Παλιά καλοκαίρια

Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ἀνάβουν ἀλλοτινά βλέμματα
θροΐζουν ἀγγίσματα
- τίποτα, τίποτα δὲ χάθηκε στ’ ἀλήθεια
ὅλα εἶναι ἐδῶ
ἡ παραμικρὴ σπίθα ἀνάβει πυρκαγιές
στίς θημωνιές τῆς μνήμης
κι ὁ ξυλοφάγος τοῦ χρόνου τίκ-τάκ
τίκ-τάκ δὲν μπόρεσε
τὸ παιδικό μου δάσος ν’ ἀφανίσει
ἀκόμα τρέχουν μέσα μου
σκιουράκια κι ἐλάφια ἀσημένια
στὰ δένδρα του λαλοῦν κρυστάλλινα πουλιά.


Ὅλα εἶναι ἐδῶ, πίσω ἀπ’ αὐτό
τὸ ποδοπατημένο στῆθος,
πίσω ἀπ’ τὴ σκουριασμένη ἀναπνοὴ
γέλια καὶ παραμύθια γαλανά
καὶ κόκκινες φωνὲς τοῦ ἔρωτα
δὲν μπόρεσε κανεὶς νὰ μοῦ τὰ πάρει
γιατὶ ὅ,τι ὑπῆρξε μία φορά, δέ γίνεται
νά πάψει νά ἔχει ὑπάρξει.
κι ἄν ἡ ἐλπίδα εἶναι αὐτὴ ποὺ συντηρεῖ τὸ μέλλον
ἡ μνήμη εἶναι αὐτὴ ποὺ τρέφει τό παρόν
τό παρελθόν μας δικαιώνοντας.

Λένα Παππᾶ

Τετράδιο 126 * Ἰούνιος 2010