Τά παιδιά μας ἔγιναν ἀνίκανα γιά τήν πίστη

Ἐπειδή οἱ γυναῖκες τῆς ἐποχῆς μας ἔχασαν τήν ὑψηλή αὐτή συνείδηση, ἄρχισαν νά γεννοῦν προπαντός κατά σάρκα. Τά παιδιά μας ἔγιναν ἀνίκανα γιά τήν πίστη. Συχνά ἀδυνατοῦν νά πιστέψουν ὅτι εἶναι εἰκόνα τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία στίς ἡμέρες μας ἔγκειται στό ὅτι οἱ ἄνθρωποι βυθίστηκαν στήν ἀπόγνωση καί δέν πιστεύουν πιά στήν Ἀνάσταση.

Ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἐκλαμβάνεται ἀπό αὐτούς ὡς τελειωτικός θάνατος, ὡς ἐκμηδένιση, ἐνῶ πρέπει νά θεωρεῖται ὡς στιγμή ἀλλαγῆς τῆς μορφῆς τῆς ὑπάρξεώς μας, ὡς ἡμέρα γεννήσεώς μας στήν ἀνώτερη ζωή, σέ ὁλόκληρο πλέον τό πλήρωμα τῆς ζωῆς πού ἀνήκει στόν Θεό.

Ἀλήθεια, τό Εὐαγγέλιο λέει: «Ὁ πιστεύων εἰς τόν Υἱόν ἔχει ζωήν αἰώνιον, ὁ δέ ἀπειθῶν τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν». «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ πιστεύων τῷ πέμψαντι με ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν». «Ἀμήν, ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τόν λόγον τόν ἐμόν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μή θεωρήσῃ εἰς τόν αἰώνα». Παρόμοιες λοιπόν ἐκφράσεις μποροῦμε νά ἀναφέρουμε πολλές.

Συχνά ἀκούω ἀπό τούς ἀνθρώπους: Πῶς ἤ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά;

Γιατί ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἔχασε τήν ἱκανότητα νά πιστεύει; Δέν εἶναι ἄραγε ἡ νέα ἀπιστία συνέπεια τῆς εὐρύτερης μορφώσεως, ὅταν αὐτό πού λέει ἡ Γραφή γίνεται μύθος, ἀπραγματοποίητο ὄνειρο;

Ἡ πίστη, ἡ ἱκανότητα γιά τήν πίστη, δέν ἐξαρτᾶται πρωτίστως ἀπό τόν βαθμό μορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Πράγματι παρατηροῦμε ὅτι στήν ἐποχή μας, κατά τήν ὁποία διαδίδεται ἡ μόρφωση, ἡ πίστη ἐλαττώνεται, ἐνῶ θά ἔπρεπε οὐσιαστικά νά συμβαίνει τό ἀντίθετο, ὅσο δηλαδή πλατύτερες γίνονται οἱ γνώσεις τοῦ ἀνθρώπου, τόσο περισσότερες ἀφορμές ἔχει γιά νά ἀναγνωρίζει τή μεγάλη σοφία τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Σέ τί λοιπόν συνίσταται ἡ ρίζα τῆς ἀπιστίας;

Πρίν ἀπ' ὅλα ὀφείλουμε νά ποῦμε ὅτι τό θέμα αὐτό εἶναι πρωτίστως ἔργο τῶν γονέων, τῶν πατέρων καί τῶν μητέρων. Ἄν οἱ γονεῖς φέρονται πρός τήν πράξη τῆς γεννήσεως τοῦ νέου ἄνθρώπου μέ σοβαρότητα, μέ τή συνείδηση ὅτι τό γεννώμενο βρέφος μπορεῖ νά εἶναι ἀληθινά «υἱός ἄνθρώπου» κατ' εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, δηλαδή τοῦ Χριστοῦ, τότε προετοιμάζονται γιά τήν πράξη αὐτή ὄχι ὅπως συνήθως γίνεται αὐτό.

