Το καλύτερο μνημόσυνο

Τό καλύτερο ἀπό ὅλα τά μνημόσυνα πού μποροῦμε νά κάνουμε γιά τούς κεκοιμημένους εἶναι ἡ προσεκτική ζωή μας, ὁ ἀγώνας πού θά κάνουμε, γιά νά κόψουμε τά ἐλαττώματά μας καί νά λαμπικάρουμε τήν ψυχή μας. Γιατί ἡ δική μας ἐλευθερία ἀπό τά ὑλικά πράγματα καί ἀπό τά ψυχικά πάθη, ἐκτός ἀπό τήν δική μας ἀνακούφιση, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα καί τήν ἀνακούφιση τῶν κεκοιμημένων προπάππων ὅλης ταῆς γενιᾶς μας.

Οἱ κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, ὅταν ἕνας ἀπόγονός τους εἶναι κοντά στόν Θεό. Ἄν ἐμεῖς δέν εἴμαστε σέ καλή πνευματική κατάσταση, τότε ὑποφέρουν οἱ κεκοιμημένοι γονεῖς μας, ὁ παππούς μας, ὁ προπάππος μας, ὅλες οἱ γενεές. «Δές τί ἀπογόνους κάναμε!», λένε καί στενοχωριοῦνται. Ἄν ὅμως εἴμαστε σέ καλή πνευματική κατάσταση, εὐφραίνονται, γιατί καί αὐτοί ἔγιναν συνεργοί νά γεννηθοῦμε καί ὁ Θεός κατά κάποιον τρόπο ὑποχρεώνεται νά τούς βοηθήση.

Αὐτό δηλαδή πού θά δώση χαρά στούς κεκοιμημένους εἶναι νά ἀγωνισθοῦμε νά εὐαρεστήσουμε στόν Θεό μέ τήν ζωή μας, ὥστε νά τούς συναντήσουμε στόν Παράδεισο καί νά ζήσουμε ὅλοι μαζί στήν αἰώνια ζωή.

Ἑπομένως, ἀξίζει τόν κόπο νά χτυπήσουμε τόν παλαιό μας ἄνθρωπο, γιά νά γίνη καινός καί νά μή βλάπτη πιά οὔτε τόν ἑαυτό του οὔτε τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀλλά νά βοηθάη καί τόν ἑαυτό του καί τούς ἄλλους, εἴτε ζῶντες εἶναι εἴτε κεκοιμημένοι.

Ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου γεγονότα πού μαρτυροῦν πόσο οἱ κεκοιμημένοι βοηθιοῦνται μέ τήν προσευχή πνευματικῶν ἀνθρώπων. Κάποιος ἦρθε στό Καλύβι καί μοῦ εἶπε μέ κλάματα: «Γέροντα, δέν ἔκανα προσευχή γιά κάποιον γνωστό μου κεκοιμημένο καί μοῦ παρουσιάστηκε στόν ὕπνο μου. ‘’Εἴκοσι μέρες, μοῦ εἶπε, ἔχεις νά μέ βοηθήσης· μέ ξέχασες καί ὑποφέρω’’. Πράγματι, μοῦ λέει, ἐδῶ καί εἴκοσι μέρες εἶχα ξεχασθῆ μέ διάφορες μέριμνες καί οὔτε γιά τόν ἑαυτό μου δέν προσευχόμουν».

Γέρων Παΐσιος Ἁγιορείτης

Τετράδιο 110 * Φεβρουάριος 2009