα, ἡ ἀγάπη ποὺ ἀγκαλιάζει ἀκόμα καὶ τοὺς ἐχθρούς, ἡ ἀνταπόδοση καλοῦ ἀντὶ κακοῦ, ἡ ἑκούσια στέρηση γιὰ τὴν ἄσκηση ἀγαθοεργίας, νοηματοδοτοῦν τὰ πράγματα τοῦ κόσμου διαφορετικὰ καὶ προσδίδουν στὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν πιστῶν ἕνα ξεχωριστὸ περιεχόμενο. Παραμερίζουν τὴν προσκαιρότητα καὶ τὴν διάσπαση, καὶ εἰσάγουν τὴν προοπτική τῆς ἑνότητας καὶ τῆς αἰωνιότητας.

Ἡ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν, ὅπως καὶ ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸν κόσμο, μπορεῖ νὰ παρασταθεῖ ὡς ζωὴ ἐν τάφῳ. Ὁ Χριστός, σημειώνει ὁ Ὠριγένης, ὡς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὁδηγεῖ τὰ μέλη της διὰ τοῦ θανάτου στὴν ἀνάσταση. Ὅπως τὸ αἰσθητὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ σταυρώθηκε, ἐνταφιάσθηκε καὶ ἀκολούθως ἀναστήθηκε, ἔτσι καὶ τὸ ὅλο σῶμα τῶν πιστῶν ἔχει σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ζεῖ πλέον τώρα. Ὁ καθένας δηλαδή, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, δὲν ἔχει νὰ καυχηθεῖ γιὰ τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνο γιὰ τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν ὁποῖο σταυρώθηκε αὐτὸς γιὰ τὸν κόσμο καὶ ὁ κόσμος γι’ αὐτὸν. Ἐπιπλέον ἐνταφιάζεται μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ ζήσει ἕνα νέο εἶδος ζωῆς.

Γεώργιος Μαντζαρίδης

 

Ἀγάπα καὶ προσευχήσου, τίποτε ἄλλο!

Ὁ Γέροντας ἀπαντάει σὲ γράμμα τῆς ἀδελφῆς του ποὺ τοῦ ἔγραφε πόσο βαθειὰ τὴν πίκρανε μιὰ συγγενής της μὲ τὴν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά της.

«Συμπεριφέρεται», ἔγραφε ἡ ἀδελφή του, «ἀπαιτητικὰ καὶ ὅλους τοὺς βλέπει ἀφ’ ὑψηλοῦ...Τῆς ἔδωσα ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια τόσα πολλά, τὴ γέμισα μὲ πολύτιμα δῶρα, τῆς πρόσφερα τὴ φροντίδα μου, τὴν προσοχὴ καὶ τὴν ἀγάπη μου. Ἀποτέλεσμα: Ὅλα τὰ πῆρε ὡς ὀφειλόμενα καὶ καθόλου δὲν ἐκτίμησε οὔτε τὴν ἀγάπη, οὔτε τὴν προσφορά μου! Ἡ τελευταία ἐπίθεσή της ἐναντίον μου ἦταν ἀπερίγραπτα ἀγενής. Μοῦ φέρθηκε πολὺ ἄσχημα. Ποιά εἶναι ἡ δική σου γνώμη;»

«Προσπαθῶ», τῆς γράφει, «νὰ θυμηθῶ τὴ δική μου συμπεριφορὰ στὸ παρελθόν. Μήπως καὶ ἐγὼ ὁ ἴδιος ἔδειξα παρόμοια συμπεριφορά; Στὴν παιδική μου ἡλικία δὲν ἀντιλαμβανόμουν μὲ πόσο κόπο καὶ μὲ ποιά παθήματα μὲ ἀνέθρεψαν οἱ γονεῖς μας. Ὁ νοῦς μου ἐργαζόταν μᾶλλον συγκεντρωμένος σὲ μένα τὸν ἴδιο καὶ ὄχι πῶς νὰ εὐχαριστήσω τοὺς γονεῖς ἢ καὶ ἄλλους ποὺ μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο μὲ βοήθησαν κατὰ τὴν παιδική μου ἡλικία καὶ στὴν νεότητά μου.

Τώρα σκέπτομαι ἀκόμα τὸ τί ἔχω κάνει γιὰ νὰ βοηθήσω κάποιους ἀνθρώπους στὰ δύσκολα χρόνια τῆς ζωῆς τους... Καὶ κεῖνοι τίποτε δὲν κατάλαβαν! Μερικοὶ μάλιστα εἶπαν ὅτι εἶχα τὴν ἀνάγκη τους, γι’ αὐτὸ ἔκανα ὅ,τι ἔκανα γι’ αὐτούς. Ἀκόμα καὶ τώρα δὲν καταλαβαίνουν οἱ ἄνθρωποι πόσο μοῦ στοιχίζει νὰ τοὺς ἐξυπηρετῶ. Μόλις ἡ ἀνάγκη τους περάσει, ἀμέσως μὲ λησμονοῦν τελείως. Αὐτὸ εἶναι, δυστυχῶς, συνηθισμένο στὴν καθημερινή μας ζωή.

Ἀλλὰ ὅλοι αὐτοί, νέοι καὶ ἡλικιωμένοι, μὲ αὐτὴ τὴν ἀρνητικὴ συμπεριφορά τους, μὲ δίδαξαν πολλά! Ἕνα εἶναι τὸ βασικὸ μάθημα γιὰ ὅλους μας, καὶ κυρίως γιὰ τοὺς γονεῖς: Νὰ μὴν περιμένουμε εὐγνωμοσύνη ἀπὸ κανέναν, οὔτε κἄν ἀπὸ τὰ παιδιά μας, γιὰ ὅσα κάναμε ἢ κάνουμε γι’ αὐτούς. Νὰ τοὺς εὐεργετοῦμε ὅλους, ἂν εἶναι δυνατόν, νὰ συμπάσχουμε μαζί τους, χωρὶς νὰ μᾶς ξεφύγει κανένας λόγος πίκρας.

Ἀδελφή μου, σὲ παρακαλῶ, μὴ θίγεσαι εὔκολα, μὴν τρομάζεις στὶς ἀναποδιές, μὴν ὑπερβάλεις στὶς δυσκολίες, γιατὶ μὲ ὅλα αὐτὰ ἐπηρεάζεις βαθειὰ τοὺς ἀνθρώπους στὸ περιβάλλον σου καὶ καταστρέφεις τὶς καλὲς σχέσεις καὶ ὅ,τι μέχρι τώρα πέτυχες.

Ἂς μὴ ζητᾶμε ἀπὸ τὰ παιδιά μας καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους τίποτε, οὔτε ἀκόμα καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη τους. Νὰ ἀφήνουμε τοὺς ἄλλους νὰ ἐνεργοῦν κατὰ τὸ μέτρο τῆς συνειδήσεώς τους. Μόνο νὰ προσπαθοῦμε νὰ ὑπηρετοῦμε τὸν καθένα ξεχωριστά, χωρὶς νὰ περιμένουμε ἀναγνώριση ἢ ἀνταπόκριση.

Δὲν πρέπει νὰ θλιβόμαστε μὲ ὅ,τι συμβαίνει. Μόνο μὲ τὸν ἑαυτό μας νὰ πονᾶμε γιατὶ δὲν κατορθώσαμε νὰ ζήσουμε τὴ ζωὴ τῆς ἀληθινῆς ὁμοιώσεως μὲ τὸν Χριστό.

Λοιπόν «ἀγάπα καὶ προσευχήσου», τίποτε ἄλλο!»

Ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