Νά ἕνα ὑπέροχο παράδειγμα: ὁ Ζαχαρίας καί ἡ Ἐλισάβετ προσεύχονταν γιά πολύ καιρό νά τούς χαρισθεῖ τέκνο. Καί τί συνέβη λοιπόν; «Ὤφθη δέ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἐστώς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος.

 Καί ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών, καί φόβος ἐπέπεσεν ἐπ' αὐτόν. Εἶπε δέ πρός αὐτόν ὁ ἄγγελος, μή φοβοῦ Ζαχαρία διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, καί ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοί, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννην καί ἔσται χαρά σοί καί ἀγγαλίασις, καί πολλοί ἐπί τῇ γεννήσει αὐτοῦ χαρήσονται. Ἔσται γάρ μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καί Πνεύματος Ἁγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ, καί πολλούς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ ἐπιστρέψει ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτῶν».

Βλέπουμε μάλιστα στή συνέχεια ὅτι ὁ Ἰωάννης, εὑρισκόμενος ἀκόμη στήν κοιλιά τῆς μητέρας του, ἀναγνώρισε τήν ἐπίσκεψη τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ, σκίρτησε ἀπό χαρά καί ἡ χαρά του μεταδόθηκε στή μητέρα του. Τότε ἐκείνη γέμισε μέ προφητικό πνεῦμα. Ἄλλο παράδειγμα εἶναι ἡ προφήτις Ἄννα.

Ἔτσι καί τώρα ἄν οἱ πατέρες καί οἱ μητέρες θά γεννοῦν παιδιά συναισθανόμενοι τήν ἄκρα σπουδαιότητα τοῦ ἔργου αὐτοῦ, τότε τά παιδιά τους θά γεμίζουν ἀπό Πνεῦμα Ἅγιο, ἤδη ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας καί ἡ πίστη στόν Θεό, τόν Δημιουργό τῶν ἁπάντων, ὡς πρός τόν Πατέρα τους, θά γίνει γι' αὐτά φυσική, καί καμία ἐπιστήμη δέν θά μπορέσει νά κλονίσει τήν πίστη αὐτή, γιατί «τό γεννώμενον ἐκ Πνεύματος πνεῦμα ἐστίν».

Ἡ ὕπαρξη λοιπόν τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἐγγύτητά του σέ μᾶς εἶναι γιά μία τέτοια ψυχή ὀφθαλμοφανές γεγονός. Καί ἡ ἀπιστία τῶν πολυμαθῶν ἤ τῶν ἀμαθῶν στά μάτια τῶν τέκνων αὐτῶν τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἁπλῶς ἀπόδειξη ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι δέν γεννήθηκαν ἀκόμη Ἄνωθεν, καί ἀκριβῶς ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος αὐτοῦ δέν πιστεύουν στόν Θεό, διότι εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου σάρκα, γεννημένοι ἀπό σάρκα.

Ἐκεῖνο ὅμως πού ἀποτελεῖ πραγματικό πρόβλημα γιά τήν Ἐκκλησία, τόν προορισμό της, εἶναι τό πῶς νά πείσει τούς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι ἀληθινά τέκνα καί θυγατέρες τοῦ αἰωνίου Πατρός, πῶς νά δείξει στόν κόσμο τή δυνατότητα μίας ἄλλης ζωῆς, ὅμοιας πρός τή ζωή τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ἤ τή ζωή τῶν προφητῶν καί τῶν ἁγίων.

Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά φέρει στόν κόσμο ὄχι μόνο τήν πίστη στήν ἀνάσταση, ἀλλά καί τή βεβαιότητα γι' αὐτήν. Τότε περιττεύει ἡ ἀπαίτηση γιά ὁποιεσδήποτε ἄλλες ἠθικιστικές διδασκαλίες.

Γέρων Σωφρόνιος

Τετράδιο 143 * Φεβρουάριος 2012