Ἐναρμόνιος μουσική δοξολογία

Παπᾶ μου. Τό γραμματάκι ἐκεῖνο ὅπου σοῦ ἔστειλα τό ἔγραψα, προτοῦ διαβάσω τό ἐδικόν σου. Ἐπειδή ἐβιάζοντο νά προλάβουν διά τήν Δάφνην. Κατόπιν, ἀφοῦ τό ἀνέγνωσα, μοῦ ἦλθε μεγάλη συγκίνησις. Ὅπου γράφεις πώς ἐνθυμεῖσαι τά ὡραῖα βραχάκια, τά ἀμέριμνα καί ἥσυχα.

Δεῦρο λοιπόν, ὁ ἀγαπητός μοι υἱός καί πεφιλημένος. Ἐλθέ τό νῦν ἔστω καί μίαν ἡμέραν. Νά θεολαλήσωμεν καί θεολογήσωμεν, νά ἀπολαύσης ὅπερ νοσταλγεῖς. Νά ἀκούσης τά ἄγρια βράχια, τούς μυστικούς καί σιωπηλούς θεολόγους νά σοῦ ἀναπτύσσουν βαθέα νοήματα καί νά ὁδηγοῦν καρδίαν καί νοῦν πρός τόν Κτίστην. Μετά τήν ἄνοιξιν εἶναι ὡραῖα ἐδῶ, ἀπό τό Ἅγιον Πάσχα ἕως τῆς Παναγίας τόν Αὔγουστον. Θεολογοῦσιν οἱ ἄφωνοι θεολόγοι, τά ὡραῖα βραχάκια καί ὅλη ἡ φύσις. Τό καθένα μέ τήν φωνήν ἤ τήν ἀφωνίαν του. Ἐάν ἐγγίσης τό χέρι εἰς ἕνα μικρόν χορταράκι εὐθύς φωνάζει πολύ δυνατά μέ τήν φυσικήν του εὐωδίαν, ὤχ! δέν μέ βλέπεις, ἀλλά μέ ἐκτύπησες! Καί καθεξῆς τά πάντα ἔχουν τήν φωνήν τους, ὅπου μέ τό φύσημα τοῦ ἀέρος κινούμενα γίνεται ἐναρμόνιος μουσική δοξολογία πρός τόν Θεόν. Τί δέ εἴπωμεν πλέον διά τά ἑρπετά καί πετεινά πτερωτά; Ἀφοῦ ἐκεῖνος ὁ Ἅγιος ἔστειλε τόν μαθητήν του νά εἰπῆ τούς βατράχους νά σιωπήσουν διά νά διαβάσουν τό Μεσονυκτικόν καί τόν ἀπάντησαν: Κάνετε ὑπομονή νά τελειώσωμεν τόν ὄρθρον!

Αὐτά λοιπόν καί τοιαῦτα, ἀγαπητέ μου υἱέ, ἔχει ἡ ἔρημος ὅπου ἐσύ νοσταλγεῖς. Καί ὁπόταν θελήσης παίρνεις ἕναν-δύο ἀπό τήν Συνοδείαν σου καί ἔρχεσθε.

Γέρων Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής

Τετράδιο 129 * Νοέμβριος 2010