Ἁπλοποιῆστε τήν ζωή σας

Ὅσο ἀπομακρύνονται οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν φυσική ζωή, τήν ἁπλή, καί προχωροῦν στήν πολυτέλεια, τόσο αὐξάνει καί τό ἀνθρώπινο ἄγχος. Καί ὅσο ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Θεό, ἑπόμενο εἶναι νά μή βρίσκουν πουθενά ἀνάπαυση. Γι' αὐτό γυρίζουν ἀνήσυχοι ἀκόμη καί γύρω ἀπό τό φεγγάρι -σάν τό λουρί τῆς μηχανῆς γύρω ἀπό τήν τρελλή ρόδα-, γιατί ὁλόκληρος ὁ πλανήτης μας δέν χωράει τήν πολλή τους ἀνησυχία.

Ἀπό τήν κοσμική καλοπέραση, ἀπό τήν κοσμική εὐτυχία, βγαίνει τό κοσμικό ἄγχος. Ἡ ἐξωτερική μόρφωση μέ τό ἄγχος ὁδηγεῖ καθημερινῶς ἑκατοντάδες ἀνθρώπων (ἀκόμη καί μικρά παιδιά μέ ἄγχος) στίς ψυχαναλύσεις καί στούς ψυχιάτρους καί κτίζει συνεχῶς Ψυχιατρεῖα καί μετεκπαιδεύει ψυχιάτρους, ἐνῶ πολλοί ψυχίατροι οὔτε Θεό πιστεύουν οὔτε ψυχή παραδέχονται. Ἑπομένως, πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νά βοηθήσουν ψυχές, ἀφοῦ καί οἱ ἴδιοι εἶναι γεμάτοι ἀπό ἄγχος;

Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ ἄνθρωπος νά παρηγορηθῆ ἀληθινά, ἄν δέν πιστέψη στόν Θεό καί στήν ἀληθινή ζωή, τήν μετά θάνατον, τήν αἰώνια; Ὅταν συλλάβη ὁ ἄνθρωπος τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς τῆς ἀληθινῆς, τότε φεύγει ὅλο τό ἄγχος του καί ἔρχεται ἡ θεία παρηγοριά, καί θεραπεύεται. Ἄν πήγαινε κανείς στό Ψυχιατρεῖο καί διάβαζε στούς ἀσθενεῖς τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ, θά γίνονταν καλά ὅσοι πιστεύουν στόν Θεό, γιατί θά γνώριζαν τό βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς.

Πᾶνε νά ἡρεμήσουν οἱ ἄνθρωποι εἴτε μέ ἡρεμιστικά εἴτε μέ θεωρίες γιόγκα, καί τήν πραγματική ἡρεμία, πού ἔρχεται, ὅταν ταπεινωθῆ ὁ ἄνθρωπος, δέν τήν ἐπιδιώκουν, γιά νά ἔρθη ἡ θεία παρηγοριά μέσα τους.

Γι' αὐτό καί πολλοί ἄνθρωποι δέν ἀντέχουν νά ζοῦν μέσα σέ τέτοιες συνθῆκες καί βγαίνουν ἔξω στήν ὕπαιθρο χωρίς κατεύθυνση καί σκοπό. Μοῦ εἶπαν γιά μερικούς πού βγαίνουν στήν ὕπαιθρο καί τρέχουν ἤ φεύγουν στά βουνά καί ἀνεβαίνουν σέ ὕψος 6.000 μέτρων. Κρατοῦν τήν ἀναπνοή τους καί ἔπειτα τήν ἀφήνουν καί πάλι εἰσπνέουν βαθιά... Χαμένα πράγματα. Αὐτό δείχνει πώς ἡ καρδιά τους εἶναι πλακωμένη ἀπό τό ἄγχος καί ζητάει διέξοδο.

Τώρα καί στούς κοσμικούς τονίζω πολύ τήν ἁπλότητα. Γιατί πολλά ἀπό αὐτά πού κάνουν, δέν χρειάζονται καί τούς τρώει τό ἄγχος. Τούς μιλάω γιά τήν λιτότητα καί τήν ἀσκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: “Ἁπλοποιῆστε τήν ζωή σας, γιά νά φύγη τό ἄγχος”.

