Παγκόσμιος πόλεμος

Νά ἀνεχόμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, χωρίς νά θέλουμε νά τόν ἀλλάξουμε. Νά ἀποδεχόμαστε τόν ἄνδρα μας ἤ τήν γυναίκα μας ἔτσι ὅπως εἶναι, μέ τίς ἰδιοτροπίες του. Ὅταν ἀρχίσουμε νά κάνουμε παρατηρήσεις γιά νά ἀλλάξουν οἱ ἄλλοι, δέν θά ἔχουμε εἰρήνη, ἀλλά πόλεμο στίς καρδιές μας, στούς λογισμούς μας, στά λόγιά μας. Αὐτός ὁ πόλεμος θά μεταφέρεται καί στά παιδιά μας.

Μία φορά στήν ἐξομολόγηση, ξαφνικά, κάποιος ἄρχισε νά κλαίει. Ἔκλαιγε, ἔκλαιγε... Ἀναρωτήθηκα: Μετά ἀπό τά βαριά ἁμαρτήματα πού μου ἐξομολογήθηκε, τί ἄλλο νά ἔχει κάνει;

Καί μοῦ ἐξήγησε: Θυμᾶμαι ὅταν ἤμουν παιδί, μέ ἔβαζαν οἱ γονεῖς μου τή νύχτα νά κοιμηθῶ στό ἄλλο δωμάτιο καί τούς ἄκουγα νά τσακώνονται καί ἔλεγα, τώρα θά σκοτώσει ὁ πατέρας τή μάννα μου, τώρα θά βρίσει ἡ μητέρα τόν πατέρα μου. Ἕνα ἄλλο παιδί ἔκλεινε τίς πόρτες καί τά παράθυρα, γιά νά μήν ἀκούει τίς φωνές τῶν γονέων. Τό παιδί αὐτό ἔγινε γέρος καί ἀκόμη ζεῖ μέ αὐτό τό δράμα. Καταλαβαίνετε τί πόλεμος γίνεται ἀκόμη στήν ψυχή του ἀπό ἐκεῖνα τά μικρά ἐπεισόδια; Μικρά γεγονότα, ἀλλά τί πόλεμος! Παγκόσμιος πόλεμος εἶναι αὐτός, ὅταν ἐμεῖς δέν καταλαβαίνουμε τί κάνουμε στήν ζωή μας.

Γέρων Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης