Ἐμεῖς καὶ οἱ «ἄθλιοι»

-Kι ἐσύ ποὺ λὲς ὅτι ἔχεις συντροφιά σου τὸν Θεό, τί θέλεις νὰ κάνει γιὰ σένα τοῦτες τὶς μέρες;

-Νὰ μὲ συγχωρέσει... εἶπε σχεδόν ψιθυριστά ἡ νεαρή γυναίκα, γιὰ νὰ σηκώσει στὴν συνέχεια τὸ βλέμμα της ψηλά. Kι ὕστερα, ἔτσι ὅπως ἦταν κουλουριασμένη μέσα στὰ συντρίμμια τοῦ ἑαυτοῦ της ποὺ τὴν πρόδωσε, ἀφέθηκε στὴν ἀγκαλιά τοῦ μορφέα... σφηνωμένη σχεδόν σὲ μιὰ ἐσοχὴ τοῦ τοίχου πολυκαταστήματος τῆς πλατείας Ὁμονοίας. Ὁ τηλεοπτικός φακός ζουμάρησε στὸ πρόσωπό της, ἀνηφόρισε πρὸς τὸν μαῦρο σκοῦφο ποὺ 'κρυβε τὰ μαλλιά της, κινήθηκε ἀργά γύρω ἀπό τὰ ἐκφραστικά της μάτια καὶ ξαφνικά τὴν περιφρόνησε, ὅπως ἄλλωστε τὴν περιφρονοῦμε κι ἐμεῖς οἱ εὐυπόληπτοι πολίτες τῆς Ἀθήνας ποὺ τὰ βράδια διασταυρωνόμαστε μὲ τὸ βλέμμα τῶν ἀστέγων, δεῖγμα τῆς ἀναβάθμισης τῆς χώρας μας ἀπό ἀναπτυσσόμενη σὲ ἀναπτυγμένη.

Λίγο νωρίτερα, ἡ ρεπόρτερ τοῦ ἰδιωτικοῦ τηλεοπτικοῦ καναλιοῦ ποὺ εἶχε ἐντοπίσει τὴ μαυροντυμένη γυναίκα, τὴν εἶχε ρωτήσει: «Kαλά, δὲν ἔχεις συγγενεῖς;». «Ἔχω μιὰ ἀδελφή στὴν ἐπαρχία». «Kαὶ γιατὶ δὲν σὲ παίρνει μαζί της;». «Αὐτή ξέρει», ἦλθε ἀφοπλιστική ἡ ἀπάντησή της κι ἔμοιαζε αὐτή ἡ ἀπάντηση σὰν ἕνα καινούργιο εἶδος στενογραφίας, ποὺ μόνον αὐτή μποροῦσε νὰ διαβάσει....

Ἦταν ἀκριβῶς ἡ στιγμή πού, μέσα ἀπό τὸ πρόσωπο τῆς ὡραιότερης Ἀθλίας τῶν Ἀθηνῶν, συνειδητοποίησαμε πόσο λίγο μᾶς πῆρε γιὰ νὰ μετατρέψουμε τὸ «ἐμεῖς» στὸ «ἐγώ», πόσο γρήγορα ἀποφασίσαμε νὰ θέσουμε πάνω ἀπ' ὅλα τὸ προσωπικό μας συμφέρον καὶ πόσο εὔκολα βολευτήκαμε στὴν ἀτομικότητα. Μιὰ ἀτομικότητα ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ κατακερματισμοῦ τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν σὲ ἑκατομμύρια ἰδιωτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπό καιρό τώρα ἔχουν πάψει νὰ εἶναι προετοιμασμένοι γι' αὐτό ποὺ τοὺς ἀναλογεῖ• ἀντιθέτως, ἁρπάζουν ὅ,τι θέλουν, τὴν ὥρα ποὺ τὸ θέλουν, λὲς καὶ ἡ ζωή τους εἶναι ἕνα σοῦπερ μάρκετ, ἀπό τὰ ράφια τοῦ ὁποίου κατεβάζουν ὅ,τι κατά τὴν γνώμη τους μπορεῖ νὰ τοὺς χαρίσει εὐτυχία. Ἄν τοὺς ἐνοχλεῖ ὁ γάμος, παίρνουν διαζύγιο. Ἄν ἔχουν κακή διάθεση, καταφεύγουν σὲ ἀντικαταθλιπτικά κι ἄν ἡ φάτσα τους δὲν εἶναι τέλεια, ἀναζητοῦν καταφύγιο στὴν πλαστική χειρουργική!

Ἴσως τοῦτος ὁ τρόπος τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Νέου Ἔτους νὰ μὴ δένει μὲ τὸ lifestyle τῆς πρωτευουσιάνικης ζωῆς μας, τοὺς ξένους σὲφ, τὰ μπρὶκ καὶ τὰ φουά-γκρά μας ἤ τὰ ἐπί τῆς πίστας λικνίσματά μας. Ἀλλά ἔλα ποὺ τὰ λαμπιόνια ἐξακολουθοῦν νὰ φωτίζουν τὸ πρόσωπο τῆς κοπέλας τῆς Ὁμόνοιας, ἡ ὁποία ἀγνοώντας τὰ περί θριάμβου τῆς ἀτομικότητας, ἀναζητεῖ ἀπό τὸν μοναδικό σύντροφό της, τὸν Θεό, νὰ τὴν συγχωρέσει. Kι αὐτό εἶναι, ἴσως, τὸ ὀμορφότερο μήνυμα ἀγάπης καὶ ἐλπίδας γιὰ τὴ νέα χρονιά, μὲ τὴν ὑπενθύμιση ὅτι δὲν φτάνουμε στὴν κορυφή τοῦ ἑαυτοῦ μας παρά μέσω τῶν ἄλλων.

Ρίτσα Μασούρα

(ἐφημερίδα Καθημερινή)

Τετράδιο 109 * Ἰανουάριος 2009