Κάθε λέξη κι ἀπό 'να χελιδόνι

Τότε εἶπε καί γεννήθηκεν ἡ θάλασσα

Καί εἶδα καί θαύμασα

Καί στή μέση της ἔσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εἰκόνα

καί ὁμοίωσή μου:

Ἵπποι πέτρινοι μέ τή χαίτη ὀρθή

καί γαλήνιοι ἀμφορεῖς

καί λοξές δελφινιῶν ράχες

ἡ Ἴος ἡ Σίκινος ἡ Σέριφος ἡ Μῆλος

«Κάθε λέξη κι ἀπό 'να χελιδόνι

γιά νά σοῦ φέρνει τήν ἄνοιξη μέσα στό θέρος» εἶπε

«Καί πολλά τά λιόδεντρα

πού νά κρησάρουν στά χέρια τους τό φῶς

κι ἐλαφρό ν' ἁπλώνεται στόν ὕπνο σου

καί πολλά τά τζιτζίκια

πού νά μήν τά νιώθεις

ὅπως δέ νιώθεις τό σφυγμό στό χέρι σου

ἀλλά λίγο τό νερό

γιά νά τό 'χεις Θεό καί νά κατέχεις τί σημαίνει ὁ λόγος του

καί τό δέντρο μονάχο του

χωρίς κοπάδι

γιά νά τό κάνεις φίλο σου

καί νά γνωρίζεις τ' ἀκριβό του τ' ὄνομα

φτενό στά πόδια σου τό χῶμα

γιά νά μήν ἔχεις ποῦ ν' ἁπλώσεις ρίζα

καί νά τραβᾶς τοῦ βάθους ὁλοένα

καί πλατύς ἐπάνου ὁ οὐρανός

γιά νά διαβάζεις μόνος σου τήν ἀπεραντοσύνη»

ΑΥΤOΣ

ὁ κόσμος ὁ μικρός, ὁ μέγας!

Ὀδυσσέας  Ἐλύτης

Τετράδιο 161 * Σεπτέμβριος 2013