Κρίση καί ἀκρισία

-Ποιό εἶναι τό μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς χώρας μας, τό ὁποῖο θά μποροῦσε ἴσως νά θεωρηθεῖ ἡ βασική αἰτία τῆς γενικότερης καί κοινῶς ἀναγνωριζόμενης κοινωνικῆς παθογένειας σήμερα καί ποιά ἡ προτεινόμενη λύση του;

-Ὑπό ἄλλες συνθῆκες θά σᾶς ἔλεγα ὅτι εἶναι ἡ «ἀπαιδία», ὅπως τή λέγει ὁ Πολύβιος. Ἡ ὑπογεννητικότητα. Διότι οἱ ἀρχοντοχωριάτες (μέ δανεικά παρακαλῶ!) κατά ταυτότητα Ἕλληνες προτιμοῦν ν’ ἀνατρέφουν σκυλιά καί ὄχι παιδιά. Ἄν ἤμουν ὑποκριτής θά σᾶς ἔλεγα ὅτι εἶναι ἡ φερόμενη (ἔτσι δέ λέμε τώρα;) οἰκονομική κρίση. Ἀλλά μιά κρίση δέν κάνει κακό. Ἡ ἀκρισία, πού μᾶς ἔδερνε τόσον καιρό, ἦταν τό μεγάλο κακό. Ἡ κρίση μπορεῖ νά μᾶς κάνει καλό: νά «μάσουμε» ὄχι μόνο τά λεφτά ἀλλά κυρίως τά … μυαλά μας. Τήν μόνη λύση πού ἐδῶ καί δύο χρόνια προτείνω μέ τήν ἀρθρογραφία μου εἶναι ἡ προτροπή τοῦ Σεπτιμίου Σεβήρου: Laboremus (=ἄς ἐργαζόμαστε) καί ὄχι τό … ξαπλαρέμους.

-Πῶς πρέπει νά σταθεῖ ἡ Ἑλλάδα ἀπέναντι στήν πρόκληση τῆς ἐποχῆς μας; Πῶς μπορεῖ νά παίξει κάποιο ρόλο;

-Ἡ Ἑλλάς, ὡς ἔννοια πνευματική καί ἠθική, ναί. Οἱ φερόμενοι τώρα ὡς Ἕλληνες ὄχι. Ἐκτός πιά κι ἄν ἐπιτραπεῖ στήν Ἑλλάδα νά ἐπιστρέψει στόν τόπο της. Τό νά λές πώς εἶσαι Ἕλληνας σήμερα στήν Ἑλλάδα κάνει κακό στήν ὑγεία καί στή σταδιοδρομία. Δέν διαπρέπουν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα ἀλλά τοῦ Ἐφιάλτη καί τοῦ Νενέκου. Ὡστόσο, ἡ ἀνθρωπότητα πού διαρκῶς βουλιάζει μέσα στό τέλμα μιᾶς προόδου πού δίνει τήν αἴσθηση καί τό ἄρωμα τοῦ βόθρου, θά αἰσθανθεῖ κάποια στιγμή τήν ἀνάγκη μιᾶς ὑγιοῦς ἀναπνοῆς. Ὅπως τά χρόνια τῆς Ἀναγεννήσεως (ἀλλά καί μετά) ἰδανικό πρότυπο ἔγινε ὁ Ἕλληνας Ἄνθρωπος, τό ἴδιο θά συμβεῖ καί στά προσεχῆ χρόνια. Θά ξαναρχίσει διεθνῶς (στήν Κίνα ἄρχισε πυρετωδῶς) ἡ σπουδή τῆς ἀρχαίας μας γλώσσας, πού, ὅπως ἔγραψε παλιά ὁ Wilhelm Schultze, εἶναι «ἡ ἀνώτερη ἐκδήλωση τοῦ ἀνθρώπινου γλωσσοπλαστικοῦ δαιμονίου».

Τότε ὑπάρχει ἐλπίδα νά ὑψωθεῖ καί τοῦτος ὁ ἀσπόνδυλος, σάν μαλάκιο λαός, σέ ἔθνος. Διότι, ὅπως σωστά λένε οἱ Γερμανοί, πού μᾶς φόρεσαν τό καπίστρι τῆς «Τρόικας», τό ἔθνος εἶναι ἡ γλώσσα. Ἡ κατάπτωσή μας ἄρχισε ἀπό τήν κατάπτωση τῆς γλώσσας μας. Ἔτσι ἐγίναμε, ὅπως λέει ὁ Μακρυγιάννης, «παλιόψαθα τῶν Ἐθνῶν». Ἀλλ’ ἄν θαύματα γίνονταν καί στό παρελθόν, γιατί νά μή γίνουν καί στό μέλλον; Οἱ πραγματικά θρησκεύοντες προσδοκοῦν «ἀνάστασιν νεκρῶν». Ἐγώ, πιό ὀλιγαρκής, προσδοκῶ τήν ἀνάσταση τοῦ φιλοτίμου μας. Κι ἄν εἶναι νά πεθαίνουμε, νά πεθαίνουμε γιά ἕνα φιλότιμο … Ἄμποτες!.

Σαράντος Καργάκος

Συνέντευξη στήν ἐφημερίδα Ἔρευνα στίς 26.9.2010

Τετράδιο 128 * Ὀκτώβριος 2010