Αὐτό το ἄγχος εἶναι καταστροφή!

Οἱ κοσμικοί λένε: «Καλότυχοι αὐτοί πού ζοῦν στά παλάτια καί ἔχουν ὅλες τίς εὐκολίες». Ἀλλ’ ὅμως μακάριοι εἶναι αὐτοί πού κατόρθωσαν νά ἁπλοποιήσουν τήν ζωή τους καί ἐλευθερώθηκαν ἀπό τήν θηλειά τῆς κοσμικῆς αὐτῆς ἐξελίξεως τῶν πολλῶν εὐκολιῶν, ἴσον τῶν πολλῶν δυσκολιῶν, καί ἀπαλλάχθηκαν ἀπό τόν φοβερό ἄγχος τῆς σημερινῆς ἐποχῆς μας. Ἄν δέν ἁπλοποιήση τήν ζωή του ὁ ἄνθρωπος, βασανίζεται. Ἐνῶ, ἄν τήν ἁπλοποιήση, δέν θά ἔχη αὐτό τό ἄγχος.

Ἕνας Γερμανός μία φορά στό Σινά εἶπε σέ ἕνα Βεδουϊνάκι πού ἦταν πανέξυπνο: «Ἐσύ εἶσαι ἔξυπνο, μπορεῖς νά μάθης γράμματα». «Καί μετά;» τόν ρωτάει ἐκεῖνο. «Μετά θά γίνης μηχανικός». «Καί μετά;» «Μετά θ’ ἀνοίξης ἕνα συνεργεῖο αὐτοκινήτων». «Καί μετά;» «Μετά θά τό μεγαλώσης». «Καί μετά;» «Μετά θά πάρης καί ἄλλους νά δουλεύουν καί θά ἔχης πολύ προσωπικό». «Δηλαδή, τοῦ λέει, νά ἔχω ἕναν πονοκέφαλο, νά βάλω ἄλλον ἕναν πονοκέφαλο καί μετά νά βάλω καί ἕναν ἄλλον; Δέν εἶναι καλύτερα τώρα πού ἔχω ἥσυχο τό κεφάλι μου;» Ὁ περισσότερος πονοκέφαλος εἶναι ἀπό αὐτές τίς σκέψεις, νά κάνουμε αὐτό, νά κάνουμε ἐκεῖνο. Ἄν ἦταν πνευματικές οἱ σκέψεις, θά ἔνιωθε κανείς πνευματική παρηγοριά καί δέν θά εἶχε πονοκέφαλο.

Τώρα καί στούς κοσμικούς τονίζω πολύ τήν ἁπλότητα. Γιατί πολλά ἀπό αὐτά πού κάνουν, δέν χρειάζονται καί τούς τρώει τό ἄγχος. Τούς μιλάω γιά τήν λιτότητα καί τήν ἀσκητικότητα. Συνέχεια φωνάζω: «Ἁπλοποιῆστε τήν ζωή σας, γιά νά φύγη τό ἄγχος». Καί τά περισσότερα διαζύγια ἀπό ‘κεῖ ξεκινοῦν. Πολλές δουλειές, πολλά πράγματα ἔχουν νά κάνουν οἱ ἄνθρωποι καί ζαλίζονται. Δουλεύουν καί οἱ δύο, πατέρας καί μάνα, ἀφήνουν καί τά παιδιά ἐγκαταλελειμμένα. Κούραση, νεῦρα -μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς- αὐτόματο διαζύγιο μετά, ἐκεῖ φθάνουν. Ἄν ἁπλοποιοῦσαν ὅμως τήν ζωή τους, θά ἦταν καί ξεκούραστοι καί χαρούμενοι. Αὐτό το ἄγχος εἶναι καταστροφή!

Μία φορά βρέθηκα σέ ἕνα σπίτι πού ἦταν ὅλο πολυτέλεια καί, καθώς συζητούσαμε, μοῦ εἶπαν: «Ζοῦμε στόν Παράδεισο, ἐνῶ ἄλλοι ἄνθρωποι στεροῦνται». «Ζῆτε στήν κόλαση, τούς λέω. «Ἄφρον, ταύτη τή νυκτί», εἶπε ὁ Θεός στόν πλούσιο. Ἄν ὁ Χριστός μέ ρωτοῦσε: «Ποῦ θέλεις νά σέ βάλουμε, σέ μία φυλακή ἤ σέ ἕνα σπίτι σάν αὐτό;» θά ἔλεγα: «Σέ μία σκοτεινή φυλακή». Γιατί ἡ φυλακή θά μέ βοηθοῦσε. Θά μοῦ θύμιζε τόν Χριστό, θά μοῦ θύμιζε τούς ἁγίους Μάρτυρες, θά μοῦ θύμιζε τούς ἀσκητές πού ἦταν στίς ὀπές τῆς γής, θά μοῦ θύμιζε καλογερική. Ἡ φυλακή θά ἔμοιαζε καί λίγο μέ τό κελλί μου καί θά χαιρόμουν. Αὐτό τό δικό σας τί θά μοῦ θύμιζε καί σέ τί θά μέ βοηθοῦσε; Γι’ αὐτό οἱ φυλακές μέ ἀναπαύουν καλύτερα ὄχι μόνον ἀπό ἕνα σαλόνι κοσμικό ἀλλά καί ἀπ’ ἕνα ὡραῖο κελλί μοναχοῦ. Χίλιες φορές στήν φυλακή παρά σέ ἕνα τέτοιο σπίτι».

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης