Ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Γέροντας

 Τό 2000 εἶχε πάει στὸ Μοναστήρι τοῦ Δαδιοῦ ὁ ἡγούμενος κάποιας Μονῆς μὲ μία συντροφιὰ νέων. Ὅλοι περίμεναν νὰ ἀκούσουν κάποιες καλὲς κουβέντες ἀπ΄ τὸν Γέροντα Ἀμβρόσιο. Ἔπειτα ἀπὸ τὶς συστάσεις, ρώτησε ὁ ἡγούμενος:

-Πῶς τὰ βλέπετε τὰ παιδιά, Γέροντα;

Ἐκεῖνος ἔμεινε λίγο σκεφτικός, σκυθρωπὸς ἴσως, κατόπιν σήκωσε τό βλέμμα, τοὺς κοίταξε καὶ εἶπε:

-Δὲν βλέπω ζέση!

Καὶ μετὰ τὴν σιωπὴ ποὺ ἔπεσε στὴν παρέα, συνέχισε:

-Δὲν μοῦ λέτε, ποιόν ἀγαπᾶτε, τὸν ἡγούμενο ἤ τὸν Χριστό; Μοῦ φαίνεται ὅτι τὸν ἡγούμενο ἀγαπᾶτε.

Ἐμμέσως πλήν σαφῶς καυτηρίασε τότε τὴν τάση ποὺ ἔχουν κάποιοι νὰ ἕλκονται πίσω ἀπό Γέροντες – ἐννοοῦσε καὶ τὸν ἑαυτό του βέβαια. Ἔτσι, μὲ τρόπο ἄμεσο καὶ ξεκάθαρο, ἦταν σὰν νὰ τοὺς ἅρπαξε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ εἶπε στὸν καθένα αὐτὸ ποὺ εἶχε πεῖ ἄλλη φορὰ μὲ παρόμοια λόγια:

«Ἕνας εἶναι αὐτὸς ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθεῖς. Ὄχι οἱ Γεροντάδες. Οἱ ὁποῖοι εἶναι καὶ αὐτοὶ ἄνθρωποι, μὲ τὶς ἀδυναμίες τους καὶ μὲ ὅλα ὅσα ἀκολουθοῦν ἕναν ἄνθρωπο. Δὲν πρέπει νὰ θεοποιοῦμε τοὺς ἡγουμένους καὶ τοὺς στάρετς, ἀλλὰ ὁ στόχος νὰ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς εἶναι ποὺ σώζει. Οἱ ἄλλοι εἶναι ταὸ μέσον, δὲν εἶναι ὁ σκοπός».

Καὶ ἦταν ἀπόλυτος σ΄αὐτό.

*********

-Φοβᾶμαι, παππούλη μου, φοβᾶμαι ὅταν θὰ φύγεις.

-Ἄκου νὰ σοῦ πῶ… Ἄν ἀκούσεις στὴν τηλεόραση ὅτι πέθανε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, τότε νὰ φοβᾶσαι. Εἶναι δυνατὸν νὰ συμβεῖ αὐτό;

-Ὄχι, Γέροντα.

-Τότε νὰ μὴ φοβᾶσαι τίποτα. Ἅμα ἀκούσετε ὅτι πέθανε ὁ Ἀμβρόσιος, νὰ μὴν λυπηθεῖτε. Ἅμα ἀκούσετε ὅτι πέθανε ὁ Χριστός, τότε νὰ λυπηθεῖτε. Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό;

Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης (1912-2006)

Τετράδιο 109 * Ἰανουάριος 2009