Ἡ ἀναρχία

Καὶ καταδύεσθαί γε, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ φίλε, εἴς τε τὰς ἰδίας οἰκίας καὶ τελευτᾶν μέχρι τῶν θηρίων τὴν ἀναρχίαν ἐμφυομένην. Πῶς, ἦ δ’ ὅς, τὸ τοιοῦτον λέγομεν; Οἷον, ἔφην, πατέρα μὲν ἐθίζεσθαι παιδὶ ὅμοιον γίγνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι τοὺς ὑεῖς, ὑιὸν δὲ πατρί, καὶ μήτε αἰσχύνεσθαι μήτε δεδιέναι τοὺς γονέας, ἵνα δὴ ἐλεύθερος ᾖ· μέτοικον δὲ ἀστῷ καὶ ἀστὸν μετοίκῳ ἐξισοῦσθαι, καὶ ξένον ὡσαύτως.

Καί θά διεισδύσει ἡ ἀναρχία στά ἴδια μας τά σπίτια καί θά μεταφερθεῖ ἀκόμη καί στά ζῶα. Πῶς; Κατά τόν ἴδιο τρόπο, πού ὁ πατέρας ἀνέχεται νά γίνεται ὅμοιος πρός τό παιδί καί νά φοβᾶται τά παιδιά του, τό παιδί νά παίρνει τήν θέση τοῦ πατέρα του καί οὔτε νά σέβεται οὔτε νά ντρέπεται τούς γονεῖς του, γιά νά εἶναι δῆθεν ἐλεύθερο. Καί ὁ μέτοικος νά ἐξισώνεται μέ τόν πολίτη καί ὁ ξένος παρομοίως.

Πλάτωνος Πολιτεία