Μικροί ὁδοδεῖκτες

Χωρίς σταυρό, κανείς δέν πάει στόν παράδεισο. Ὅμως, τόν σταυρό μας πρέπει νά τόν σηκώνουμε καί ὄχι νά τόν σέρνουμε! Γιά νά σηκώσεις τόν σταυρό σου, πρέπει νά δεῖς τό θέμα πού σέ ἀπασχολεῖ, πνευματικά σωστά.

Ἄς πάρουμε γιά παράδειγμα ἕνα τραπέζι. Ἄν τό πιάσεις ἀπό τή μία ἄκρη, πολύ δύσκολα θά μπορέσεις νά τό σηκώσεις, μέ πολύ κόπο καί γιά λίγο, ἔστω καί ἄν διαθέτεις καταπληκτική μυϊκή δύναμη. Ἄν ὅμως τό πιάσεις μέ τά δυό σου χέρια, καί μάλιστα ἀπό τή μέση, καί εὔκολα θά τό σηκώσεις καί εὔκολα θά τό μεταφέρεις ἐκεῖ πού θέλεις.

Ἄς φροντίζουμε λοιπόν νά σηκώνουμε τόν σταυρό μας πνευματικά σωστά. Τότε ὁ σταυρός εἶναι «ἐλαφρός καί χρηστός».

*

Νά ἔχετε διαφάνεια. Νά εἶστε εἰλικρινεῖς. Πέρα γιά πέρα. Τό ναί νά εἶναι ναί. Καί τό ὄχι, ὄχι.

Μή ξεχνᾶτε ποτέ τοῦτο:

Ὅ,τι ἔχετε στήν καρδιά, δέν ὑποχρεοῦστε νά τό ἔχετε καί στά χείλη. Μά, ὅ,τι ἔχετε στά χείλη, εἶναι ἀπαραίτητο νά τό ἔχετε καί στήν καρδιά.

*

Εὐτυχής εἶναι ἐκεῖνος πού βάζει τόν ἑαυτό του κάτω ἀπό ἄλλον, ἐκεῖνος πού κάνει ὑπακοή.

*

Δέν ὑπάρχει μεγάλη καί μικρή ἁμαρτία. Μικρή ἤ μεγάλη, ἡ ἁμαρτία εἶναι πάντοτε ἁμαρτία. Οἱ πολλές μικρές ἁμαρτίες μᾶς κάνουν μεγαλύτερο κακό ἀπό ὅ,τι μιά μεγάλη, γιατί οἱ μικρές περνοῦν ἀπαρατήρητες καί ἔτσι δέν φροντίζουμε νά τίς διορθώσουμε.

Ἡ μεγάλη ἁμαρτία «ἐνώπιόν μου ἐστί διά παντός». Ὅπως π.χ. ὁ κισσός σέ ἕνα δέντρο! Εὔκολα φαίνεται. Καί φωνάζει, ὅτι πρέπει νά τόν κόψουμε, ἄν δέν θέλουμε νά ξεραθεῖ τό δέντρο. Ἐνῶ τά μικρά παρασιτικά χορταράκια στόν κορμό του, τά καταφρονοῦμε.

*

Μή βάζετε τή μύτη σας παντοῦ. Ὠφέλεια θά ἔχετε, ἄν τή μύτη σας τή βάλετε στίς μυρωδιές τῶν ἄλλων, καί στίς δικές σας βρωμιές.

Ὁ Χριστιανός δέν εἶναι καρπαζοεισπράκτορας. Ὅταν σᾶς ἀδικοῦν, ἔχετε δικαίωμα νά ζητᾶτε δικαιοσύνη. Μά, εἴτε τήν βρίσκετε εἴτε ὄχι, ὀφείλετε νά ἔχετε ἀγάπη καί νά συγχωρεῖτε. Γιατί τό τέλειο εἶναι ἡ ἀγάπη.

Ὁ Κύριος μιά φορά ζήτησε ἀδικούμενος δικαιοσύνη γιά νά τήν ἁγιάσει. «Εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περί τοῦ κακοῦ, εἰ δέ καλῶς, τί μέ δέρεις»;

*

Τόν ἀδελφό σου, θά τόν βοηθήσει καί θά τόν φωτίσει μόνο τό παράδειγμά σου, δηλαδή ἡ συνέπειά σου μεταξύ λόγων καί ἔργων σου.

*

Νά μήν ὑπερηφανεύεστε, ὅταν σᾶς ἐπαινοῦν. Καί νά μήν πικραίνεστε, ὅταν σᾶς κατηγοροῦν. Νά σᾶς ἐνδιαφέρει μόνο, τί γνώμη ἔχει ὁ Θεός, ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς. Οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τήν ἀλήθεια.

*

Μιά ἡμέρα, περπατώντας στόν δρόμο, ἄκουσε ἕναν νεαρό, νά μιλάει μέ πολύ ἄσχημα λόγια σέ ἕναν ἄλλο. Στάθηκε καί τόν ρώτησε:

-Γιατί, παιδί μου, τόν πληγώνεις μέ τέτοια λόγια;

Ἀπάντησε ὁ νεαρός:

-Στά ἀστεῖα τοῦ τά λέω, παπούλη!

Τόν κύτταξε αὐστηρά καί εἶπε:

-Δέν ἔχεις δίκιο, καλό μου παιδί! Καί νά τό ξέρεις, δέν ὑπάρχει ἀστεῖο πού νά μήν ἐκφράζει κάτι γιά ἐκεῖνον πού τό λέει.

*

Μία κυρία ἀπό τόν στενό κύκλο του, ἐπῆγε μιά ἡμέρα νά τόν βρεῖ φορτωμένη παράπονα γιά μιά «φίλη» της. Ὁ π. Ἰωήλ τήν ἄφησε νά τοῦ τά πεῖ ὅλα. Τήν ἄκουσε μέ ὑπομονή καί κατανόηση.

Καί ὅταν πιά ἐκείνη τελείωσε, τῆς εἶπε:

-Βρέ παιδάκι μου, ὁ Θεός δέν θά σέ ρωτήσει, οὔτε τί σοῦ ἔκανε ἡ ψυχή αὐτή, οὔτε πόσο σέ πίκρανε. Θά σέ ρωτήσει μόνο τί ἔκαμες ἐσύ!

Καί ἡ καλή κυρία, πού μέχρι τότε μόνο ἔβραζε εἰς βάρος τῆς φίλης της, κατάλαβε τό λάθος της.

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωήλ Γιαννακόπουλος (1901-1966)

Τετράδιο 162 * Ὀκτώβριος 2013