Τό αἷμα μου

Εἶχε ὀργανωθεῖ, κατά τή διάρκεια τοῦ ἀγῶνος, ὑπηρεσία μεταγγίσεως αἵματος ἀπό τόν Ἐρυθρό Σταυρό τῆς Ἑλλάδος. Εἶχα ἕνα φίλο γιατρό σ΄ αὐτή τήν ὑπηρεσία καί πήγαινα κάπου-κάπου νά τόν δῶ καί νά τά ποῦμε. Ὁ κόσμος ἔκαμε κάθε μέρα οὐρά γιά νά δώσει τό αἷμα του γιά τούς τραυματίες μας. Ἦταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιά, πού περίμεναν τή σειρά τους.

Μία μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπί τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρός, εἶδε μέσα στή σειρά τῶν αἱμοδοτῶν πού περίμεναν, νά στέκεται καί ἕνα γεροντάκι.

- Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ;

Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά:

- Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νά δώσω αἷμα.

Ὁ γιατρός τόν κοίταξε μέ ἀπορία καί συγκίνηση. Ὁ γέρος παρεξήγησε τό δισταγμό του. Ἡ φωνή του ἔγινε πιό ζωηρή.

- Μή μέ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τό αἷμα μου εἶναι καθαρό, καί ἀκόμα ποτές μου δέν ἀρρώστησα.

Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καί οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς πατρίδας. Ὅμως μου εἶπαν πώς οἱ δύο, πῆγαν ἀπό αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στή γυναίκα μου, θά ΄ναι κι ἄλλοι πατεράδες, πού μπορεῖ νά χάσουν τά παλληκάρια τους, γιατί δέν θά ἔχουν οἱ γιατροί μας αἷμα νά τούς δώσουν. Νά πάω νά δώσω κι ἐγώ τό δικό μου.

-Ἄϊντε, πήγαινε γέρο μου, μοῦ εἶπε, κι ἄς εἶναι γιά τήν ψυχή τῶν παιδιῶν μας.

Κι ἐγώ σηκώθηκα καί ἦρθα.

Στρατής Μυριβήλης

(ἀπό τόν λόγο του το 1960 στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν για τή γιορτή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου)

Τετράδιο 139 * Ὀκτώβριος 2011