Καί τά περισσότερα διαζύγια ἀπό 'κεῖ ξεκινοῦν. Πολλές δουλειές, πολλά πράγματα ἔχουν νά κάνουν οἱ ἄνθρωποι καί ζαλίζονται. Δουλεύουν καί οἱ δύο, πατέρας καί μάνα, ἀφήνουν καί τά παιδιά ἐγκαταλελειμμένα. Κούραση, νεῦρα – μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς – αὐτόματο διαζύγιο μετά, ἐκεῖ φθάνουν. Ἄν ἁπλοποιοῦσαν ὅμως τήν ζωή τους, θά ἦταν καί ξεκούραστοι καί χαρούμενοι. Αὐτό τό ἄγχος εἶναι καταστροφή!

Κάποτε πού εἶχα φιλοξενηθῆ στήν Ἀθήνα σ' ἕναν φίλο μου, μέ παρακάλεσε νά δεχθῶ ἕναν οἰκογενειάρχη πρίν φωτίση, γιατί ἄλλη ὥρα δέν εὐκαιροῦσε. Ἦρθε λοιπόν χαρούμενος καί συνέχεια δοξολογοῦσε τόν Θεό. Εἶχε καί πολλή ταπείνωση καί ἁπλότητα καί μέ παρακαλοῦσε νά εὔχωμαι γιά τήν οἰκογένειά του.

Ὁ ἀδελφός αὐτός ἦταν περίπου τριάντα ὀκτώ ἐτῶν καί εἶχε ἑπτά παιδιά. Δυό τό ἀνδρόγυνο καί ἄλλοι δυό οἱ γονεῖς του, ἐν ὅλω ἕντεκα ψυχές, καί ἔμεναν ὅλοι σέ ἕνα δωμάτιο. Μοῦ ἔλεγε μέ τήν ἁπλότητα πού εἶχε: “Ὄρθιους μᾶς χωράει τό δωμάτιο, ἀλλά, ὅταν ξαπλώνουμε, δέν μᾶς παίρνει, εἶναι λίγο στενόχωρα. Δόξα τῶ Θεῶ, τώρα κάναμε ἕνα ὑπόστεγο γιά κουζίνα καί βολευτήκαμε. Ἐμεῖς ἔχουμε καί στέγη, Πάτερ μου, ἐνῶ εἶναι ἄλλοι πού μένουν στήν ὕπαιθρο”.

Ἡ ἐργασία του ἦταν σιδερωτής. Ἔμενε στήν Ἀθήνα καί ἔφευγε πρίν φωτίση, γιά νά βρεθῆ ἐγκαίρως στόν Πειραιᾶ ὅπου ἐργαζόταν. Ἀπό τήν ὀρθοστασία καί τίς πολλές ὑπερωρίες τά πόδια του εἶχαν κιρσούς καί τόν ἐνοχλοῦσαν, ἀλλά ἡ πολλή ἀγάπη του πρός τήν οἰκογένειά του τόν ἔκανε νά ξεχνάη τούς πόνους καί τίς ἐνοχλήσεις. Ἐλεεινολογοῦσε μάλιστα τόν ἑαυτό του συνέχεια καί ἔλεγε ὅτι δέν ἔχει ἀγάπη, γιατί δέν κάνει καλωσύνες σάν Χριστιανός, καί ἐπαινοῦσε τήν γυναίκα του ὅτι ἐκείνη κάνει καλωσύνες, γιατί ἐκτός ἀπό τά παιδιά καί τά πεθερικά της πού φρόντιζε, πήγαινε καί ἔπαιρνε τά ροῦχα ἀπό τούς γέρους τῆς γειτονιᾶς, τά ἔπλενε, τούς συγύριζε καί τά σπίτια, τούς ἔφτιαχνε καί καμμιά σούπα.

Ἔβλεπε κανείς στό πρόσωπο τοῦ καλοῦ αὐτοῦ οἰκογενειάρχη ζωγραφισμένη τήν θεία Χάρη. Εἶχε μέσα του τόν Χριστό καί ἦταν γεμάτος χαρά καί τό δωμάτιό του γεμάτο ἀπό παραδεισένια χαρά. Ἐνῶ αὐτοί πού δέν ἔχουν μέσα τους τόν Χριστό, εἶναι γεμάτοι ἀπό ἄγχος, καί δυό ἄνθρωποι νά εἶναι, δέν χωρᾶνε μέσα σέ ἕντεκα δωμάτια. Ἐνῶ οἱ ἕντεκα αὐτοί ἄνθρωποι μέ τόν Χριστό, χωροῦσαν μέσα σ' ἕνα δωμάτιο.

Γέρων Παΐσιος Ἁγιορείτης

Τετράδιο 124 * Ἀπρίλιος 2010