Μόνο ἕνας ἄνθρωπος χρειάζεται

Ἄν σέ κάθε οἰκογένεια ὑπῆρχε ἔστω καί ἕνα πρόσωπο πού ὑπηρετοῦσε τόν Θεό μέ ζῆλο, τί ἁρμονία θά ὑπῆρχε στόν κόσμο! Θυμᾶμαι συχνά τήν ἱστορία κάποιας κοπέλας. Συνήθιζε νά ἔρχεται καί νά συζητᾶμε, τότε πού ἤμουν ἀκόμα στό Μοναστήρι τοῦ Τουμάν. Ἦρθε κάποια μέρα στό Μοναστήρι μαζί μέ ἕνα ὀργανωμένο γκρούπ προσκυνητῶν καί μοῦ διαμαρτυρήθηκε λέγοντας: «Δέν τό ἀντέχω πιά! Οἱ ἄνθρωποι εἶναι τόσο ἀγενεῖς μεταξύ τους!». Καί κατόπιν μοῦ εἶπε ὅτι θά κοίταζε νά βρεῖ ἄλλη δουλειά. Τήν ἀπέτρεψα, λέγοντας ὅτι ἦταν λίγες οἱ δουλειές ἐκεῖνο τόν καιρό καί τά ἐπίπεδα τῆς ἀνεργίας ὑψηλά.

Τῆς εἶπα νά πάψει νά πολεμᾶ τούς συναδέλφους της στή δουλειά. «Μά δέν μάχομαι κανένα!», ἀπάντησε. Τῆς ἐξήγησα ὅτι μολονότι δέν μάχεται κανένα σωματικά, ἐντούτοις μέ τό νά εἶναι δυσαρεστημένη στή θέση της, διεξάγει πόλεμο ἐναντίον τῶν συναδέλφων της μέ τούς λογισμούς της. Ἐκείνη ἀντέτεινε ὅτι κάθε ἄλλη ἀντίδραση θά ὑπερέβαινε τά ὅρια ἀντοχῆς τοῦ καθενός. «Μά ἀσφαλῶς καί τά ὑπερβαίνει», τῆς εἶπα, «ἀλλά δέν μπορεῖς νά τό κάνεις μόνη σου. Χρειάζεσαι τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Κανείς δέν γνωρίζει ἄν προσεύχεσαι ἤ ὄχι τήν ὥρα τῆς δουλειᾶς σου. Κατά συνέπεια, ὅταν ἀρχίζουν νά σέ προσβάλλουν, μήν τούς ἀντιγυρίζεις τίς προσβολές οὔτε μέ λόγια οὔτε μέ ἀρνητικές σκέψεις. Προσπάθησε νά μήν τούς προσβάλλεις οὔτε κἁν μέ τούς λογισμούς σου∙ προσευχήσου στόν Θεό νά τούς στείλει ἕναν ἄγγελο εἰρήνης. Ζήτησέ Του ἐπίσης νά μήν σέ ξεχάσει καί σένα. Αὐτό δέν θά μπορέσεις νά τό κάνεις ἀμέσως, ἀλλά ἄν προσεύχεσαι πάντοτε ἔτσι, θά δεῖς πῶς θά ἀλλάξουν τά πράγματα μέ τόν καιρό καί πῶς θά ἀλλάξουν ἐπίσης καί οἱ ἄνθρωποι. Κατ' οὐσία, θά ἀλλάξεις κι ἐσύ». Ἐκεῖνο τόν καιρό δέν ἤξερα ἄν ἐπρόκειτο νά δώσει βάση στή συμβουλή μου.

Αὐτό συνέβη στό μοναστήρι τοῦ Τουμάν τό 1980. Τό 1981 μέ ἔστειλαν στό μοναστήρι τῆς Βιτόβνιτσα. Κάποια μέρα στεκόμουν πλάϊ στήν κυδωνιά, ὅταν εἶδα ἕνα γκρούπ προσκυνητῶν νά πλησιάζει. Ἦταν κι ἐκείνη μέσα σ' αὐτό τό γκρούπ καί μέ πλησίασε γιά νά πάρει εὐλογία. Καί νά τί μοῦ εἶπε: «Ἄχ πάτερ! Δέν εἶχα ἰδέα ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι τόσο καλοί!». Τή ρώτησα ἄν ἀναφερόταν στούς συναδέλφους της στή δουλειά κι ἐκείνη μοῦ ἀπάντησε θετικά. «Ἄλλαξαν τόσο πολύ πάτερ, εἶναι ἀπίστευτο! Κανείς δέν μέ προσβάλλει πλέον, καί βλέπω καί σέ μένα ἐπίσης τή διαφορά!». Τή ρώτησα ἄν εἶχε εἰρηνεύσει μέ ὅλους καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι ὑπῆρχε ἕνα πρόσωπο μονάχα μέ τό ὁποῖο δέν μποροῦσε νά εἰρηνεύσει γιά πολύ καιρό. Κατόπιν, καθώς διάβαζε τά Εὐαγγέλια, ἔφτασε κάποια στιγμή στό σημεῖο ὅπου ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας. Καί τότε εἶπε στόν ἑαυτό της: «Θά ἀγαπήσεις αὐτό τό πρόσωπο εἴτε τό θέλεις εἴτε ὄχι, διότι αὐτό εἶναι πού μᾶς ζητᾶ ὁ Κύριος». Καί τώρα, ξέρετε, εἶναι οἱ δύο τους οἱ καλύτεροι φίλοι!

Μακάρι νά ὑπῆρχε ἔστω καί ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος σέ κάθε ἐπιχείρηση, ἐργοστάσιο ἤ γραφεῖο! Ἔτσι θά ἀνοιγόταν ὁ δρόμος πρός τήν εἰρήνη. Μόνο ἕνας ἄνθρωπος χρειάζεται, ἕνας ἄνθρωπος συνδεδεμένος προσευχητικά μέ τόν Θεό, καί θά ἔχουμε παντοῦ εἰρήνη - στήν οἰκογένεια, στή δουλειά, στήν κυβέρνηση καί παντοῦ. Ἡ παρουσία ἑνός τέτοιου ἀνθρώπου εἶναι πού μπορεῖ νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό ζοφερούς καί δυσβάστακτους λογισμούς.

Γέρων Θαδδαῖος  τῆς Βιτόβνιτσα (1914-2003)

Τετράδιο 159 * Ἰούνιος 2013